Interesting facts from Valmiki Ramayana

Interesting facts from Valmiki Ramayana

1. Adhwamedha Yajna was followed by Putrakameshti 

In popular stories, we generally hear that King Dasharatha performed Putrakameshti and we do not hear much about Ashwamedha Yajna.

In Valmiki Ramayana, King Dasharatha first performed Adhwamedha Yajna and then performed Putrakameshti.

"Yajna" is an elaborate ritual involving everyone in the society. Yajna involved both actual sacrifice of animals (yajna-pashu) and symbolic sacrifice. Many Yajnas didn't involve animal sacrifice at all. Ashwamedha Yajna is a year-long ritual and the yajna-pashu I.e. horse was sacrificed at the end.

Whereas, "ishti" is a short ritual involving only family members of yajamana (the sponsor & performer of Yajna). Ishti was specific to the desire of Yajamana and in Ramayana Dasharatha performed "putrakameshti" i.e ritual to fulfill desire for having children.

King Dasharatha in consultation with his ministers decides to perform Yajna and Rishi Rishyashringa who presided over the "yajna", advises the king to perform "ishti" at the end to fulfill his desire to have children.

In the next write-up we will discuss the second interesting fact: two stories of Rishyashringa Rishi.

Madhwesh K

Vedic Tribe

–

2. Two stories of Rishyashringa Rishi.

Rishyashringa was born to Vibhandaka Rishi and was raised in seclusion. He was raised as a great Vedic scholar but wasn't exposed to worldly affairs. When he was a teenager, King Romapada required him to preside over a Yajna but feared the wrath of Vibhandaka. So, courtesans of his kingdom lured Rishyashringa to come to the kingdom and marry Romapada's daughter shantha. Then he presided over Romapada's Yajna and made it a success.

The same story appears in Valmiki Ramayana as well as Vyasa Mahabharata. The story in Ramayana is short and the story in Mahabharata is elaborate. Apart from a few differences, both the stories are narrated in the same way.

Ramayana's story is a narration but Mahabharata's story is an exposition of human emotions. For example, when courtesans entice Rishyashringa, he explains his experience to Vibhandaka in the most innocent way. This involves human's disposition while they interact with any new environment.

The same Rishyashringa presides over King Dasharatha's Ashwamedha Yajna and advises the king to perform Putrakameshti to fulfill his desire to have children.

In the next write-up we will discuss the third interesting fact: the greatness of King Janaka.

Madhwesh K

Vedic Tribe

–

3. The greatness of King Janaka

In popular stories we hear about King Janaka as the father of Seeta and apart from this fact we hear very little about him.

In Bhagavad Gita Lord Krishna praises King Janaka as an ideal Karma Yogi. Being a king he involved in all worldly affairs and Vedic rituals. Yet he remained detached from them all and appeared like a Rishi. He performed his duties for the benifit of the world outside and for the love of almighty inside. He attained his divinity in the path of action (Karma Yoga) whether it be worldly affairs or Vedic rituals.

He patronized all Rishis, scholars and all kinds of intellectuals of his time. His name appears in Upanishads narrating stories of his regular Vedic congregations. 

Janaka was also a very close friend of Dasharatha and the first invitation for Dasharatha's Ashwamedha was given to Janaka out the utmost respect her commanded among his contemporaries.

In the next write-up we will discuss the fourth interesting fact: Avathara, Amsha & Avesha.

Madhwesh K

Vedic Tribe

— 

4. Avathara, Amsha & Avesha

In Vedic tradition, "avatara" means incarnation of God. In Valmiki Ramayana, Rama is the incarnation of Lord Vishnu. For ordinary humans, the Lord appears to be born with mortal body (bhautika sharisha) but for the ones who have attained "sidhhi" it is evident that the Lord is present as-is (i.e. as the primordial divine being).

In Christianity, Jesus is considered "God incarnate"; i.e. God is born in the mortal body as Jesus of Nazareth. 

In Bengal's bhakti tradition, which can be prominently found in ISKCON movement, Lord Krishna is considered "poorna-avatara" and others (including Rama) are considered "amsha-avatar". Here, "Amsha" is considered "a part of the almighty" and accordingly Krishna is Vishnu as-is and Rama (and others) are parts of Lord Vishnu. 

However, in “tatvavada” all avatars of Lord Vishnu is considered poorna-amsha-avatar; i.e., in all avatars including Rama, the almighty is present in his complete divinity and there is no difference between the original form of the almighty & avatara forms. Only to the eyes of lay people, the almighty appears mortal.

In Vishishta-advaita tradition, jeevatma and Paramatma have "amsha-amshi" relationship; i.e. Paramatma is "Amsha" (complete being) and jeevatma is it's "amshi" (parts of the complete being). 

"Avesha" is just a special influence which the almighty exercises on a particular jeevatma to get a mighty devine task done. For example, in puranas, Adi Shesha incarnates as "Nara" and Lord Vishnu incarnates as "Narayana". They both ("Nara-Narayana") perform a great penance to and today they are worshipped together in Badarinath. In this case, “Nara” is considered to have Narayana’s “avesha”. I.e., Narayana exercise his influence on Nara so that he also can perform such a great task alongside the almighty Narayana. Such an instance of “avesha” is not found in Valmiki Ramayana.

In the next write-up we will discuss the fifth interesting fact: Backstory of “Tataka”.

Madhwesh K

Vedic Tribe

— 

5. Backstory of “Tataka”

In popular stories we hear Lord Rama slaying a “rakshsi” called “tataka” to protect sages and the “yajna” they were performing.

In Valmiki Ramayana, before Rama engages with “tataka”, Rishi Vishwamitra narrates a backstory of “tataka”.

After crossing river Ganga, Rama, Lakshmana & Vishwamitra enter a dense forest and out of curiosity Rama asks about the forest. Vishwamitra narrates that - when Indra slayed Vritrasura, he contracted “brahma-hatya” sin and to get rid of the same, he was showered with holy water in the place where this dense forest stands today. Because he got rid of the curse, he blessed this place to prosper and it prospered accordingly spawning two major cities. 

Tataka was originally a “yaksha” and she was the daughter of “Suketu”. But due to her hostility towards sage Agastya, she was cursed by the sage to be a “rakshasi”. She continued her hostility towards everyone else and the said two major cities fell victim to her hostility. Overtime people deserted the city and a dense forest grew in its place.

After this story, Rama engages with “tataka” and hesitates to kill her at first. After witnessing her evil rage slays her with the help of Laxmana.

In our next write-up, we will discuss the 6th interesting fact: 

Madhwesh K

Vedic Tribe

ಧ್ಯಾನಕ್ಕಾಗಿ ಉಪನಿಷತ್ತುಗಳಿಂದ ಎಂಟು ವಿದ್ಯೆಗಳು

ಧ್ಯಾನಕ್ಕಾಗಿ ಉಪನಿಷತ್ತುಗಳಿಂದ ಎಂಟು ವಿದ್ಯೆಗಳು

ಪರಿಚಯ

"ವಿದ್ಯಾ" ಎಂಬ ಪದವು "ವಿದ್" ಎಂಬ ಮೂಲದಿಂದ ಬಂದಿದೆ, ಇದು ಸಾಮಾನ್ಯ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ತಿಳುವಳಿಕೆಯನ್ನು ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ. 

ಆದರೆ, ವೈದಿಕ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ "ವಿದ್ಯಾ" ಎಂಬುದು ಬರೇ ತಿಳುವಳಿಕೆ ಆಗಿರದೇ, "ಧ್ಯಾನದ ಮೂಲಕ ಪಡೆದ ಜ್ಞಾನ" ಎಂದಾಗುತ್ತದೆ. ಏಕೆಂದರೆ ಇದು ನಾವು ಯಾವುದೇ ವಿಷಯದ ಬಗ್ಗೆ ಧ್ಯಾನಿಸುವಾಗ ಆವಿಷ್ಕರಿಸುವ ಆನುಭಾವಿಕ ಸತ್ಯವಾಗಿರುತ್ತದೆ.

ಉಪನಿಷತ್ತುಗಳು ಧ್ಯಾನಿಸಲು ಸಾಧಕನಿಗಾಗಿ ಅನೇಕ ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುತ್ತವೆ. ಈ ವಿಷಯಗಳನ್ನು "ವಿದ್ಯಾ" ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ ಏಕೆಂದರೆ ಅವುಗಳು ಉಪನಿಷತ್ತಿನ ಋಷಿಗಳ ಧ್ಯಾನದಲ್ಲಿ ಆವಿಷ್ಕಾರಗೊಂಡ ಆನುಭಾವಿಕ ಸತ್ಯವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ವೈದಿಕ ಸಂಪ್ರದಾಯದಲ್ಲಿ, ಅಂತಹ ಮೂವತ್ತೆರಡು ವಿದ್ಯೆಗಳನ್ನು ಗುರುತಿಸಲಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಅವುಗಳು ಛಾಂದೋಗ್ಯ ಉಪನಿಷತ್, ಬೃಹದಾರಣ್ಯಕ ಉಪನಿಷತ್, ತೈತ್ತಿರೀಯ ಉಪನಿಷದ್ ಮತ್ತು ತಲವಕಾರ ಉಪನಿಷತ್ತುಗಳಲ್ಲಿ ಹರಡಿಕೊಂಡಿವೆ.

ಈ ಪರಿಚಯಾತ್ಮಕ ಸರಣಿಯಲ್ಲಿ ಅಂತಹ ಎಂಟು ವಿದ್ಯೆಗಳನ್ನು ನಿಮಗೆ ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸಲು ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್ ಗೆ ಸಂತೋಷವಾಗಿದೆ: (1) ಗಾಯತ್ರಿ ವಿದ್ಯೆ, (2) ಅಕ್ಷಿ ವಿದ್ಯೆ, (3) ಪುರುಷ ವಿದ್ಯೆ, (4) ಪ್ರಾಣಾಗ್ನಿಹೋತ್ರ ವಿದ್ಯೆ, (5) ಉದ್ಗೀತ ವಿದ್ಯೆ, (6) ಪಂಚಾಗ್ನಿ ವಿದ್ಯೆ, (7) ಆನಂದಮಯ ವಿದ್ಯೆ, ಮತ್ತು (8) ದಹರ ವಿದ್ಯೆ.

ನಿಮ್ಮಲ್ಲಿ ಸಾಕಷ್ಟು ಕುತೂಹಲವನ್ನು ಹುಟ್ಟುಹಾಕುವುದು ನಮ್ಮ ಉದ್ದೇಶವಾಗಿದೆ, ಇದರಿಂದ ನೀವು ವೈದಿಕ ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನು ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡುತ್ತೀರಿ ಮತ್ತು ನಿಮ್ಮ ದೈನಂದಿನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಅವುಗಳನ್ನು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೀರಿ ಎಂಬ ಆಶಯ ನಮಗಿದೆ.

ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಬರಹದಲ್ಲಿ ನಾವು ಧ್ಯಾನದ ಮೊದಲ ವಿಷಯವನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುತ್ತೇವೆ: “ಗಾಯತ್ರಿ ವಿದ್ಯೆ".

ಮಧ್ವೇಶ ಕೆ

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್

— 

1. ಗಾಯತ್ರಿ ವಿದ್ಯೆ

ಗಾಯತ್ರಿ ವಿದ್ಯೆಯಲ್ಲಿ, ಗಾಯತ್ರಿ ಮಂತ್ರದ ಅರ್ಥವನ್ನು ಧ್ಯಾನಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.

ಋಗ್ವೇದದ 3.62.10 ರಲ್ಲಿನ ಮಂತ್ರ:

ತತ್ಸವಿತುರ್ವರೇಣ್ಯಮ್ ।

ಭರ್ಗೋದೇವಸ್ಯ ಧೀಮಹಿ ।

ಧಿಯೋ ಯೋ ನ: ಪ್ರಚೋದಯಾತ್||

ಮೊದಲ ಸಾಲು "ಪರಬ್ರಹ್ಮನ" ಗುಣವನ್ನು ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ; ಎರಡನೆಯ ಸಾಲು ಇದನ್ನು ಧ್ಯಾನಿಸುವ ದೀಕ್ಷೆಯಾಗಿದೆ; ಮತ್ತು ಮೂರನೇ ಸಾಲಿನಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಅದರ ಹಾದಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರೇರೇಪಿಸುವಂತೆ ಕೋರಲಾಗಿದೆ.

ಪರಬ್ರಹ್ಮನ ಲಕ್ಷಣವೆಂದರೆ ಅದು ಇಡೀ ಸೃಷ್ಟಿಯನ್ನು ವ್ಯಾಪಿಸಿದೆ ಮತ್ತು ಹಾಗೆಯೇ ಮೀರಿಯೂ ಇದೆ. ವೈದಿಕ ವಾಂಗ್ಮಯವು ಪರಬೃಹ್ಮನ ಇಂತಹ ಇನ್ನೂ ಅನೇಕ ಲಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುತ್ತವೆ. ಇವು ಸಾಧಕರ ಧ್ಯಾನಕ್ಕೆ ಬೇಕಾದ ಸಾಮಗ್ರಿಗಳಾಗಿವೆ ಮತ್ತು ಸಾಧಕರು ಇದರಿಂದ ತಮ್ಮ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಪರಬ್ರಹ್ಮನಲ್ಲಿ ಏಕಾಗ್ರಗೊಳಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಬೇಕು.

ಈ ಸರಳ ಅರ್ಥದ ಹೊರತಾಗಿ ಗಾಯತ್ರಿ ಮಂತ್ರಕ್ಕೆ ಅನೇಕ ಇತರ ನಿಗೂಢ ಅರ್ಥಗಳೂ ಇವೆ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಮಂತ್ರದ ಮೂರು ಸಾಲುಗಳು ಪ್ರಜ್ಞೆಯ ಮೂರು ಸ್ಥಿತಿಗಳೊಂದಿಗೆ ಸಮೀಕರಣ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತದೆ. ಹಾಗೆಯೇ ಪುರುಷ ಸೂಕ್ತದ ಮೂರು ವಿಭಾಗಗಳಿಗೆ, ವೈದಿಕ ಜ್ಞಾನವನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುವ ಮೂರು ಪ್ರಕಾರಗಳಿಗೆ (ಪದ್ಯ, ಗದ್ಯ ಮತ್ತು ಸಂಗೀತ)... ಇತ್ಯಾದಿಯಾಗಿ ಸಮೀಕರಣ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತದೆ.

ನೀವು ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಅಭ್ಯಾಸದಲ್ಲಿ ಆರಂಭಿಕರಾಗಿದ್ದಲ್ಲಿ, ನೀವು ಗಾಯತ್ರಿ ಮಂತ್ರದ ಸರಳ ಅರ್ಥವನ್ನು ಧ್ಯಾನಿಸುವ ಮೂಲಕ ಪ್ರಾರಂಭಿಸಬಹುದು ಮತ್ತು ಕ್ರಮೇಣ ಗಾಯತ್ರಿ ವಿದ್ಯೆಯ ಭಾಗವಾದ ನಿಗೂಢ ಅರ್ಥಗಳನ್ನೂ ತಿಳಿದು ಧ್ಯಾನಿಸಬಹುದು.

ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಬರಹದಲ್ಲಿ, ನಾವು ಧ್ಯಾನಿಸಬೇಕಾದ ಎರಡನೆಯ ವಿಷಯವನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುತ್ತೇವೆ; ಅಂದರೆ "ಅಕ್ಷಿ ವಿದ್ಯೆ".

ಮಧ್ವೇಶ ಕೆ

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್

— 

2. ಅಕ್ಷಿ ವಿದ್ಯೆ

ಅಕ್ಷಿ ವಿದ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ಕಣ್ಣುಗಳಿಂದ ದೊರೆಯುವ ಆನುಭಾವಿಕ ಸತ್ಯವನ್ನು ಧ್ಯಾನಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.

ಅಕ್ಷಿ ವಿದ್ಯೆಯನ್ನು ಮೂರು ದೃಷ್ಟಿಕೋನಗಳಿಂದ ಅರ್ಥೈಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು: ಆದಿಭೌತಿಕ, ಆದಿದೈವಿಕ ಮತ್ತು ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ.

ನಮ್ಮ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಮುಚ್ಚಿದಾಗ, ನಾವು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ, ಚಲಿಸುವ ಮೋಡಗಳಂತೆ, ಬೆಳಕಿನ ಚುಕ್ಕೆಗಳಂತೆ, ಬಿಳಿ ಹೊಳಪುಗಳು, ಹಿಮ ಇತ್ಯಾದಿಗಳನ್ನು ವೀಕ್ಷಿಸುತ್ತೇವೆ. ಇದು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ "ಫಾಸ್ಫೇನ್ಸ್" ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ ನರವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಚಟುವಟಿಕೆಯಾಗಿದೆ. ಧ್ಯಾನದ ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಕೇಂದ್ರೀಕರಿಸಲು ಇದನ್ನು ಬಳಸಬಹುದು ಮತ್ತು ಇದು ಅಕ್ಷಿ ವಿದ್ಯೆಯ ಆದಿಭೌತಿಕ ದೃಷ್ಟಿಕೋನವಾಗಿದೆ.

ವೈದಿಕ ಸಂಪ್ರದಾಯದಲ್ಲಿ, ಕಣ್ಣು ಪ್ರಮುಖ ಅಂಗಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಇದಕ್ಕೆ ಅನೇಕ ಅಭಿಮಾನಿ ದೇವತೆಗಳಿದ್ದಾರೆ (ಉದಾ. ಸೂರ್ಯ, ಚಂದ್ರ, ಇಂದ್ರ, ಶಚಿ ಇತ್ಯಾದಿ). ಇವರಲ್ಲಿ, ಸೂರ್ಯ ಪ್ರಧಾನ ದೇವತೆ ಮತ್ತು ಇವನ ಪ್ರೀತಿಗಾಗಿ ಋಗ್ವೇದದ "ಸೂರ್ಯ-ಸೂಕ್ತ", ವಾಲ್ಮೀಕಿ ರಾಮಾಯಣದ "ಆದಿತ್ಯಹೃದಯಂ" ಅಥವಾ ಸೂರ್ಯನಿಗೆ ಮೀಸಲಾದ ಇತರ ಸ್ತೋತ್ರಗಳನ್ನು ಧ್ಯಾನಿಸಬಹುದು. ಹಾಗೆಯೇ ಕಣ್ಣುಗಳಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಇತರ ದೇವತೆಗಳಿಗೆ ಸಮರ್ಪಿತವಾದ ಸೂಕ್ತಗಳು ಅಥವಾ ಶ್ಲೋಕಗಳನ್ನು ಸಹ ಧ್ಯಾನಿಸಬಹುದು. ಇದು ಅಕ್ಷಿ ವಿದ್ಯೆಯ ಅಧಿದೈವಿಕ ದೃಷ್ಟಿಕೋನವಾಗಿದೆ.

ಮಾಂಡೂಕ್ಯ ಉಪನಿಷತ್ತಿನಲ್ಲಿ, ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಇರುವ ಪರಬ್ರಹ್ಮನನ್ನು "ವಿಶ್ವ" ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಪರಬ್ರಹ್ಮನ ಈ ಅಂಶವನ್ನು ಧ್ಯಾನಿಸುವುದು ಅಕ್ಷಿ ವಿದ್ಯೆಯ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ದೃಷ್ಟಿಕೋನವಾಗಿದೆ.

ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಬರಹದಲ್ಲಿ, ನಾವು ಧ್ಯಾನಿಸಬೇಕಾದ ಮೂರನೇ ವಿಷಯವನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುತ್ತೇವೆ; ಅಂದರೆ "ಪುರುಷ ವಿದ್ಯೆ".

ಮಧ್ವೇಶ ಕೆ

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್

—- 

3. ಪುರುಷ ವಿದ್ಯೆ

ಪುರುಷ ವಿದ್ಯೆಯಲ್ಲಿ, ಮಾನವನ ಜೀವಿತಾವಧಿಗೆ ಅಧಿಪತಿಯಾಗಿರುವ ದೇವತೆಗಳನ್ನು ಧ್ಯಾನಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.

ಜೀವನದ ಮೊದಲ 24 ವರ್ಷಗಳು "ವಸು" ದೇವತಾಗಣದ ಅಧೀನವಾಗಿರುತ್ತದೆ; ಮುಂದಿನ 44 ವರ್ಷಗಳು "ರುದ್ರ" ದೇವತಾಗಣದ ಹಾಗೇ ಮುಂದಿನ 48 ವರ್ಷಗಳು "ಆದಿತ್ಯ" ದೇವತಾಗಣದ ಅಧೀನವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಆದ್ದರಿಂದ, ವೈದಿಕ ಪರಿಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ, ಆರೋಗ್ಯಕರ ಜೀವನವನ್ನು 116 ವರ್ಷಗಳು ಎಂದು ಗ್ರಹಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. "ಪುರುಷ ವಿದ್ಯೆ" ಎಂದರೆ ಅಂತಹ ದೀರ್ಘ ಮತ್ತು ಆರೋಗ್ಯಕರ ಜೀವನವನ್ನು ಕರುಣಿಸುವ ಈ ದೇವತೆಗಳನ್ನು ಧ್ಯಾನಿಸುವುದು.

"ವಸು" ದೇವತಾಗಣ 8 ದೇವತೆಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿದೆ ಮತ್ತು ಅವರು ಗಾಯತ್ರಿ ಛಂದಸ್ಸಿನ ಪ್ರತಿ ಸಾಲಿನ 8 ಅಕ್ಷರಗಳನ್ನು ಪ್ರತಿನಿಧಿಸುತ್ತಾರೆ. (8 ಅಕ್ಷರಗಳು X 3 ಸಾಲುಗಳು = 24 ಅಕ್ಷರಗಳು). ಆದ್ದರಿಂದ ಅವರು ನಮ್ಮ ಜೀವನದ ಮೊದಲ 24 ವರ್ಷಗಳನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಾರೆ. 

"ರುದ್ರ" ದೇವತಾಗಣ 11 ದೇವತೆಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿದೆ ಮತ್ತು ಅವರು ತ್ರಿಷ್ಟುಪ್ ಛಂದಸ್ಸಿನ ಪ್ರತಿ ಸಾಲಿನ 11 ಅಕ್ಷರಗಳನ್ನು ಪ್ರತಿನಿಧಿಸುತ್ತಾರೆ. (11 ಅಕ್ಷರಗಳು X 4 ಸಾಲುಗಳು = 44 ಅಕ್ಷರಗಳು). ಆದ್ದರಿಂದ ಅವರು ನಮ್ಮ ಜೀವನದ ಮುಂದಿನ 44 ವರ್ಷಗಳನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಾರೆ. 

"ಆದಿತ್ಯ" ದೇವತಾಗಣ 12 ದೇವತೆಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿದೆ ಮತ್ತು ಅವರು ಜಗತಿ ಛಂದಸ್ಸಿನ ಪ್ರತಿ ಸಾಲಿನ 12 ಅಕ್ಷರಗಳನ್ನು ಪ್ರತಿನಿಧಿಸುತ್ತಾರೆ. (12 ಅಕ್ಷರಗಳು X 4 ಸಾಲುಗಳು = 48 ಅಕ್ಷರಗಳು). ಆದ್ದರಿಂದ ಅವರು ನಮ್ಮ ಜೀವನದ ಮುಂದಿನ 48 ವರ್ಷಗಳನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಾರೆ.

ನೀವು ಯಾವಾಗಲೂ ಹೇಗೆ ವಿವಿಧ ಮಂತ್ರಗಳನ್ನು ಧ್ಯಾನಿಸಬಹುದೋ ಹಾಗೆಯೇ ನಿಮ್ಮ ವಯಸ್ಸಿಗೆ ಅನುಗುಣವಾಗಿ ಮತ್ತು ಪುರುಷ ವಿದ್ಯೆಯ ಪ್ರಕಾರ ಕೆಲವು ಮಂತ್ರಗಳ ಮೇಲೆ ಏಕಾಗ್ರತೆ ವಹಿಸಬಹುದು. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಗಾಯತ್ರಿ ಛಂದಸ್ಸಿನಲ್ಲಿರುವ ಋಗ್ವೇದದ ಗಾಯತ್ರಿ ಮಂತ್ರ (3.62.0), ಅಥವಾ ತ್ರಿಷ್ಟುಪ್ ಛಂದಸ್ಸಿನಲ್ಲಿರುವ ಹಿರಣ್ಯ ಗರ್ಭ ಸೂಕ್ತ (10.121), ಅಥವಾ ಹೆಚ್ಚಿನ ಭಾಗ ಜಗತಿ ಛಂದಸ್ಸನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಬ್ರಾಹ್ಮಣಸ್ಪತಿ ಸೂಕ್ತ (2.23). ಈ ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಅಭ್ಯಾಸವು ಪುರುಷ ವಿದ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಮುಖವಾಗಿದೆ.

ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಬರಹದಲ್ಲಿ, ನಾವು ಧ್ಯಾನಿಸಬೇಕಾದ ನಾಲ್ಕನೇ ವಿಷಯವನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುತ್ತೇವೆ; ಅಂದರೆ "ಪಂಚಾಗ್ನಿಹೋತ್ರ ವಿದ್ಯೆ".

ಮಧ್ವೇಶ ಕೆ

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್

— 

4. ಪ್ರಾಣಾಗ್ನಿಹೋತ್ರ ವಿದ್ಯೆ

ಆದಿಭೌತಿಕವಾಗಿ "ಪ್ರಾಣ" ಎಂದರೆ ಇಂದ್ರಿಯಗಳ ಏಕದೇಶೀಯ ಅನುಭವ ಮತ್ತು ಜೀವಂತತೆಯ ಸ್ಥಿತಿ (ಹೋಮಿಯೋಸ್ಟಾಸಿಸ್) ಎಂದಾಗುತ್ತದೆ. 

ದೈವೀ ತತ್ವಗಳಲ್ಲಿ, ಪ್ರಾಣ ತತ್ವವು ಸೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿನ ಅತ್ಯುನ್ನತ ಜೀವವಾಗಿದ್ದು, ಇತರ ಎಲ್ಲಾ ಜೀವರ ಚಟುವಟಿಕೆಗೆ ಕಾರಣವಾಗಿದೆ.

"ಅಗ್ನಿಹೋತ್ರ" ಎಂಬುದು ಪವಿತ್ರವಾದ ಅಗ್ನಿಯಲ್ಲಿ ತುಪ್ಪ, ಹಾಲು ಅಥವಾ ಇತರ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಅರ್ಪಿಸುವ ದೈನಂದಿನ (ಬಾಹ್ಯ) ಆಚರಣೆಯಾಗಿದೆ. ಹಾಗೆಯೇ "ಪ್ರಾಣಾಗ್ನಿಹೋತ್ರ" ಎಂಬುದು ಜಠರಾಗ್ನಿಯಲ್ಲಿ ಆಹಾರವನ್ನು ನೈವೇದ್ಯವಾಗಿ ಅರ್ಪಿಸುವ ದೈನಂದಿನ (ಆಂತರಿಕ) ಆಚರಣೆಯಾಗಿದೆ. ಇಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ದೇಹದಲ್ಲಿ ಇರುವ ಪ್ರಾಣದ ಐದು ರೂಪಗಳಿಗೆ ಅರ್ಪಣೆ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತದೆ.

ಪ್ರಾಣದ ಐದು ರೂಪಗಳೆಂದರೆ: 1. ಜೀವಂತಿಕೆಯನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸುವ "ಮುಖ್ಯ ಪ್ರಾಣ"; 2. ಶಕ್ತಿಗಳ ಕೆಳಮುಖ ಚಲನೆಯನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿಸುವ "ಅಪಾನ"; 3. ಶಕ್ತಿಗಳ ಮೇಲ್ಮುಖ ಚಲನೆಯನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿಸುವ "ಉದಾನ"; 4. ಶಕ್ತಿಯ ಸಮಾನ ಹಂಚಿಕೆಯನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸುವ "ಸಮಾನ"; 5. ಪ್ರಮುಖ ಅಂಗಗಳನ್ನು, ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಹೃದಯವನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸುವ "ವ್ಯಾನ".

ಆಹಾರ ಸೇವನೆಯ ಪ್ರಾರಂಭದಲ್ಲಿ, "ಪ್ರಾಣಾಯ-ಸ್ವಾಹಾ, ಅಪಾನಯ-ಸ್ವಾಹಾ, ಉದಾನಾಯ-ಸ್ವಾಹಾ, ಸಮಾನಾಯ-ಸ್ವಾಹಾ ಮತ್ತು ವ್ಯಾಯನಯ-ಸ್ವಾಹಾ" ಎಂದು ಜಪಿಸುವ ಮೂಲಕ ಐದು ಸಣ್ಣ ತುತ್ತುಗಳನ್ನು ಸೇವಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಎಲ್ಲಾ ಸಾರವನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸುವುದು ಪರಬ್ರಹ್ಮ ತತ್ವವು ಎಂದು ಸೂಚಿಸಲು "ಬ್ರಹ್ಮಣೆ-ಸ್ವಾಹಾ" ಎಂದು ಜಪಿಸುವುದರ ಮೂಲಕ ಇನ್ನೂ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ತುತ್ತನ್ನು ಸೇವಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ವೈದಿಕ ಸಂಪ್ರದಾಯದ ಪ್ರಕಾರ ದೀಕ್ಷೆ ಪಡೆಯುವ ಮೂಲಕ ಮತ್ತು ಗುರುವಿನಿಂದ ಸೂಕ್ತವಾಗಿ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನ ಪಡೆಯುವ ಮೂಲಕ ನೀವು ಈ "ಪ್ರಾಣಾಗ್ನಿಹೋತ್ರ ವಿದ್ಯೆಯನ್ನು" ಅಭ್ಯಾಸ ಮಾಡಬಹುದು.

ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಬರಹದಲ್ಲಿ, ನಾವು ಧ್ಯಾನಿಸಬೇಕಾದ ಐದನೇ ವಿಷಯವನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುತ್ತೇವೆ; ಅಂದರೆ

 "ಉದ್ಗೀಥ ವಿದ್ಯೆ"

ಮಧ್ವೇಶ ಕೆ

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್

— 

5. ಉದ್ಗೀಥ ವಿದ್ಯೆ

ಯಜ್ಞ ಆಚರಣೆಯಲ್ಲಿ, "ಉದ್ಗಾತೃ" ಸಾಮವೇದ ಮಂತ್ರಗಳನ್ನು ಹಾಡುವರು.

ದೈವೀ ತತ್ವಗಳಲ್ಲಿ, ಪ್ರಾಣ ತತ್ವವು ಸೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿನ ಅತ್ಯುನ್ನತ ಜೀವವಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ನಮ್ಮ ಉಸಿರಾಟಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗಿದೆ. ನಮ್ಮ ಉಸಿರಾಟವನ್ನು ಪರಬ್ರಹ್ಮನ ಸ್ತುತಿಯಾಗಿ ಹಾಡುವಂತೆ ಮಾಡುವುದರಿಂದ ಉಪನಿಷತ್ತುಗಳಲ್ಲಿ ಅವನನ್ನು "ಉದ್ಗೀಥ" ಎಂದೂ ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ.

"ವಾಕ್" (ಭಾರತಿ) ಪ್ರಾಣನ ಪತ್ನಿ ಮತ್ತು ಅವಳು ನಮ್ಮ ಮಾತಿಗೆ ಅಭಿಮಾನಿನಿ. ಅವಳು ನಮ್ಮ ಮಾತನ್ನು ದೇವತೆಗಳು, ಮಾನವರು ಮತ್ತು ಪಿತೃಗಳಲ್ಲಿ ಇರುವ ಪರಬ್ರಹ್ಮಕ್ಕೆ ಅರ್ಪಿಸುತ್ತಾಳೆ. "ಉದ್ಗೀಥ ವಿದ್ಯೆಯಲ್ಲಿ, ಅವಳನ್ನು ಹಸುವಿನಂತೆ ಕಲ್ಪಿಸಲಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಅವಳ ನಾಲ್ಕು ಕಾಲುಗಳು ನಾಲ್ಕು ಸಮರ್ಪಣೆಯ ಉಚ್ಛಾರವಾಗಿವೆ (ದೇವತೆಗಳಿಗೆ ಎರಡು ಉಚ್ಛಾರಣೆಗಳು ಮತ್ತು ಮಾನವರು ಮತ್ತು ಪಿತೃಗಳಿಗೆ ತಲಾ ಒಂದು ಉಚ್ಛಾರಣೆ).  

ಹಾಗೆಯೇ ವಾಕ್ಕನ್ನು ನಾಲ್ಕು ಹಂತಗಳಾಗಿ ವರ್ಗೀಕರಿಸಬಹುದು: "ಪರಾ, ಪಶ್ಯಂತಿ, ಮಧ್ಯಮ, ವೈಖರಿ". "ಪರಾ" ಎಂಬುದು ಸುಪ್ತ ಪ್ರಜ್ಞೆಯ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿನ ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾದ ಮಾತು; "ಪಶ್ಯಂತಿ" ಎಂಬುದು ಜಾಗೃತ ಪ್ರಜ್ಞೆಯ ಮಟ್ಟಕ್ಕೆ ಏರಿದ ಆದರೆ ಯಾವುದೇ ಪದಗಳನ್ನು ನಿಯೋಜಿಸಲಾಗಿಲ್ಲದ ಮಾತು; “ಮಧ್ಯಮ” ಎಂಬುದು ಪದಗಳಲ್ಲಿ ರಚನೆಯಾಗಿರುವ ಆದರೆ ಇನ್ನೂ ಉಚ್ಚರಿಸಲಾಗಿಲ್ಲದ ಮಾತು; ಮತ್ತು "ವೈಖರಿ" ಎಂಬುದು ಉಚ್ಛಾರಣೆ ಆದ ಮಾತು. "ವಾಕ್" ಈ ನಾಲ್ಕು ಹಂತದ ಮಾತನ್ನೂ ನಿಯಂತ್ರಿಸುತ್ತಾಳೆ.

ಆದ್ದರಿಂದ ಉದ್ಗೀಥ ವಿದ್ಯೆಯಲ್ಲಿ, ನಾವು ನಮ್ಮ ಮಾತಿನ ಎಲ್ಲಾ ನಾಲ್ಕು ಹಂತಗಳನ್ನು "ಸ್ವಾಹಾ / ವಸತ್" ಉಚ್ಛಾರಣೆಯಿಂದ ದೇವತೆಗಳಿಗೆ ಅರ್ಪಿಸುತ್ತೇವೆ, "ಹಂತ" ಉಚ್ಛಾರಣೆಯಿಂದ ಮನುಷ್ಯರಿಗೆ ಮತ್ತು "ಸ್ವಧಾ" ಉಚ್ಛಾರಣೆಯಿಂದ ಪಿತೃಗಳಿಗೆ ಅರ್ಪಿಸುತ್ತೇವೆ. ವೈದಿಕ ಸಂಪ್ರದಾಯದ ಪ್ರಕಾರ ದೀಕ್ಷೆ ಪಡೆಯುವ ಮೂಲಕ ಮತ್ತು ಗುರುವಿನಿಂದ ಸೂಕ್ತವಾಗಿ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನ ಪಡೆಯುವ ಮೂಲಕ ನೀವು ಈ ಉದ್ಗೀಥ ವಿದ್ಯೆಯನ್ನು ಅಭ್ಯಾಸ ಮಾಡಬಹುದು.

ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಬರಹದಲ್ಲಿ, ನಾವು ಧ್ಯಾನಿಸಬೇಕಾದ ಆರನೇ ವಿಷಯವನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುತ್ತೇವೆ; ಅಂದರೆ

 "ಪಂಚಾಗ್ನಿ ವಿದ್ಯೆ"

ಮಧ್ವೇಶ ಕೆ

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್

— 

6. ಪಂಚಾಗ್ನಿ ವಿದ್ಯೆ

ವೈದಿಕ ಸಂಪ್ರದಾಯದಲ್ಲಿ, "ಶ್ರೌತ" ಆಚರಣೆಯ ಭಾಗವಾಗಿರುವ "ತ್ರೇತಾಗ್ನಿ" (ಮೂರು ಪವಿತ್ರ ಅಗ್ನಿ) ಎಂದರೆ ಗಾರ್ಹಪತ್ಯ-ಅಗ್ನಿ, ಆವಾಹನೀಯ-ಅಗ್ನಿ ಮತ್ತು ದಕ್ಷಿಣ-ಅಗ್ನಿ. ಉಪನಿಷತ್ತುಗಳಲ್ಲಿ, "ಪಂಚಾಗ್ನಿ" ವಿದ್ಯೆಗಾಗಿ ಇನ್ನೂ ಎರಡು ಅಗ್ನಿಗಳನ್ನು ಸೇರಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ: ಪುರುಷ (ಸಂತಾನೋತ್ಪತ್ತಿಗಾಗಿ ವೀರ್ಯವನ್ನು ಒದಗಿಸುವವನು) ಮತ್ತು ಮಹಿಳೆ (ಸಂತಾನೋತ್ಪತ್ತಿ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯನ್ನು ಪೂರ್ಣಗೊಳಿಸುವವಳು). 

ವೈದಿಕ ಸಂಪ್ರದಾಯವು ಸಂತಾನೋತ್ಪತ್ತಿ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯನ್ನು "ವಾಮ-ಯಜ್ಞ" ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಪುರುಷನನ್ನು ಮತ್ತು ಮಹಿಳೆಯನ್ನು - ಎರಡು ಅಗ್ನಿಗಳು ಎಂದು ರೂಪಕವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಪುರುಷನು ತಿನ್ನುವ ಆಹಾರವು ಸಂತಾನೋತ್ಪಗೆ ವೀರ್ಯವನ್ನು ಒದಗಿಸುವ ಹವಿಸ್ಸಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಮಹಿಳೆ ತಿನ್ನುವ ಆಹಾರವು ಸಂತಾನವನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಮತ್ತು ಪೂರ್ಣಗೊಳಿಸುವ ಹವಿಸ್ಸಾಗಿದೆ.

ರೂಪಕವಾಗಿ ಹೇಳಲಾದ ಎರಡು ಅಗ್ನಿಗಳ ಜೊತೆಗೆ, ಇನ್ನೂ ಮೂರು ನಿಜವಾದ ಅಗ್ನಿಗಳು ಪಂಚಾಗ್ನಿಹೋತ್ರ ವಿದ್ಯೆಯ ಭಾಗವಾಗಿದೆ: ಗಾರ್ಹಪತ್ಯ-ಅಗ್ನಿ, ಆವಾಹನೀಯ-ಅಗ್ನಿ ಮತ್ತು ದಕ್ಷಿಣ-ಅಗ್ನಿ.

ಮದುವೆಯ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಗಾರ್ಹಪತ್ಯ-ಅಗ್ನಿಯನ್ನು ಬೆಳಗಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ ಮತ್ತು "ಅಗ್ನಿ-ಹೋತ್ರ" ಎಂಬ ಆಚರಣೆಯ ಭಾಗವಾಗಿ ನಿರಂತರವಾಗಿ ಪರಿಚರ್ಯೆ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇದು ಇತರ ಎರಡು ಅಗ್ನಿಗಳಿಗೆ ಮೂಲವಾಗುತ್ತದೆ. ಮನೆಯ ಯಜಮಾನನ ಮರಣದ ನಂತರ, ಅದೇ ಅಗ್ನಿಯನ್ನು ಅಂತ್ಯಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿ ಚಿತೆಯನ್ನು ಬೆಳಗಿಸಲು ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ.

"ಶ್ರೌತ ಯಜ್ಞ" ಆಚರಣೆಗಳಲ್ಲಿ ದೇವತೆಗಳಿಗೆ ಆಹುತಿ ನೀಡಲು ವಿಶೇಷ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಆವಾಹನೀಯ-ಅಗ್ನಿಯನ್ನು ಗಾರ್ಹಪತ್ಯ-ಅಗ್ನಿಯಿಂದ ಉರಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.

ಹಾಗೆಯೇ, "ಶ್ರೌತ ಯಜ್ಞ" ಆಚರಣೆಗಳಲ್ಲಿ ಪಿತೃಗಳಿಗೆ ನೈವೇದ್ಯಗಳನ್ನು ಮಾಡಲು ವಿಶೇಷ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಆವಾಹನೀಯ-ಅಗ್ನಿಯಿಂದ ದಕ್ಷಿಣ-ಅಗ್ನಿಯನ್ನು ಉರಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.

ವೈದಿಕ ಸಂಪ್ರದಾಯದ ಪ್ರಕಾರ ದೀಕ್ಷೆ ಪಡೆಯುವ ಮೂಲಕ ಮತ್ತು "ಗುರುಗಳಿಂದ" ಸೂಕ್ತವಾಗಿ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನ ಪಡೆಯುವ ಮೂಲಕ ನೀವು ಈ ಪಂಚಾಗ್ನಿ ವಿದ್ಯೆನ್ನು ಧ್ಯಾನಿಸಬಹುದು.

ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಬರಹದಲ್ಲಿ, ನಾವು ಧ್ಯಾನಿಸಬೇಕಾದ ಏಳನೇ ವಿಷಯವನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುತ್ತೇವೆ; ಅಂದರೆ

 "ಆನಂದಮಯ ವಿದ್ಯೆ"

ಮಧ್ವೇಶ ಕೆ

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್

— 

7. ಆನಂದಮಯ ವಿದ್ಯೆ

ಸಾಮಾನ್ಯ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ, ವೈದಿಕ ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನು "ಕರ್ಮ ಕಾಂಡ" ಮತ್ತು "ಜ್ಞಾನ ಕಾಂಡ" ಎಂದು ವಿಂಗಡಿಸಲಾಗಿದೆ. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಇವುಗಳ ಜೊತೆಗೆ ಇನ್ನೊಂದು ವಿಭಾಗವೂ ಇದೆ "ಉಪಾಸನಾ ಕಾಂಡ" (ಇದರ ಬಗೆಗಿನ ಜ್ಞಾನವನ್ನು ನಾವು ಇಂದು ಬಹುತೇಕ ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದೇವೆ).

ಕರ್ಮ-ಕಾಂಡವು "ಕರ್ಮ ಮೀಮಾಂಸಾ" (ವೈದಿಕ ಆಚರಣೆಗಳ ಕುರಿತಾದ ಚಿಂತನೆ) ಆಗಿದೆ, ಉಪಾಸನಾ-ಕಾಂಡವು "ದೈವೀ ಮೀಮಾಂಸಾ" (ದೇವತೆಗಳ ಕುರಿತು ಚಿಂತನೆ) ಆಗಿದೆ ಮತ್ತು ಜ್ಞಾನ-ಕಾಂಡವು "ಬ್ರಹ್ಮ ಮೀಮಾಂಸಾ" (ಪರಬೃಹ್ಮದ ಚಿಂತನೆ) ಆಗಿದೆ.

ದೈವೀ ಮೀಮಾಂಸೆಯಲ್ಲಿ, ದೇವತೆಗಳ ತಾರತಮ್ಯ, ಅವರ ಸೂಕ್ಷ್ಮ ಸ್ವಭಾವ, ಅವರನ್ನು ಪೂಜಿಸುವ ವಿಧಾನ, ಭೌತಿಕ ಆಯಾಮದಲ್ಲಿ ಅವರ ರೂಪ ... ಇತ್ಯಾದಿ ಪ್ರಮೇಯಗಳನ್ನು ಚಿಂತಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.

ಉಪನಿಷತ್ತುಗಳಲ್ಲಿನ "ಆನಂದಮಯ ವಿದ್ಯೆಯು" ದೈವೀ ಮೀಮಾಂಸೆಯ ಒಂದು ಅಂಶವನ್ನು ಹೇಳುತ್ತದೆ - ಅಂದರೆ ದೇವತೆಗಳ ತಾರತಮ್ಯ. 

ಆದ್ದರಿಂದ, "ಆನಂದ ವಿದ್ಯೆ" ಎಂದರೆ ದೇವತೆಗಳ ತಾರತಮ್ಯದ ಪ್ರಕಾರ ಅವರ ಸ್ವರೂಪಭೂತವಾದ ಆನಂದ ಇದೆ ಎಂದು ತಿಳಿಯುವುದು ಮತ್ತು ಇದರ ಅನುಗುಣವಾಗಿ ಅವರನ್ನು ಉಪಾಸಿಸುವುದು. ಈ ರೀತಿಯ ಉಪಾಸನೆಯನ್ನು "ದೇವತಾ ತಾರತಮ್ಯ ಉಪಾಸನೆ" ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಇದು "ಪಂಚರಾತ್ರ" ಸಂಪ್ರದಾಯದ ಭಾಗವಾಗಿದೆ. ಈ ಸಂಪ್ರದಾಯವು ಇಂದಿಗೂ ತತ್ವವಾದದ ಅನುಯಾಯಿಗಳಲ್ಲಿ ಮುಂದುವರೆದಿದೆ.

ಹೆಚ್ಚಿನ ಮಾಹಿತಿಗಾಗಿ ನೀವು ಶ್ರೀ ಜಗನ್ನಾಥದಾಸರ "ಹರಿಕಥಾಮೃತಸಾರ"ದ "ಕಕ್ಷ ತಾರತಮ್ಯ ಸಂಧಿ"ಯನ್ನು ಓದಬಹುದು.

ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಬರಹದಲ್ಲಿ, ನಾವು ಧ್ಯಾನಿಸಬೇಕಾದ ಎಂಟನೇ ವಿಷಯವನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುತ್ತೇವೆ; ಅಂದರೆ

 "ದಹರ ವಿದ್ಯೆ"

ಮಧ್ವೇಶ ಕೆ

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್

— 

8. ದಹರ ವಿದ್ಯೆ

"ಓಂ" ಅನ್ನು "ಪ್ರಣವ" ಮತ್ತು "ಭೂಃ, ಭುವಃ, ಸುವಃ" ಅನ್ನು "ವ್ಯಾಹೃತಿ" ("ಓಂ" ನ ವಿಸ್ತರಣೆ) ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ.

ಭೌತಿಕ ಆಯಾಮದಲ್ಲಿ, "ಭೂಃ" ಎಂದರೆ ಭೂಮಿ, "ಭುವಃ" ಎಂದರೆ ಆಕಾಶ ಮತ್ತು "ಸುವಃ" ಎಂದರೆ ಅಂತಿರಿಕ್ಷ. 

ಅಂತರಿಕ್ಷವು ಭೂಮಿ ಮತ್ತು ಆಕಾಶ ಎರಡನ್ನೂ ಒಳಗೊಂಡಿದೆ. "ಅಗ್ನಿ" ಭೂಸ್ಥಾನೀಯ ದೇವತೆ, "ವಾಯು" ಆಕಾಶಕ್ಕೆ ದೇವತೆ ಮತ್ತು "ಬ್ರಹ್ಮಣಸ್ಪತಿ" ಅಂತರಿಕ್ಷದ ದೇವತೆ. ಅವರು ಭೂಃ, ಭುವಃ, ಸುವಃ ಎಂಬ ವ್ಯಾಹೃತಿಗಳನ್ನೂ ಸಹ ಪ್ರತಿನಿಧಿಸುತ್ತಾರೆ

"ದಹರ ವಿದ್ಯೆ" ಯಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಹೃದಯವು "ದಹರಾಕಾಶ" ಎಂಬ ಆಂತರಿಕ ಆಕಾಶವನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ ಎಂದು ಕಲ್ಪಿಸಲಾಗಿದೆ. ಈ ದಹರಾಕಾಶದಲ್ಲಿ ವಾಯು ಮತ್ತು ಅಗ್ನಿ ಈ ಇಬ್ಬರು ದೇವತೆಗಳೂ ಇದ್ದಾರೆ ಎಂದು ಉಪನಿಷತ್ತು ಹೇಳುತ್ತದೆ. ಅವರನ್ನು "ಭೂಃ, ಭುವಃ" ಎಂಬ ವ್ಯಾಹೃತಿಗಳ ಮೂಲಕ ಉಪಾಸಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಬ್ರಹ್ಮಣಸ್ಪತಿಯನ್ನು "ಸುವಃ" ಎಂಬ ವ್ಯಾಹೃತಿಯ ಮೂಲಕ ಉಪಾಸಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅಂತಿಮವಾಗಿ, ಈ ದೇವತೆಗಳ ಮೂಲಕ, ನಮ್ಮ ಹೃದಯದಲ್ಲಿರುವ ಪರಬ್ರಹ್ಮವನ್ನು ಉಪಾಸಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.

ನಿಮ್ಮ ದಹರಾಕಾಶದಲ್ಲಿ ಈ ದೇವತೆಗಳನ್ನು ಮತ್ತು ಪರಬ್ರಹ್ಮವನ್ನು ಧ್ಯಾನಿಸುವ ಅಭ್ಯಾಸವನ್ನು ನೀವು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು. 

ಈ ಪರಿಚಯಾತ್ಮಕ ಸರಣಿಯಲ್ಲಿ ಈ ಎಂಟು ವಿದ್ಯೆಗಳನ್ನು ನಿಮಗೆ ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸಲು ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್ ಗೆ ಸಂತೋಷವಾಗಿದೆ

ನಿಮ್ಮಲ್ಲಿ ಸಾಕಷ್ಟು ಕುತೂಹಲವನ್ನು ಹುಟ್ಟುಹಾಕುವುದು ನಮ್ಮ ಉದ್ದೇಶವಾಗಿದೆ, ಇದರಿಂದ ನೀವು ವೈದಿಕ ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನು ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡುತ್ತೀರಿ ಮತ್ತು ನಿಮ್ಮ ದೈನಂದಿನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಅವುಗಳನ್ನು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೀರಿ ಎಂಬ ಆಶಯ ನಮಗಿದೆ.

ಮಧ್ವೇಶ ಕೆ

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್

Eight Vidyas for meditation from Upanishads

Eight Vidyas for meditation from Upanishads 

Introduction

The word "Vidya" comes from the root "vid" which indicates "to know". So, in common parlance "vidya" indicates knowledge.

However, in Vedic parlance "Vidya" is the knowledge acquired through meditation. Because, the term also indicates subjective discovery of truth, which occurs when we meditate upon any subject.

Upanishads lay down many subjects for a "sadhaka" to meditate upon. These subjects of mediation are termed as "vidya" because they are the subjective reality of upanishadic rishis. In Vedic tradition, thirty two such vidyas are recognized and they are spread across Chandogya Upanishad, Brihadaranyaka Upanishad, Taittiriya Upanishad and Talavakara Upanishad.

Vedic Tribe is happy to discuss eight such vidyas in this introductory series: (1) Gayatri Vidya, (2) Akshi Vidya, (3) Purusha Vidya, (4) Pranagnihotra Vidya, (5) Udgitha Vidya, (6) Panchagni Vidya, (7) Anandamaya Vidya, & (8) Dahara Vidya

Our intention is to create enough curiosity in you so that you study Vedic literature and adopt them in your day to day life.

In our next write up we will discuss the first subject of meditation “Gayatri Vidya”.

Madhwesh K

Vedic Tribe

— 

1. Gayatri Vidya

In “Gayatri Vidya”, the meaning of Gayatri Mantra is meditated upon.

The mantra in Rigveda 3.62.10 is:

Tat saviturvarenyam. 

Bhargodevasya dhimahi. 

Dhio Yo Na: Prachodayat

The first line indicates the attribute of “Parabrahman”; the second line is a resolution to meditate upon it; and the third line is seeking our mind to be inspired in its path.

The attribute of “Parabrahman” is that it pervades the entire creation and drives the same being immanent as well as transcendent. Vedic texts lays down many more such attributes and the “Sadhaka” should meditate upon these attributes. “Sadhaka” should always endeavor to align his / her mind to the path of “Parabrahman”.

Apart from this simple meaning there are many other esoteric meanings to Gayatri Mantra. For example, the three lines of the mantra represent three states of consciousness, three segments of “Purusha Sukta”, three forms of presenting Vedic knowledge (poetry, prose & music)...etc.

If you are a beginner in spiritual practice, you may start by meditating upon the simple meaning of Gayatri Mantra and gradually move to esoteric meanings, which is part of “Gayatri Vidya”.

In our next write-up, we will discuss the second subject of meditation; i.e. “Akshi Vidya”.

Madhwesh K

Vedic Tribe

— 

2. Akshi Vidya

In “Akshi Vidya”, the experience of the eyes is meditated upon.

“Akshi Vidya” can be understood from three perspectives: “adibhoutika” (meaning in the physical realm); “adidaivika” (meaning in the realm of deities); and “adhyatmika” (the ultimate meaning referring to “Parabrahma”). 

When we close our eyes, we generally witness wispy clouds, moving specks of light, geometric shapes, flashes of white, snow …etc. It is a neurological activity generally called “phosphenes”. This can be used to focus our mind at the beginning of meditation and this is the “adibhoutika” perspective of “Akshi Vidya”.

In Vedic tradition, eyes are one of the prominent organs and many deities are associated with them (E.g. Surya, Chandra, Indra, Shachi etc) and among them, Surya is the presiding deity. “Surya-sukta” of Rigveda, “Adityahridayam” of Valmiki Ramayana or other “stotra” dedicated to Surya can be meditated upon. Similarly suktas or slokas dedicated to other dieties associated with eyes can also be meditated upon. This is the “adbhidaivika” perspective of “Akshi Vidya”.

In Mandukya Upanishad, the Parabrahman present in the eyes and driving our wakeful state is called “Vishwa”. Meditating upon this aspect of Parabrahman is the “adhyatmika” perspective of “Akshi Vidya”.

In our next write-up, we will discuss the third subject of meditation i.e., “purusha vidya”.

Madhwesh K

Vedic Tribe

—- 

3. Purusha Vidya

In “Purusha Vidya”, the deities presiding over the lifetime of a human being are meditated upon.

First 24 years of life are presided over by “Vasu” group of deities; next 44 years by “Rudra” group; and the next 48 years by “Aditya” group. Hence, in the Vedic parlance, a healthy life is perceived to be 116 years long. “Purusha Vidya'' is to meditate upon these deities seeking such a long and healthy life.

“Vasu” group includes 8 deities and they represent 8 syllables in each line of “Gayatri Chandas” (8 syllables X 3 lines = 24 syllables). Hence they preside over the first 24 years of our life. 

“Rudra” group includes 11 deities and they represent 11 syllables in each line of “Trishtup Chandas” (11 syllables X 4 lines = 44 syllables). Hence they preside over the next 44 years of our life. 

“Aditya” group includes 12 deities and they represent 12 syllables in each line of “Jagathi Chandas” (12 syllables X 4 lines = 48 syllables). Hence they preside over the next 48 years of our life. 

You may always meditate upon different mantras and depending on your age you may concentrate on matras as per Purusha Vidya. For example, Gayatri Mantra of Rigveda (3.62.0) which is in Gayatri Chandas OR Hiranya Garbha Sukta of Rigveda (10.121) which is in Trishtup Chandas OR Brahmanaspati Sukta of Rigveda (2.23) which is mostly in Jagati Chandas. This specific practice is key in “Purusha Vidya”.

In our next write-up, we will discuss the fourth subject of meditation: “Pranagnihotra Vidya”.

Madhwesh K

Vedic Tribe

— 

4. Pranagnihotra Vidya

In the physical realm, "Prana" means totality of senses and the state of aliveness (homeostasis). 

In the realm of deities, "Prana" is the highest conscious being in the creation who is responsible for homeostasis of all other consciousness.

"Agnihotra" is a daily (external) ritual of offering ghee, milk or other obligations in sacred fire. So "pranagnihotra" is a daily (inner) ritual of offering food as oblation in the sacred fire present in our stomach. Offering is made to five forms of "prana" present in our body.

"Prana" operates in five forms in our body: 1. "Mukhya Prana" maintaining homeostasis; 2. "Apana" controlling downward movement of energies; 3. "Udana" controlling upward movement of energies; 4. "Samana" ensuring equal distribution of energies; 5. "Vyana" maintaining vital organs especially the heart.

At the beginning of food consumption, five small bites are consumed by chanting "pranaya-swaha, apanaya-swaha, udanaya-swaha, samanaya-swah and vyanaya-swaha" indicating the said oblation. One more bite is consumed by chanting "brahmane-swaha" for indicating ultimately it's parabrahma who receives all the essence. You may practice this "Pranagnihotra Vidya" by getting initiated as per the Vedic tradition and by being appropriately guided by a “Guru”.

In our next write-up, we will discuss the fifth subject of meditation “Udgita Vidya”.

Madhwesh K

Vedic Tribe

— 

5. Ugditha Vidya

In yajnic ritual, "Udgatr" is the one who sings Samaveda mantras.

In the realm of deities, "Prana" is the highest conscious being in the creation and is responsible for our respiration. He is also called "Udgitha" in Upanishads because he turns our respiration into song in the praise of Parabrahma.

"Vak" (Bharati) is the consort of "Prana" and she regulates our speech. She turns our speech into oblation to Parabrahma present in Devas, humans and Pitrus. In “Udgitha Vidya”, she is imagined as a cow and her four legs are four chants dedicated to them (two chants for Devas and one chant each for humans & Pitrus). 

Speech also can be categorized into four levels: “Para, Pashyanti, Madhyama, Vaikhari”. “Para” is the subtle speech at unconscious level; “Pashyanthi” is the speech which has risen to conscious level but no words are assigned; “Madhyama” is the speech structured in words but not yet uttered; and “Vaikhari” is the speech uttered. “Vak” regulates these four levels of speech too.

So in Udgitha Vidya, we offer all the four levels of our speech as oblation to Devas by chanting "swaha / vasat”, to humans by chanting "hanta" and to Pitrus by chanting "swadha”. You may practice this "Udgitha Vidya" by getting initiated as per the Vedic tradition and by being appropriately guided by a “Guru”.

In the next write-up we will discuss the sixth subject of meditation: "Panchagni Vidya".

Madhwesh K

Vedic Tribe

— 

6. Panchagni Vidya

In Vedic tradition, "tretagni" (three sacred fire) which is part of "shrauta" ritual are: Garhapatya-agni, Avahaneeya-agni and Dakshina-agni". In Upanishads, two more fires are added to make “panchagni”; i.e., man (who provides seed for procreation) and woman (who completes the process of procreation).

Vedic tradition treats the process of procreation as “vama-yajna” and calls man & woman - two fires as a metaphor. The food eaten by the man is an oblation for providing seed of procreation and food eaten by woman is an oblation for sustaining & completing the process of procreation.

In addition to the said two metaphoric fires, three more actual fires are part of “panchagnihotra vidya”: Garhapatya-agni, Avahaneeya-agni and Dakshina-agni.

Garhapatya-agni is kindled during the marriage and is maintained continuously as a part of ritual called “agni-hotra”. It becomes the source for other two agnis. Upon the death of the householder, the same agni is used to kindle the funeral pire.

Avahaneeya-agni is kindled from Garhapatya-agni only on special occasions for making oblations to devas in “shrauta yajna” rituals.

Dakshina-agni is kindled from Avahaneeya-agni only on special occasions for making oblations to pitrus in “shrauta yajna” rituals.

You may meditate upon this "Panchagni Vidya" by getting initiated as per the Vedic tradition and by being appropriately guided by a “Guru”.

In the next write-up we will discuss the seventh subject of meditation: "Anandamaya Vidya".

Madhwesh K

Vedic Tribe

— 

7. Anandamaya Vidya

In common parlance, Vedic literature is divided into "karma kanda" (ritual segment) and "jnana kanda" (knowledge segment). However, there is another segment, knowledge of which is almost lost - "upanasa-kanda". 

Karma-kanda deals with "karma mimamsa" (contemplation on Vedic rituals), upasana-kanda deals with "daivee mimamsa" (contemplation on deities) and jnana-kanda deals with "Brahma mimamsa" (contemplation on Parabrahma).

In daivee mimamsa, hierarchy of deities, their subtle nature, method of worshipping them, their appearance in the physical realm…etc are dealt with.

"Anandamaya Vidya" in Upanishads captures one of the aspects of daivee mimamsa - i.e. hierarchy of deities. 

So, "anandamaya vidya" is to understand that the hierarchy of deities depend on their inherent "ananda" (bliss) and also to worship them according to their hierarchy. This form of worship is called "devata taratamya upasana" and it is also part of "panchatantra" tradition. This tradition is continued among adherents of "tatvavada" even today.

To know more you may read "kaksha taratamya sandhi" of "Harikathamrutasara" by Sri Jagannatha Dasa.

In the next write-up we will discuss "Dahara Vidya".

Madhwesh K

Vedic Tribe

— 

8. Dahara Vidya

"Om" is called "pranava" and "bhuh, bhuvah, suvah" are called "vyahriti" (extension of "om").

In the physical realm, "bhuh" means land, "bhuvah" means sky and "suvah" means space ("Akasha").

"Akasha" encompasses both the land and the sky. "Agni" is the deity of land, "Vayu" is the deity of sky and "brahmanaspati" is the deity of space. They also represent "bhuh", "bhuvah" & "suvah" respectively.

In "Dahara Vidya" our heart is imagined to have an inner space called "dahara-akasha". Upanishad says both "vayu" & "Agni" are present in "dahara-akasha". They are worshipped via "bhuh, bhuvah" chant and "brahmanaspati" is worshiped via "suvah" chant. Ultimately, through these deities, "Parabrahma" is worshipped inside our heart.

You may adopt this practice of meditating upon these deities and the Parabrahma inside your "dahara-akasha".

Vedic Tribe is happy to have brought you eight vidyas from upanishads in this introductory series.

Our intention is to create enough curiosity in you so that you study Vedic literature and adopt them in your day to day life.

All the best.

Madhwesh K

Vedic Tribe

"ಕಾಮ"ದ ಎರಡು ದೃಷ್ಟಿಕೋನಗಳು

"ಕಾಮ"ದ ಎರಡು ದೃಷ್ಟಿಕೋನಗಳು

ಪರಿಚಯ

ವೈದಿಕ ಸಂಪ್ರದಾಯದಲ್ಲಿ, "ಸ್ಮೃತಿ" ಗ್ರಂಥಗಳನ್ನು ಹೀಗೆ ವಿಂಗಡಿಸಬಹುದು: "ಧರ್ಮ ಶಾಸ್ತ್ರ, ಅರ್ಥ ಶಾಸ್ತ್ರ, ಕಾಮ ಶಾಸ್ತ್ರ ಮತ್ತು ಮೋಕ್ಷ ಶಾಸ್ತ್ರ".

"ಧರ್ಮ ಶಾಸ್ತ್ರ" ಸರಿಯಾದ ನಡವಳಿಕೆಗೆ ಮೀಸಲಾದ ಗ್ರಂಥಗಳನ್ನು ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ (ಉದಾ. ಯಾಜ್ಞವಲ್ಕ್ಯ ಸ್ಮೃತಿ); "ಅರ್ಥ ಶಾಸ್ತ್ರ" ಸಂಪನ್ಮೂಲಗಳಿಗೆ ಮೀಸಲಾದವುಗಳನ್ನು ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ (ಉದಾ. ಕೌಟಿಲ್ಯನ ಅರ್ಥಶಾಸ್ತ್ರ); "ಕಾಮ ಶಾಸ್ತ್ರ" ಸಹಜ ಬಯಕೆಗಳ ತೃಪ್ತಿಗೆ ಸಮರ್ಪಿತವಾಗಿದೆ (ಉದಾ. ವಾತ್ಸಯನನ ಕಾಮ ಸೂತ್ರ); ಮತ್ತು "ಮೋಕ್ಷ ಶಾಸ್ತ್ರ" ವಿಮೋಚನೆಗೆ ಸಮರ್ಪಿತವಾಗಿದೆ (ಉದಾ. ಬಾದರಾಯಣರ ಬ್ರಹ್ಮ ಸೂತ್ರ). ಮೊದಲ ಮೂರು ಇಹಕ್ಕೆ (ಪ್ರಸ್ತುತ ಕಾಲಕ್ಕೆ) ಮತ್ತು ನಾಲ್ಕನೆಯದು ಪರಕ್ಕೆ (ಮೋಕ್ಷಕ್ಕೆ) ಸಂಬಂಧಿಸಿದೆ. ಎಲ್ಲಾ ನಾಲ್ಕು ಒಟ್ಟಾಗಿ "ಪುರುಷಾರ್ಥ" (ಜೀವನದ ಉದ್ದೇಶಗಳು) ಆಗುತ್ತವೆ.

ಸಾಮಾನ್ಯ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ, "ಕಾಮ" ಪದವು ಲೈಂಗಿಕ ಕಾಮನೆಯನ್ನು ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಇದಕ್ಕೆ ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಸಂಸ್ಕೃತ ಪದ "ಲೋಲುಪ" ಎಂದು. ಕಾಮವು ಲೋಲುಪ ಆದಾಗ ಅದು ಅರಿಷಡ್ವರ್ಗಕ್ಕೆ (ಆರು ಶತ್ರುಗಳ ಗುಂಪಿಗೆ) ಸೇರುತ್ತದೆ. ಅಂದರೆ, "ಕಾಮ, ಕ್ರೋಧ, ಲೋಭ, ಮೋಹ, ಮದ, ಮಾತ್ಸರ್ಯ".

ಆದ್ದರಿಂದ "ಕಾಮ" ವನ್ನು ಎರಡು ದೃಷ್ಟಿಕೋನಗಳಿಂದ ನೋಡಬಹುದು: (1) ಸಹಜ ಬಯಕೆ ಮತ್ತು (2) ಲೋಲುಪತೆ. 

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್ ಗೆ ಕಾಮದ ಈ ಎರಡು ದೃಷ್ಟಿಕೋನಗಳ ಕುರಿತು ಈ ಪರಿಚಯಾತ್ಮಕ ಸರಣಿಯನ್ನು ನಿಮಗೆ ತರಲು ಸಂತೋಷವಾಗಿದೆ.

ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಬರಹದಲ್ಲಿ ನಾವು ಕಾಮದ ಮೊದಲ ದೃಷ್ಟಿಕೋನವಾದ ಸಹಜ ಬಯಕೆಯನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುತ್ತೇವೆ.

ವೈದಿಕ ಪರಂಪರೆಯಲ್ಲಿ ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನು ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಲು ಮತ್ತು ನಿಮ್ಮ ದೈನಂದಿನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಅವುಗಳನ್ನು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ನಿಮ್ಮನ್ನು ಪ್ರೇರೇಪಿಸುವುದು ನಮ್ಮ ಉದ್ದೇಶವಾಗಿದೆ.

ಮಧ್ವೇಶ ಕೆ

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್

— 

1. "ಕಾಮ" ಪುರುಷಾರ್ಥದ ದೃಷ್ಟಿಕೋನದಿಂದ

ಪುರುಷಾರ್ಥದ ದೃಷ್ಟಿಕೋನದಿಂದ ನೋಡಿದಾಗ "ಕಾಮ" ಮೂರನೇ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಪಡೆಯುತ್ತದೆ ("ಧರ್ಮ, ಅರ್ಥ, ಕಾಮ, ಮೋಕ್ಷ")

ಕಾಮ ಸೂತ್ರದಲ್ಲಿ, ವಾತ್ಸಯನನು ಕಾಮವನ್ನು ಪುರುಷಾರ್ಥದಲ್ಲಿ ಒಂದೆಂದು ಸಂಬೋಧಿಸುತ್ತಾನೆ ಮತ್ತು ವಿಶಾಲವಾದ ಅರ್ಥದಲ್ಲಿ ಸಹಜ ಬಯಕೆಯನ್ನು ಸೂಚಿಸಲು "ಕಾಮ" ಎಂಬ ಪದವನ್ನು ಬಳಸುತ್ತಾನೆ. ಅರ್ಥಕ್ಕಿಂತ (ಸಂಪನ್ಮೂಲಗಳಿಗಿಂತ) ಧರ್ಮ (ಸರಿಯಾದ ನಡವಳಿಕೆ) ಉತ್ತಮವಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಅರ್ಥವು ಕಾಮಕ್ಕಿಂತ (ಸಹಜ ಬಯಕೆಗಳಿಗಿಂತ) ಉತ್ತಮವಾಗಿದೆ ಎಂದು ವಾತ್ಸಾಯನು ಸೂಚಿಸುತ್ತಾನೆ.

ವೈದಿಕ ಸಂಪ್ರದಾಯದಲ್ಲಿ, ಧರ್ಮದ ಚೌಕಟ್ಟಿನೊಳಗೆ ಸಹಜ ಬಯಕೆಗಳನ್ನು ನೆರವೇರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಅನುಮತಿಸಲಾಗಿದೆ. ಅಂದರೆ, ಸರಿಯಾದ ನಡವಳಿಕೆಯಿಂದ ಸಾಧಕರು ತಮ್ಮ ಸಹಜ ಬಯಕೆಗಳನ್ನು ಪೂರೈಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು. ಧರ್ಮಶಾಸ್ತ್ರದಲ್ಲಿ ವಿವರಿಸಿದಂತೆ ಈ ಸದಾಚಾರವು ನೈತಿಕತೆಯ ಭಾಗವಾಗಿದೆ.

ವೇದಗಳ ಆದಿಭೌತಿಕ ಅರ್ಥವು "ತ್ರಿವರ್ಗ" ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ ಮೊದಲ ಮೂರು ಪುರುಷಾರ್ಥಗಳಿಗೆ (ಧರ್ಮ, ಅರ್ಥ, ಕಾಮಗಳಿಗೆ) ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಸಮರ್ಪಿಸಲಾಗಿದೆ. ಅದೇ ವೇದಗಳ ಅಧ್ಯಾತ್ಮ ಅರ್ಥವು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಅಪವರ್ಗವಾದ ಮೋಕ್ಷಕ್ಕೆ ಸಮರ್ಪಿತವಾಗಿದೆ.

ಆದ್ದರಿಂದ, ವಿಮೋಚನೆಗಾಗಿ ಶ್ರಮಿಸುವ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಸಾಧಕನು ಧರ್ಮದ ಚೌಕಟ್ಟಿನೊಳಗೆ ಇರುವವರೆಗೂ ಸಹಜ ಬಯಕೆಗಳ ನೆರವೇರಿಕೆಯಿಂದ ದೂರ ಸರಿಯಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ. 

ಹೆಚ್ಚಿನ ತಿಳುವಳಿಕೆಗಾಗಿ, ನೀವು ಭಗವದ್ಗೀತೆಯ ನಾಲ್ಕನೇ ಅಧ್ಯಾಯವನ್ನು ಓದಬಹುದು.

ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಬರಹದಲ್ಲಿ ನಾವು "ಕಾಮ"ದ ಎರಡನೆಯ ದೃಷ್ಟಿಕೋನವಾದ ಲೋಲುಪತೆಯನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುತ್ತೇವೆ.

ಮಧ್ವೇಶ ಕೆ

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್

— 

2. “ಕಾಮ" ಲೋಲುಪತೆಯ ದೃಷ್ಟಿಕೋನದಿಂದ

ಕಾಮವು ಲೋಲುಪತೆ ಆಗಿರುವಾಗ ಅದು ಅರಿಷಡ್ವರ್ಗಗಳ (ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಬೆಳವಣಿಗೆಯ ಏಳು ಶತ್ರುಗಳ) ನಡುವೆ ಮೊದಲ ಶತ್ರುವಾಗುತ್ತದೆ (ಕಾಮ, ಕ್ರೋಧ, ಲೋಭ, ಮೋಹ, ಮದ, ಮಾತ್ಸರ್ಯ).

ಭಗವದ್ಗೀತೆಯಲ್ಲಿ ಭಗವಾನ್ ಕೃಷ್ಣನು ಆರು ಶ್ಲೋಕಗಳಲ್ಲಿ ಸಹಜ ಬಯಕೆಗಳ ನೆರವೇರಿಕೆಯನ್ನು ಸೂಚಿಸಲು "ಕಾಮ" ಎಂಬ ಪದವನ್ನು ಬಳಸುತ್ತಾನೆ. (4.19, 5.23, 5.26, 7.11, 17.5 and 17.6). ಆದರೆ ಅವನು ಕೇವಲ ಒಂದು ಶ್ಲೋಕದಲ್ಲಿ ಲೋಲುಪತೆಯನ್ನು ಸೂಚಿಸಲು ಕಾಮ ಪದವನ್ನು ಬಳಸುತ್ತಾನೆ (12.12). ಕೃಷ್ಣ ಹೇಳುತ್ತಾನೆ - ನೂರಾರು ಆಸೆಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು, ಲೋಲುಪತೆ ಮತ್ತು ಕ್ರೋಧದಿಂದ ನಡೆಸಲ್ಪಡುತ್ತಿರುವಾಗ, ಮಾನವರು ತಮ್ಮ ಇಂದ್ರಿಯಗಳ ತೃಪ್ತಿಗಾಗಿ ಅನ್ಯಾಯದ ವಿಧಾನಗಳಿಂದ ಸಂಪತ್ತನ್ನು ಸಂಗ್ರಹಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಾರೆ. 

ಮಾನವರು ಸದಾಚಾರ / ನ್ಯಾಯದ ಚೌಕಟ್ಟಿನ ಹೊರಗೆ (ಅಂದರೆ, "ಧರ್ಮ" ಚೌಕಟ್ಟಿನ ಹೊರಗೆ) ತಮ್ಮ ಲೈಂಗಿಕ ಬಯಕೆಗಳನ್ನು ಪೂರೈಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದಾಗ, ಆಗ ಕಾಮವನ್ನು "ಲೋಲುಪತೆ" ಎಂದು ನೋಡಲಾಗುತ್ತದೆ. ಭಗವಾನ್ ಕೃಷ್ಣ ಹೇಳುತ್ತಾನೆ, ಸದಾ ಲೋಲುಪತೆಯಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಸಿಕೊಂಡವರು ದುಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಹುಟ್ಟುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ವಿಮೋಚನೆಯಿಂದ ದೂರ ಸರಿಯುತ್ತಾರೆ. (12.19 & 20)

ಆದ್ದರಿಂದ, ವಿಮೋಚನೆಗಾಗಿ ಶ್ರಮಿಸುವ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಸಾಧಕರು "ಧರ್ಮ"ದ ಚೌಕಟ್ಟಿನ ಹೊರಗೆ ಇರುವ ಲೋಲುಪತೆಯನ್ನು ತಪ್ಪಿಸಬೇಕು. ಹೆಚ್ಚಿನ ತಿಳುವಳಿಕೆಗಾಗಿ, ಭಗವದ್ಗೀತೆಯ ಹನ್ನೆರಡನೇ ಅಧ್ಯಾಯವನ್ನು ಓದಬಹುದು.

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್ ಗೆ ಕಾಮದ ಈ ಎರಡು ದೃಷ್ಟಿಕೋನಗಳ ಕುರಿತು ಈ ಪರಿಚಯಾತ್ಮಕ ಸರಣಿಯನ್ನು ನಿಮಗೆ ತಂದಿದ್ದಕ್ಕೆ ಸಂತೋಷವಾಗಿದೆ.

ವೈದಿಕ ಪರಂಪರೆಯಲ್ಲಿ ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನು ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಲು ಮತ್ತು ನಿಮ್ಮ ದೈನಂದಿನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಅವುಗಳನ್ನು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ನಿಮ್ಮನ್ನು ಪ್ರೇರೇಪಿಸುವುದು ನಮ್ಮ ಉದ್ದೇಶವಾಗಿದೆ.

ಒಳ್ಳೆಯದಾಗಲಿ.

ಮಧ್ವೇಶ ಕೆ

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್

Two perspectives of "kāma"

Two perspectives of "kāma"

Introduction

In Vedic tradition, “smruti” can be classified into: “Dharma Shastra, Artha Shastra, Kama Shastra and Moksha Shastra”.

“Dharma Shastra” indicates the scriptures dedicated to right conduct (E.g. Yajnavalkya Smruti); “Artha Shastra” indicates the ones dedicated to resources (E.g. Kautilya’s Artha Shastra); “Kāma Shastra” dedicated to satisfaction of desires(E.g. Vatsayana’s Kāma Sutra); and “Moksha Shastra” dedicated to liberation (E.g. Badarayana’s Brahma Sutra). While the first three pertain to “iha” (here & now) and fourth pertains to “para” (afterworld). All four put together become “purushartha” (objectives of life).

It should also be noted that in common parlance, “kāma” indicates lust. The specific Sanskrit word for lust is “lolupa”. When “kāma” is “lolupa” it is one of the “arishadvarga” (six enemies for spiritual growth). I.e., “Kāma, Krodha, Lobha, Moha, Mada, Matsarya” (lust, anger, greed, attachment, pride, envy).

So “Kāma” can be seen from two perspectives: (1) desire and (2) “lust”. Vedic Tribe is happy to bring you this introductory series on these two perspectives of “Kāma”.

In our next write up we will discuss the first perspective of “Kāma” as desire.

Our intention is to inspire you to study literature in Vedic tradition and adopt them in your day to day life.

Madhwesh K

Vedic Tribe

— 

1. “Kāma” as “purushartha”

“Kāma” when seen from purushartha’s perspective, takes the third position (“Dharma, Artha, Kāma, Moksha”)

In the Kama Sutra, Vatsayana addresses “kāma” as one of the “purushartha” and uses the term “kāma” to indicate desire in wide connotation. He suggests that “dharma” (right conduct) is better than “artha” (resources) and “artha” is better than “Kāma” (fulfillment of desires).

In Vedic tradition, fulfillment of one’s desire is allowed within the larger framework of “dharma”. I.e., one should fulfill his / her desire by the right conduct. Righteousness is part of morality as explained in Dharma Shastras.

The “Adibhautika” meaning of Vedas (i.e., meaning of Vedas in physical realm) is completely dedicated to first three purusharthas called “trivarga” (“Dharma, Artha, Kama”). Whereas “Adhyatma” meaning of Vedas (i.e., meaning in the spiritual realm) is completely dedicated to "apavarga" i.e. "moksha”/liberation.

Hence, a spiritual practitioner striving for liberation need not shy away from fulfillment of desires as long as it is within the framework of “dharma”. For further understanding, one may read Chapter 4 of Bhagavad Gita.

In our next write up we will discuss the second perspective of “Kāma” as lust.

Madhwesh K

Vedic Tribe

— 

2. “Kāma” as “lolupa”

When “kāma” is “lolupa” (lust) it becomes the first enemy of spiritual growth among “arishadvarga” (seven enemies of spiritual growth). I.e., “Kāma, Krodha, Lobha, Moha, Mada, Matsarya” (lust, anger, greed, attachment, pride, envy).

In Bhagavad Gita, Lord Krishna uses the word “kāma” to indicate fulfillment of desires in six shlokas (4.19, 5.23, 5.26, 7.11, 17.5 and 17.6). Whereas he uses the word to indicate lust in only one shloka (12.12) wherein he says - while tied to hundreds of desires, and driven by lust and anger, humans strive to accumulate wealth by unjust means, all for the gratification of their senses. 

When humans strive to satisfy their sensual desires, outside the framework of righteousness / just-means (i.e., outside the framework of “dharma”), then “kāma” is seen as “lolupa” (lust). Lord Krishna says, those who indulge in lust in one life will be born again among the devilish humans and the loop continues devoiding them of liberation (12.19 & 20)

Hence, a spiritual practitioner striving for liberation, must avoid gratification of sensual desires outside the framework of “dharma”. For further understanding, one may read Chapter 12 of Bhagavad Gita.

Vedic Tribe is happy to have brought you this introductory series on two perspectives of “Kāma”.

Our intention is to inspire you to study literature in Vedic tradition and adopt them in your day to day life.

Madhwesh K

Vedic Tribe

Five causes of suffering according to Yoga Darshana

Five causes of suffering according to Yoga Darshana

Introduction

All the schools of Vedic & non-vedic thought - acknowledge the brute fact that all the living creatures are experiencing the "suffering" in various forms and in various degrees.

In Buddhism, the worldly affair ("samsara") itself is the cause of suffering. In Jainism and Vedanta, the karmic-cycle is the cause of suffering.

In Yoga Darshana, this suffering is called "klesha" and it has five causes: Avidya (ignorance), Asmita (pride), Raga (attachment), Dvesha (aversion) and Abhinivesha (fear of death).

"Klesha" prevents the mind from evolving into a fertile ground for spiritual growth. 

With the right spiritual practice, "sadhaka" removes these five causes and progresses in his / her spiritual journey.

Vedic Tribe is happy to bring you this introductory series on "Five causes of suffering according to Yoga Darshana".

Our intention is to create enough curiosity in you to study Vedic literature and implement them in your day to day life.

In our next write-up we will discuss the first cause "Avidya" (ignorance)

Madhwesh K

Vedic Tribe

— 

1. Avidya (ignorance)

In Vedic tradition, "Vidya" (spiritual knowledge) produces "nishcaya jnana" (fixity on absolute truth). 

On the other hand, "Avidya" (lack of spiritual knowledge), produces "anishchaya jnana" (unhinged opinions about the truth). 

For example, when we suffer unexpected moral or natural evil, we ask “why me?”. This question comes from the ignorance of spiritual knowledge about the karmic-cycle and our own unhinged opinions about worldly affairs. Once we acquire “Vidya”, we discern our own karmic residues and accept the responsibility for the present situation. This “Vidya” reduces or even removes the suffering as we face up to the world with “nischaya jnana”.

In Yogic tradition, study of scriptures in Vedic tradition is recommended to cultivate "Vidya" and eliminate "anishchaya jnana".

If you are a beginner in spiritual practice, you may start your study with simple scriptures like Bhagavad Gita, Yoga Sutra etc. This will help you to cultivate the habit of continuously acquiring "Vidya" and gradually progress in your spiritual journey.

In our next write-up we will discuss the second cause of suffering "asmita" (pride).

Madhwesh K

Vedic Tribe

— 

2. Asmita (Pride)

In the yogic tradition, "Ahankara" is self-awareness, "Asmita" is pride and "Swanuraga" is narcissism.

An individual's view of oneself can range from simple self awareness to a complex pride and also to the destructive narcissism. Self awareness is part of "sattvika guna", pride is part of "rajasa guna" and narcissism is part of "tamasa guna". 

Self awareness ("Ahankara") is an essential aspect of survival. In Yogic tradition, it is observed as part of deep meditative practice.

Pride ("asmita") is also essential to create wellbeing at the social level but at the individual level, the “sadhaka” should endeavor to remove it. Because pride is one of the causes of an individual's suffering. Pride creates a self-image and any damage to this image causes mental agony.

Narcissism (“swanuraga”) along with psychopathy and machiavellianism makes “dark triad” as defined in contemporary psychology. Since narcissism benefits the self by force at the expense of others, it should be completely removed both at the individual & social level.

A daily meditative practice of observing our tendencies towards pride helps us to gradually remove it from our unconscious mind.

In our third write-up, we will discuss third cause of suffering “raga” (attachment)

Madhwesh K

Vedic Tribe

— 

3. Raga (attachment)

Humans are social animals and a bonding within the society is a key factor in the survival & procreation of humankind. 

The cognitive evolution in human beings has enabled the mind to turn a simple thought into a complex emotion. 

One of such simple thoughts is “love / affection” which often becomes a complex emotion i.e, “attachment”. While simple love / affection is enough for a fulfilling life, we unconsciously turn it into a complex attachment which creates a miserable life.

In Vedic tradition, love and affection is celebrated but attachment is discouraged. 

In Bhagavad Gita, Lord Krishna says that - continuous contemplation of a thing leads to attachment; attachment leads to desire; desire leads to anger; anger leads to clouded mind; a clouded mind becomes incapable of distinguishing right from wrong; then the intellect is destroyed; and ultimately jeevatma loses divinity (2: 62 & 63).

A daily meditative practice of observing our cravings helps us distinguish between our simple thoughts like love / affection and complex emotions like attachment. This enables us to distance ourselves from the things / ideas / humans..etc to which we are attached. 

In our next write-up, we will discuss the fourth cause of suffering “Dvesha” (aversion)

Madhwesh K

Vedic Tribe

— 

4. Dvesha (aversion)

In general parlance, “dvesha” is equated with “hatred”. However, in vedic tradition “raga-dvesha” indicates “attachment - aversion”.

The cognitive evolution in human beings has enabled the mind to turn a simple thought into a complex emotion. 

One of such simple thoughts is “protective avoidance” which often becomes a complex emotion i.e, “aversion”. While simple “protective avoidance” is enough for safety in life, we unconsciously turn it into a complex aversion which creates misery in life.

In Vedic tradition “protective avoidance” is encouraged but “aversion” is discouraged. 

In Bhagavad Gita, Lord Krishna says that it is natural for senses to experience attachment & aversion. But they are foes and should be avoided. (3.34)

A daily meditative practice of observing our likes & dislikes helps us distinguish between an essential protective-avoidance and a complex emotion like aversion. This enables us to enhance our ability to face-up-to the world and perform our duties irrespective of unnecessary aversions.

In our next write-up, we will discuss the fifth cause of suffering “Abhinivesha” (fear of death)

Madhwesh K

Vedic Tribe

— 

5. Abhinivesha (fear of death)

One of the fundamental questions of philosophy in all of human history has been the question on life after death. 

In non-religious / secular philosophy, most philosophers take the position of negating life after death. However, some hold that the life-essence continues its journey in the cosmos in different forms. 

In all the major religious philosophies, life after death is accepted in various forms. In Vedic philosophy, including yogic tradition, transmigration of “jeevatma” is accepted. In Bhagavad Gita, Lord Krishna says - as a person puts on new garments, giving up the old ones, “jeevatma” accepts new material bodies, giving up the old and useless ones (2.22). Many such metaphors are used in Bhagavad Gita to explain this transmigration of “jeevatma”.

Even for those who study scriptures, the fear of death remains - as the transmigration is not in their direct experience. Hence Vedic tradition suggests using “yukti” (inductive / deductive logic) to discern its proposition on transmigration.

The understanding of scriptures in Vedic tradition and logical thinking should be adopted in meditation - in order to get rid of the fear of death. 

Vedic Tribe is happy to have brought you this introductory series on "Five causes of suffering according to Yoga Darshana".

Our intention is to create enough curiosity in you to study Vedic literature and implement them in your day to day life.

All the best.

Madhwesh K

Vedic Tribe

ಯೋಗ ದರ್ಶನದ ಪ್ರಕಾರ ದುಃಖಕ್ಕೆ ಐದು ಕಾರಣಗಳು

ಯೋಗ ದರ್ಶನದ ಪ್ರಕಾರ ದುಃಖಕ್ಕೆ ಐದು ಕಾರಣಗಳು

ಪರಿಚಯ

ಎಲ್ಲಾ ವೈದಿಕ ಮತ್ತು ಅವೈದಿಕ ದರ್ಶನಗಳು - ಎಲ್ಲಾ ಜೀವಿಗಳು ದುಃಖವನ್ನು ವಿವಿಧ ರೂಪಗಳಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ವಿವಿಧ ಹಂತಗಳಲ್ಲಿ ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿವೆ ಎಂಬ ಕಟು ಸತ್ಯವನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ.

ಬೌದ್ಧಧರ್ಮದಲ್ಲಿ, ಲೌಕಿಕ ಸಂಬಂಧ ("ಸಂಸಾರ") ದುಃಖಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗಿದೆ. ಜೈನ ಧರ್ಮ ಮತ್ತು ವೇದಾಂತದಲ್ಲಿ, ಕರ್ಮ-ಚಕ್ರವು ದುಃಖಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗಿದೆ.

ಯೋಗ ದರ್ಶನದಲ್ಲಿ, ಈ ದುಃಖವನ್ನು "ಕ್ಲೇಶ" ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಇದಕ್ಕೆ ಐದು ಕಾರಣಗಳನ್ನು ಹೇಳಲಾಗುತ್ತದೆ: ಅವಿದ್ಯಾ (ಅಜ್ಞಾನ), ಅಸ್ಮಿತಾ (ಅಭಿಮಾನ), ರಾಗ (ಅಂಟು), ದ್ವೇಷ (ವಿರಾಗತೆ) ಮತ್ತು ಅಭಿನಿವೇಶ (ಸಾವಿನ ಭಯ).

ಕ್ಲೇಶವು ಮನಸ್ಸನ್ನು ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಬೆಳವಣಿಗೆಗೆ ಫಲವತ್ತಾದ ನೆಲವಾಗಿ ವಿಕಸನಗೊಳ್ಳುವುದರಿಂದ ತಡೆಯುತ್ತದೆ.

ಸರಿಯಾದ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಅಭ್ಯಾಸದೊಂದಿಗೆ, ಸಾಧಕರು ಈ ಐದು ಕಾರಣಗಳನ್ನು ತೊಡೆದುಹಾಕುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಪ್ರಗತಿ ಹೊಂದುತ್ತಾರೆ.

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್ ಗೆ "ಯೋಗ ದರ್ಶನದ ಪ್ರಕಾರ ದುಃಖಕ್ಕೆ ಐದು ಕಾರಣಗಳು" ಎಂಬ ಈ ಪರಿಚಯಾತ್ಮಕ ಸರಣಿಯನ್ನು ನಿಮಗೆ ತರಲು ಸಂತೋಷವಾಗಿದೆ.

ವೈದಿಕ ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನು ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಲು ಮತ್ತು ನಿಮ್ಮ ದೈನಂದಿನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಅವುಗಳನ್ನು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಕಷ್ಟು ಕುತೂಹಲವನ್ನು ನಿಮ್ಮಲ್ಲಿ ಮೂಡಿಸುವುದು ನಮ್ಮ ಉದ್ದೇಶವಾಗಿದೆ.

ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಬರಹದಲ್ಲಿ ನಾವು "ಅವಿದ್ಯೆ" (ಅಜ್ಞಾನ) ಎಂಬ ಮೊದಲ ಕಾರಣವನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುತ್ತೇವೆ

ಮಧ್ವೇಶ ಕೆ

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್

— 

1. ಅವಿದ್ಯಾ (ಅಜ್ಞಾನ)

ವೈದಿಕ ಸಂಪ್ರದಾಯದಲ್ಲಿ, "ವಿದ್ಯಾ" (ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಜ್ಞಾನ) ನಿಶ್ಚಯ ಜ್ಞಾನವನ್ನು (ಸಂಪೂರ್ಣ ಸತ್ಯದ ಮೇಲೆ ಸ್ಥಿರತೆಯನ್ನು) ಪ್ರದಾನ ಮಾಡುತ್ತದೆ. 

ಮತ್ತೊಂದೆಡೆ, "ಅವಿದ್ಯಾ" (ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಜ್ಞಾನದ ಕೊರತೆ), ಅನಿಶ್ಚಯ ಜ್ಞಾನವನ್ನು (ಸತ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ಅಸ್ಪಷ್ಟ ಅಭಿಪ್ರಾಯಗಳನ್ನು) ಪ್ರದಾನ ಮಾಡುತ್ತದೆ. 

ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ನಾವು ಅನಿರೀಕ್ಷಿತ ನೈತಿಕ ಅಥವಾ ನೈಸರ್ಗಿಕ ದುಃಖವನ್ನು ಅನುಭವಿಸಿದಾಗ, ನಾವು "ನನಗೇ ಏಕೆ ಹೀಗೆ?" ಎಂದು ಕೇಳುತ್ತೇವೆ. ಈ ಪ್ರಶ್ನೆಯು ಕರ್ಮ-ಚಕ್ರದ ಬಗೆಗಿನ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಜ್ಞಾನದ ಅಭಾವದಿಂದ ಮತ್ತು ನಮ್ಮದೇ ಆದ ಅಸ್ಪಷ್ಟ ಅಭಿಪ್ರಾಯಗಳಿಂದ ಬಂದಿದೆ. ಒಮ್ಮೆ ನಾವು "ವಿದ್ಯಾ"ವನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಂಡರೆ, ನಾವು ನಮ್ಮದೇ ಆದ ಕರ್ಮದ ಫಲಗಳನ್ನು ಗ್ರಹಿಸುತ್ತೇವೆ ಮತ್ತು ಪ್ರಸ್ತುತ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸುತ್ತೇವೆ. ಈ "ವಿದ್ಯಾ" ನಾವು ಜಗತ್ತನ್ನು ಎದುರಿಸುತ್ತಿರುವಾಗ ಆಗುವ ದುಃಖವನ್ನು ಕಡಿಮೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ತೆಗೆದೂಹಾಕುತ್ತದೆ 

ಯೋಗ ಸಂಪ್ರದಾಯದಲ್ಲಿ, "ವಿದ್ಯಾ"ವನ್ನು ಬೆಳೆಸಲು ಮತ್ತು ಅನಿಶ್ಚಯ ಜ್ಞಾನ ವನ್ನು ತೊಡೆದುಹಾಕಲು ವೈದಿಕ ಸಂಪ್ರದಾಯದಲ್ಲಿನ ಗ್ರಂಥಗಳ ಅಧ್ಯಯನವನ್ನು ಶಿಫಾರಸು ಮಾಡಲಾಗಿದೆ. 

ನೀವು ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಅಭ್ಯಾಸದಲ್ಲಿ ಆರಂಭಿಕರಾಗಿದ್ದರೆ, ಭಗವದ್ಗೀತೆ, ಯೋಗ ಸೂತ್ರ ಮುಂತಾದ ಸರಳ ಗ್ರಂಥಗಳೊಂದಿಗೆ ನಿಮ್ಮ ಅಧ್ಯಯನವನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಬಹುದು. ಇದು ನಿರಂತರವಾಗಿ "ವಿದ್ಯಾ"ವನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಅಭ್ಯಾಸವನ್ನು ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳಲು ನಿಮಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತದೆ.

ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಬರಹದಲ್ಲಿ ನಾವು "ಅಸ್ಮಿತಾ" (ಅಭಿಮಾನ) ಎಂಬ ಎರಡನೇ ಕಾರಣವನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುತ್ತೇವೆ.

ಮಧ್ವೇಶ ಕೆ

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್

— 

2. ಅಸ್ಮಿತಾ (ಅಭಿಮಾನ)

ಯೋಗ ಸಂಪ್ರದಾಯದಲ್ಲಿ, ಅಹಂಕಾರ ಎಂಬುದು "ತನ್ನ ಅಸ್ತಿತ್ವದ ಅರಿವು"; ಅಸ್ಮಿತಾ ಎಂಬುದು "ತನ್ನ ಬಗೆಗಿನ ಅಭಿಮಾನ"; ಮತ್ತು ಸ್ವಾನುರಾಗ ಎಂಬುದು "ತನ್ನ ಬಗೆಗಿನ ದುರಭಿಮಾನ" ಆಗಿದೆ.

ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ದೃಷ್ಟಿಕೋನವು ಸರಳವಾದ ಅಸ್ತಿತ್ವದ ಅರಿವಿನಿಂದ, ಸಂಕೀರ್ಣವಾದ ಅಭಿಮಾನದವರೆಗು ಮತ್ತು ವಿನಾಶಕಾರಿಯಾದ ದುರಭಿಮಾನದವರೆಗೂ ಇರಬಹುದು. ಅಸ್ತಿತ್ವದ ಅರಿವು "ಸಾತ್ವಿಕ ಗುಣ"ದ ಭಾಗವಾಗಿದೆ, ಅಭಿಮಾನವು "ರಾಜಸ ಗುಣ"ದ ಭಾಗವಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ದುರಭಿಮಾನವು "ತಾಮಸ ಗುಣ" ದ ಭಾಗವಾಗಿದೆ. 

ಅಸ್ತಿತ್ವದ ಅರಿವು ಪ್ರಾಪಂಚಿಕ ವ್ಯವಹಾರಕ್ಕೆ ಅತ್ಯಗತ್ಯ. ಯೋಗ ಸಂಪ್ರದಾಯದಲ್ಲಿ, ಇದನ್ನು ಆಳವಾದ ಧ್ಯಾನ ಅಭ್ಯಾಸದ ಭಾಗವಾಗಿ ಗಮನಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.

ಅಭಿಮಾನವು ಸಾಮಾಜಿಕ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಯೋಗಕ್ಷೇಮವನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಲು ಅತ್ಯಗತ್ಯ. ಆದರೆ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ, ಸಾಧಕರು ಅಭಿಮಾನವನ್ನು ತೆಗೆದುಹಾಕಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಬೇಕು. ಏಕೆಂದರೆ ಅಭಿಮಾನವು ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ತನ್ನತನದ ಚಿತ್ರಣವನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಈ ಚಿತ್ರಕ್ಕೆ ಯಾವುದೇ ಧಕ್ಕೆ ಬಂದರೂ ಮಾನಸಿಕ ದುಃಖ ಉಂಟಾಗುತ್ತದೆ.

ಸ್ವಾನುರಾಗವು, ಇತರ ಮನೋವಿಕಾರಗಳ ಜೊತೆಗೆ ಸಮಕಾಲೀನ ಮನೋವಿಜ್ಞಾನದಲ್ಲಿ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸಿದಂತೆ "ಡಾರ್ಕ್ ಟ್ರೈಡ್" ಎನಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಸ್ವಾನುರಾಗವು ಇತರರ ನಷ್ಟದಿಂದ ತನಗೆ ಲಾಭವುಂಟುಮಾಡುವುದರಿಂದ, ಅದನ್ನು ವೈಯಕ್ತಿಕ ಮತ್ತು ಸಾಮಾಜಿಕ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ತೊಡೆದುಹಾಕಬೇಕಾಗಿದೆ.

ಅಭಿಮಾನದ ಕಡೆಗಿನ ನಮ್ಮ ಪ್ರವೃತ್ತಿಯನ್ನು ಗಮನಿಸುವ ದೈನಂದಿನ ಧ್ಯಾನದ ಅಭ್ಯಾಸವು ನಮ್ಮ ಸುಪ್ತ ಮನಸ್ಸಿನಿಂದ ಕ್ರಮೇಣ ಅದನ್ನು ತೆಗೆದುಹಾಕಲು ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತದೆ.

ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಬರಹದಲ್ಲಿ, "ರಾಗ" (ಅಂಟು) ಎಂಬ ಮೂರನೇ ಕಾರಣವನ್ನು ನಾವು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುತ್ತೇವೆ.

ಮಧ್ವೇಶ ಕೆ

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್

— 

3. ರಾಗ (ಅಂಟು)

ಮಾನವರು ಸಾಮಾಜಿಕ ಪ್ರಾಣಿಗಳು ಮತ್ತು ಸಮಾಜದೊಳಗಿನ ಭಾಂದವ್ಯವು ಮಾನವಕುಲದ ಉಳಿವು ಮತ್ತು ಸಂತಾನೋತ್ಪತ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಮುಖ ಅಂಶವಾಗಿದೆ. 

ಮನುಷ್ಯರಲ್ಲಿರುವ "ಅರಿವಿನ ವಿಕಸನ"ವು ಸರಳವಾದ ಆಲೋಚನೆಯನ್ನು ಸಂಕೀರ್ಣವಾದ ಭಾವನೆಯಾಗಿ ಪರಿವರ್ತಿಸಲು ಮನಸ್ಸನ್ನು ಶಕ್ತಗೊಳಿಸಿದೆ. 

ಅಂತಹ ಸರಳ ಆಲೋಚನೆಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾದ "ಪ್ರೀತಿ / ವಾತ್ಸಲ್ಯ" ಇದು ಸಂಕೀರ್ಣವಾದ ಭಾವನೆಯಾಗಿ, ಅಂದರೆ ಅಂಟಿನ ಸ್ವಾಮ್ಯಸೂಚಕತೆಯಾಗಿ ಪರಿವರ್ತನೆ ಆಗಿಬಿಟ್ಟಿದೆ. ಸರಳವಾದ ಪ್ರೀತಿ / ವಾತ್ಸಲ್ಯವು ಒಂದು ಸಾರ್ಥಕ ಜೀವನಕ್ಕೆ ಸಾಕು, ಆದರೆ ನಾವು ಅರಿವಿಲ್ಲದೆ ಅದನ್ನು ಅಂಟಿನ ಸ್ವಾಮ್ಯಸೂಚಕತೆಯಾಗಿ ಬದಲಾಯಿಸಿಕೊಂಡು ದುಃಖಿತರಾಗಿದ್ದೇವೆ.

ವೈದಿಕ ಸಂಪ್ರದಾಯದಲ್ಲಿ, ಪ್ರೀತಿ ಮತ್ತು ವಾತ್ಸಲ್ಯಗಳಿಗೆ ಹೇರಳವಾದ ಪುಷ್ಟಿ ಇದೆ, ಆದರೆ ಅಂಟಿನ ಸ್ವಾಮ್ಯಸೂಚಕತೆಯನ್ನು ವಿರೋಧಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. 

ಭಗವದ್ಗೀತೆಯಲ್ಲಿ, ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣನು ಹೇಳುತ್ತಾನೆ - ಒಂದು ವಿಷಯದ ನಿರಂತರ ಚಿಂತನೆಯು ಅಂಟಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತದೆ; ಅಂಟು ಬಯಕೆಗೆ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತದೆ; ಬಯಕೆ ಕೋಪಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತದೆ; ಕೋಪವು ಮೋಡ ಕವಿದ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತದೆ; ಮೋಡ ಕವಿದ ಮನಸ್ಸು ಸರಿ ತಪ್ಪುಗಳನ್ನು ಗುರುತಿಸಲು ಅಸಮರ್ಥವಾಗುತ್ತದೆ; ಆಗ ಬುದ್ಧಿ ನಾಶವಾಗುತ್ತದೆ; ಮತ್ತು ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಜೀವಾತ್ಮ ಪ್ರಕಾಶವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ (2: 62 & 63).

ನಮ್ಮ ಕಡುಬಯಕೆಗಳನ್ನು ಗಮನಿಸುವ ದೈನಂದಿನ ಧ್ಯಾನದ ಅಭ್ಯಾಸವು ಪ್ರೀತಿ / ವಾತ್ಸಲ್ಯದಂತಹ ನಮ್ಮ ಸರಳ ಆಲೋಚನೆಗಳು ಮತ್ತು ಅಂಟಿನಂತಹಾ ಸಂಕೀರ್ಣ ಭಾವನೆಗಳ ನಡುವೆ ವ್ಯತ್ಯಾಸವನ್ನು ಕಂಡುಹಿಡಿಯಲು ನಮಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಇದು ಅಂಟಿನಿಂದ ಉಂಟಾಗುವ ದುಃಖದಿಂದ ದೂರವಿರಲು ಅನುವು ಮಾಡಿಕೊಡುತ್ತದೆ 

ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಬರಹದಲ್ಲಿ, "ದ್ವೇಷ" (ವಿರಾಗತೆ) ಎಂಬ ನಾಲ್ಕನೇ ಕಾರಣವನ್ನು ನಾವು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುತ್ತೇವೆ.

ಮಧ್ವೇಶ ಕೆ

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್

— 

4. ದ್ವೇಷ (ವಿರಾಗತೆ)

ಸಾಮಾನ್ಯ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ, "ದ್ವೇಷ" ವನ್ನು "hatred" ಎಂದು ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಆದರೆ, ವೈದಿಕ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ "ರಾಗ-ದ್ವೇಷ" ಎಂದರೆ "ರಾಗ-ವಿರಾಗತೆ" ಎಂದು ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ.

ಮನುಷ್ಯರಲ್ಲಿರುವ "ಅರಿವಿನ ವಿಕಸನ"ವು ಸರಳವಾದ ಆಲೋಚನೆಯನ್ನು ಸಂಕೀರ್ಣವಾದ ಭಾವನೆಯಾಗಿ ಪರಿವರ್ತಿಸಲು ಮನಸ್ಸನ್ನು ಶಕ್ತಗೊಳಿಸಿದೆ. 

ಅಂತಹ ಸರಳ ಆಲೋಚನೆಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾದ "ಸಹಜ ರಕ್ಷಣಾತ್ಮಕತೆ" ಸಂಕೀರ್ಣ ಭಾವನೆಯಾದ "ವಿರಾಗತೆ" ಆಗಿ ಪರಿಣಮಿಸುತ್ತದೆ. ಸರಳವಾದ ಸಹಜ ರಕ್ಷಣಾತ್ಮಕತೆ ಒಂದು ಸುರಕ್ಷಿತ ಜೀವನಕ್ಕೆ ಸಾಕು, ಆದರೆ ನಾವು ಅರಿವಿಲ್ಲದೆ ಅದನ್ನು ವಿರಾಗತೆಯಾಗಿ ಬದಲಾಯಿಸಿಕೊಂಡು ದುಃಖಿತರಾಗಿದ್ದೇವೆ.

ವೈದಿಕ ಸಂಪ್ರದಾಯದಲ್ಲಿ, ಸಹಜ ರಕ್ಷಣಾತ್ಮಕತೆಗೆ ಹೇರಳವಾದ ಪುಷ್ಟಿ ಇದೆ, ಆದರೆ ವಿರಾಗವನ್ನು ವಿರೋಧಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. 

ಭಗವದ್ಗೀತೆಯಲ್ಲಿ, ಭಗವಾನ್ ಕೃಷ್ಣನು ಇಂದ್ರಿಯಗಳಿಗೆ ರಾಗ ಮತ್ತು ದ್ವೇಷವನ್ನು ಅನುಭವಿಸುವುದು ಒಂದು ಸಹಜ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾನೆ. ಆದರೆ ಅವು ಶತ್ರುಗಳು ಮತ್ತು ಅವುಗಳನ್ನು ತಪ್ಪಿಸಬೇಕು ಎಂದೂ ಹೇಳುತ್ತಾನೆ. (3.34)

ನಮ್ಮ ಇಷ್ಟಗಳನ್ನು ಮತ್ತು ಅನಿಷ್ಟಗಳನ್ನು ಗಮನಿಸುವ ದೈನಂದಿನ ಧ್ಯಾನದ ಅಭ್ಯಾಸವು ನಮಗೆ ಸಹಜವಾದ ರಕ್ಷಣಾತ್ಮಕತೆ ಮತ್ತು ವಿರಾಗತೆಗಳ ನಡುವೆ ಇರುವ ವ್ಯತ್ಯಾಸವನ್ನು ಕಂಡುಹಿಡಿಯಲು ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಇದು ಜಗತ್ತಿಗೆ ಮುಖಾಮುಖಿಯಾಗುವ ನಮ್ಮ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸಲು ಮತ್ತು ಅನಗತ್ಯ ವಿರಾಗಗಳನ್ನು ಲೆಕ್ಕಿಸದೆ ನಮ್ಮ ಕರ್ತವ್ಯಗಳನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸಲು ನಮಗೆ ಅನುವು ಮಾಡಿಕೊಡುತ್ತದೆ.

ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಬರಹದಲ್ಲಿ, ನಾವು "ಅಭಿನಿವೇಶ" (ಸಾವಿನ ಭಯ) ಎಂಬ ಐದನೇ ಕಾರಣವನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುತ್ತೇವೆ.

ಮಧ್ವೇಶ ಕೆ

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್

— 

5. ಅಭಿನಿವೇಶ (ಸಾವಿನ ಭಯ)

ಮಾನವ ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಾ ತತ್ವಶಾಸ್ತ್ರದ ಮೂಲಭೂತ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು ಸಾವಿನ ನಂತರದ ಏನಿದೆ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆಯಾಗಿದೆ. 

ಧಾರ್ಮಿಕವಲ್ಲದ / ಜಾತ್ಯತೀತ ತತ್ತ್ವಶಾಸ್ತ್ರದಲ್ಲಿ, ಹೆಚ್ಚಿನ ತತ್ವಜ್ಞಾನಿಗಳು ಸಾವಿನ ನಂತರದ ಜೀವನವನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸುವ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಜೀವ-ಸತ್ವವು ವಿವಿಧ ರೂಪಗಳಲ್ಲಿ ಬ್ರಹ್ಮಾಂಡದಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಪ್ರಯಾಣವನ್ನು ಮುಂದುವರೆಸುತ್ತದೆ ಎಂದು ಕೆಲವರು ನಂಬುತ್ತಾರೆ. 

ಎಲ್ಲಾ ಪ್ರಮುಖ ಧಾರ್ಮಿಕ ತತ್ವಗಳಲ್ಲಿ, ಸಾವಿನ ನಂತರದ ಜೀವನವನ್ನು ವಿವಿಧ ರೂಪಗಳಲ್ಲಿ ಸ್ವೀಕರಿಸಲಾಗಿದೆ. ಯೋಗ ಸಂಪ್ರದಾಯವನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಂತೆ ವೈದಿಕ ತತ್ತ್ವಶಾಸ್ತ್ರದಲ್ಲಿ, "ಜೀವಾತ್ಮ" ದ ಜನ್ಮಾಂತರಗಳನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಲಾಗಿದೆ. ಭಗವದ್ಗೀತೆಯಲ್ಲಿ, ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣನು ಹೇಳುತ್ತಾನೆ - ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯು ಹೊಸ ಬಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಧರಿಸಿ, ಹಳೆಯದನ್ನು ತ್ಯಜಿಸಿದಂತೆ, "ಜೀವಾತ್ಮ" ಹೊಸ ಭೌತಿಕ ದೇಹಗಳನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸುತ್ತದೆ, ಹಳೆಯ ಮತ್ತು ನಿಷ್ಪ್ರಯೋಜಕವಾದವುಗಳನ್ನು ತ್ಯಜಿಸುತ್ತದೆ. (2.22). ಭಗವದ್ಗೀತೆಯಲ್ಲಿ "ಜೀವಾತ್ಮ" ದ ಈ ಜನ್ಮಾಂತರಗಳನ್ನು ವಿವರಿಸಲು ಇಂತಹ ಅನೇಕ ರೂಪಕಗಳನ್ನು ಬಳಸಲಾಗಿದೆ.

ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಗ್ರಂಥಗಳನ್ನು ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡುವ ಪಂಡಿತರಿಗೂ ಸಾವಿನ ಭಯ ಉಳಿದಿರುತ್ತದೆ, ಏಕೆಂದರೆ ಅವರ ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷ ಅನುಭವದಲ್ಲಿ ಜನ್ಮಾಂತರಗಳನ್ನು ಕಂಡಿಲ್ಲದ ಕಾರಣ.. ಆದ್ದರಿಂದ ವೈದಿಕ ಸಂಪ್ರದಾಯವು "ಯುಕ್ತಿ" (ಇಂಡಕ್ಟಿವ್ / ಡಿಡಕ್ಟಿವ್ ಲಾಜಿಕ್) ಅನ್ನು ಜನ್ಮಾಂತರದ ಪ್ರತಿಪಾದನೆಯನ್ನು ವಿವೇಚಿಸಲು ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ.

ವೈದಿಕ ಸಂಪ್ರದಾಯದಲ್ಲಿನ ಗ್ರಂಥಗಳ ತಿಳುವಳಿಕೆಯನ್ನು ಮತ್ತು ತಾರ್ಕಿಕ ಚಿಂತನೆಯನ್ನು ಧ್ಯಾನದಲ್ಲಿ ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು - ಇದರಿಂದ ಸಾವಿನ ಭಯವನ್ನು ತೊಡೆದುಹಾಕಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. 

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್ ಗೆ "ಯೋಗ ದರ್ಶನದ ಪ್ರಕಾರ ದುಃಖಕ್ಕೆ ಐದು ಕಾರಣಗಳು" ಎಂಬ ಈ ಪರಿಚಯಾತ್ಮಕ ಸರಣಿಯನ್ನು ನಿಮಗೆ ತಂದಿದ್ದಕ್ಕೆ ಸಂತೋಷವಾಗಿದೆ.

ವೈದಿಕ ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನು ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಲು ಮತ್ತು ನಿಮ್ಮ ದೈನಂದಿನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಅವುಗಳನ್ನು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಕಷ್ಟು ಕುತೂಹಲವನ್ನು ನಿಮ್ಮಲ್ಲಿ ಮೂಡಿಸುವುದು ನಮ್ಮ ಉದ್ದೇಶವಾಗಿದೆ.

ಒಳ್ಳೆಯದಾಗಲಿ

ಮಧ್ವೇಶ ಕೆ

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್