Interesting facts from Valmiki Ramayana

Interesting facts from Valmiki Ramayana

1. Adhwamedha Yajna was followed by Putrakameshti 

In popular stories, we generally hear that King Dasharatha performed Putrakameshti and we do not hear much about Ashwamedha Yajna.

In Valmiki Ramayana, King Dasharatha first performed Adhwamedha Yajna and then performed Putrakameshti.

"Yajna" is an elaborate ritual involving everyone in the society. Yajna involved both actual sacrifice of animals (yajna-pashu) and symbolic sacrifice. Many Yajnas didn't involve animal sacrifice at all. Ashwamedha Yajna is a year-long ritual and the yajna-pashu I.e. horse was sacrificed at the end.

Whereas, "ishti" is a short ritual involving only family members of yajamana (the sponsor & performer of Yajna). Ishti was specific to the desire of Yajamana and in Ramayana Dasharatha performed "putrakameshti" i.e ritual to fulfill desire for having children.

King Dasharatha in consultation with his ministers decides to perform Yajna and Rishi Rishyashringa who presided over the "yajna", advises the king to perform "ishti" at the end to fulfill his desire to have children.

In the next write-up we will discuss the second interesting fact: two stories of Rishyashringa Rishi.

Madhwesh K

Vedic Tribe

–

2. Two stories of Rishyashringa Rishi.

Rishyashringa was born to Vibhandaka Rishi and was raised in seclusion. He was raised as a great Vedic scholar but wasn't exposed to worldly affairs. When he was a teenager, King Romapada required him to preside over a Yajna but feared the wrath of Vibhandaka. So, courtesans of his kingdom lured Rishyashringa to come to the kingdom and marry Romapada's daughter shantha. Then he presided over Romapada's Yajna and made it a success.

The same story appears in Valmiki Ramayana as well as Vyasa Mahabharata. The story in Ramayana is short and the story in Mahabharata is elaborate. Apart from a few differences, both the stories are narrated in the same way.

Ramayana's story is a narration but Mahabharata's story is an exposition of human emotions. For example, when courtesans entice Rishyashringa, he explains his experience to Vibhandaka in the most innocent way. This involves human's disposition while they interact with any new environment.

The same Rishyashringa presides over King Dasharatha's Ashwamedha Yajna and advises the king to perform Putrakameshti to fulfill his desire to have children.

In the next write-up we will discuss the third interesting fact: the greatness of King Janaka.

Madhwesh K

Vedic Tribe

–

3. The greatness of King Janaka

In popular stories we hear about King Janaka as the father of Seeta and apart from this fact we hear very little about him.

In Bhagavad Gita Lord Krishna praises King Janaka as an ideal Karma Yogi. Being a king he involved in all worldly affairs and Vedic rituals. Yet he remained detached from them all and appeared like a Rishi. He performed his duties for the benifit of the world outside and for the love of almighty inside. He attained his divinity in the path of action (Karma Yoga) whether it be worldly affairs or Vedic rituals.

He patronized all Rishis, scholars and all kinds of intellectuals of his time. His name appears in Upanishads narrating stories of his regular Vedic congregations. 

Janaka was also a very close friend of Dasharatha and the first invitation for Dasharatha's Ashwamedha was given to Janaka out the utmost respect her commanded among his contemporaries.

In the next write-up we will discuss the fourth interesting fact: Avathara, Amsha & Avesha.

Madhwesh K

Vedic Tribe

— 

4. Avathara, Amsha & Avesha

In Vedic tradition, "avatara" means incarnation of God. In Valmiki Ramayana, Rama is the incarnation of Lord Vishnu. For ordinary humans, the Lord appears to be born with mortal body (bhautika sharisha) but for the ones who have attained "sidhhi" it is evident that the Lord is present as-is (i.e. as the primordial divine being).

In Christianity, Jesus is considered "God incarnate"; i.e. God is born in the mortal body as Jesus of Nazareth. 

In Bengal's bhakti tradition, which can be prominently found in ISKCON movement, Lord Krishna is considered "poorna-avatara" and others (including Rama) are considered "amsha-avatar". Here, "Amsha" is considered "a part of the almighty" and accordingly Krishna is Vishnu as-is and Rama (and others) are parts of Lord Vishnu. 

However, in “tatvavada” all avatars of Lord Vishnu is considered poorna-amsha-avatar; i.e., in all avatars including Rama, the almighty is present in his complete divinity and there is no difference between the original form of the almighty & avatara forms. Only to the eyes of lay people, the almighty appears mortal.

In Vishishta-advaita tradition, jeevatma and Paramatma have "amsha-amshi" relationship; i.e. Paramatma is "Amsha" (complete being) and jeevatma is it's "amshi" (parts of the complete being). 

"Avesha" is just a special influence which the almighty exercises on a particular jeevatma to get a mighty devine task done. For example, in puranas, Adi Shesha incarnates as "Nara" and Lord Vishnu incarnates as "Narayana". They both ("Nara-Narayana") perform a great penance to and today they are worshipped together in Badarinath. In this case, “Nara” is considered to have Narayana’s “avesha”. I.e., Narayana exercise his influence on Nara so that he also can perform such a great task alongside the almighty Narayana. Such an instance of “avesha” is not found in Valmiki Ramayana.

In the next write-up we will discuss the fifth interesting fact: Backstory of “Tataka”.

Madhwesh K

Vedic Tribe

— 

5. Backstory of “Tataka”

In popular stories we hear Lord Rama slaying a “rakshsi” called “tataka” to protect sages and the “yajna” they were performing.

In Valmiki Ramayana, before Rama engages with “tataka”, Rishi Vishwamitra narrates a backstory of “tataka”.

After crossing river Ganga, Rama, Lakshmana & Vishwamitra enter a dense forest and out of curiosity Rama asks about the forest. Vishwamitra narrates that - when Indra slayed Vritrasura, he contracted “brahma-hatya” sin and to get rid of the same, he was showered with holy water in the place where this dense forest stands today. Because he got rid of the curse, he blessed this place to prosper and it prospered accordingly spawning two major cities. 

Tataka was originally a “yaksha” and she was the daughter of “Suketu”. But due to her hostility towards sage Agastya, she was cursed by the sage to be a “rakshasi”. She continued her hostility towards everyone else and the said two major cities fell victim to her hostility. Overtime people deserted the city and a dense forest grew in its place.

After this story, Rama engages with “tataka” and hesitates to kill her at first. After witnessing her evil rage slays her with the help of Laxmana.

In our next write-up, we will discuss the 6th interesting fact: 

Madhwesh K

Vedic Tribe

ಧ್ಯಾನಕ್ಕಾಗಿ ಉಪನಿಷತ್ತುಗಳಿಂದ ಎಂಟು ವಿದ್ಯೆಗಳು

ಧ್ಯಾನಕ್ಕಾಗಿ ಉಪನಿಷತ್ತುಗಳಿಂದ ಎಂಟು ವಿದ್ಯೆಗಳು

ಪರಿಚಯ

"ವಿದ್ಯಾ" ಎಂಬ ಪದವು "ವಿದ್" ಎಂಬ ಮೂಲದಿಂದ ಬಂದಿದೆ, ಇದು ಸಾಮಾನ್ಯ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ತಿಳುವಳಿಕೆಯನ್ನು ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ. 

ಆದರೆ, ವೈದಿಕ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ "ವಿದ್ಯಾ" ಎಂಬುದು ಬರೇ ತಿಳುವಳಿಕೆ ಆಗಿರದೇ, "ಧ್ಯಾನದ ಮೂಲಕ ಪಡೆದ ಜ್ಞಾನ" ಎಂದಾಗುತ್ತದೆ. ಏಕೆಂದರೆ ಇದು ನಾವು ಯಾವುದೇ ವಿಷಯದ ಬಗ್ಗೆ ಧ್ಯಾನಿಸುವಾಗ ಆವಿಷ್ಕರಿಸುವ ಆನುಭಾವಿಕ ಸತ್ಯವಾಗಿರುತ್ತದೆ.

ಉಪನಿಷತ್ತುಗಳು ಧ್ಯಾನಿಸಲು ಸಾಧಕನಿಗಾಗಿ ಅನೇಕ ವಿಷಯಗಳನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುತ್ತವೆ. ಈ ವಿಷಯಗಳನ್ನು "ವಿದ್ಯಾ" ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ ಏಕೆಂದರೆ ಅವುಗಳು ಉಪನಿಷತ್ತಿನ ಋಷಿಗಳ ಧ್ಯಾನದಲ್ಲಿ ಆವಿಷ್ಕಾರಗೊಂಡ ಆನುಭಾವಿಕ ಸತ್ಯವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ವೈದಿಕ ಸಂಪ್ರದಾಯದಲ್ಲಿ, ಅಂತಹ ಮೂವತ್ತೆರಡು ವಿದ್ಯೆಗಳನ್ನು ಗುರುತಿಸಲಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಅವುಗಳು ಛಾಂದೋಗ್ಯ ಉಪನಿಷತ್, ಬೃಹದಾರಣ್ಯಕ ಉಪನಿಷತ್, ತೈತ್ತಿರೀಯ ಉಪನಿಷದ್ ಮತ್ತು ತಲವಕಾರ ಉಪನಿಷತ್ತುಗಳಲ್ಲಿ ಹರಡಿಕೊಂಡಿವೆ.

ಈ ಪರಿಚಯಾತ್ಮಕ ಸರಣಿಯಲ್ಲಿ ಅಂತಹ ಎಂಟು ವಿದ್ಯೆಗಳನ್ನು ನಿಮಗೆ ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸಲು ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್ ಗೆ ಸಂತೋಷವಾಗಿದೆ: (1) ಗಾಯತ್ರಿ ವಿದ್ಯೆ, (2) ಅಕ್ಷಿ ವಿದ್ಯೆ, (3) ಪುರುಷ ವಿದ್ಯೆ, (4) ಪ್ರಾಣಾಗ್ನಿಹೋತ್ರ ವಿದ್ಯೆ, (5) ಉದ್ಗೀತ ವಿದ್ಯೆ, (6) ಪಂಚಾಗ್ನಿ ವಿದ್ಯೆ, (7) ಆನಂದಮಯ ವಿದ್ಯೆ, ಮತ್ತು (8) ದಹರ ವಿದ್ಯೆ.

ನಿಮ್ಮಲ್ಲಿ ಸಾಕಷ್ಟು ಕುತೂಹಲವನ್ನು ಹುಟ್ಟುಹಾಕುವುದು ನಮ್ಮ ಉದ್ದೇಶವಾಗಿದೆ, ಇದರಿಂದ ನೀವು ವೈದಿಕ ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನು ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡುತ್ತೀರಿ ಮತ್ತು ನಿಮ್ಮ ದೈನಂದಿನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಅವುಗಳನ್ನು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೀರಿ ಎಂಬ ಆಶಯ ನಮಗಿದೆ.

ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಬರಹದಲ್ಲಿ ನಾವು ಧ್ಯಾನದ ಮೊದಲ ವಿಷಯವನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುತ್ತೇವೆ: “ಗಾಯತ್ರಿ ವಿದ್ಯೆ".

ಮಧ್ವೇಶ ಕೆ

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್

— 

1. ಗಾಯತ್ರಿ ವಿದ್ಯೆ

ಗಾಯತ್ರಿ ವಿದ್ಯೆಯಲ್ಲಿ, ಗಾಯತ್ರಿ ಮಂತ್ರದ ಅರ್ಥವನ್ನು ಧ್ಯಾನಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.

ಋಗ್ವೇದದ 3.62.10 ರಲ್ಲಿನ ಮಂತ್ರ:

ತತ್ಸವಿತುರ್ವರೇಣ್ಯಮ್ ।

ಭರ್ಗೋದೇವಸ್ಯ ಧೀಮಹಿ ।

ಧಿಯೋ ಯೋ ನ: ಪ್ರಚೋದಯಾತ್||

ಮೊದಲ ಸಾಲು "ಪರಬ್ರಹ್ಮನ" ಗುಣವನ್ನು ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ; ಎರಡನೆಯ ಸಾಲು ಇದನ್ನು ಧ್ಯಾನಿಸುವ ದೀಕ್ಷೆಯಾಗಿದೆ; ಮತ್ತು ಮೂರನೇ ಸಾಲಿನಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಅದರ ಹಾದಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರೇರೇಪಿಸುವಂತೆ ಕೋರಲಾಗಿದೆ.

ಪರಬ್ರಹ್ಮನ ಲಕ್ಷಣವೆಂದರೆ ಅದು ಇಡೀ ಸೃಷ್ಟಿಯನ್ನು ವ್ಯಾಪಿಸಿದೆ ಮತ್ತು ಹಾಗೆಯೇ ಮೀರಿಯೂ ಇದೆ. ವೈದಿಕ ವಾಂಗ್ಮಯವು ಪರಬೃಹ್ಮನ ಇಂತಹ ಇನ್ನೂ ಅನೇಕ ಲಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುತ್ತವೆ. ಇವು ಸಾಧಕರ ಧ್ಯಾನಕ್ಕೆ ಬೇಕಾದ ಸಾಮಗ್ರಿಗಳಾಗಿವೆ ಮತ್ತು ಸಾಧಕರು ಇದರಿಂದ ತಮ್ಮ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಪರಬ್ರಹ್ಮನಲ್ಲಿ ಏಕಾಗ್ರಗೊಳಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಬೇಕು.

ಈ ಸರಳ ಅರ್ಥದ ಹೊರತಾಗಿ ಗಾಯತ್ರಿ ಮಂತ್ರಕ್ಕೆ ಅನೇಕ ಇತರ ನಿಗೂಢ ಅರ್ಥಗಳೂ ಇವೆ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಮಂತ್ರದ ಮೂರು ಸಾಲುಗಳು ಪ್ರಜ್ಞೆಯ ಮೂರು ಸ್ಥಿತಿಗಳೊಂದಿಗೆ ಸಮೀಕರಣ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತದೆ. ಹಾಗೆಯೇ ಪುರುಷ ಸೂಕ್ತದ ಮೂರು ವಿಭಾಗಗಳಿಗೆ, ವೈದಿಕ ಜ್ಞಾನವನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುವ ಮೂರು ಪ್ರಕಾರಗಳಿಗೆ (ಪದ್ಯ, ಗದ್ಯ ಮತ್ತು ಸಂಗೀತ)... ಇತ್ಯಾದಿಯಾಗಿ ಸಮೀಕರಣ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತದೆ.

ನೀವು ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಅಭ್ಯಾಸದಲ್ಲಿ ಆರಂಭಿಕರಾಗಿದ್ದಲ್ಲಿ, ನೀವು ಗಾಯತ್ರಿ ಮಂತ್ರದ ಸರಳ ಅರ್ಥವನ್ನು ಧ್ಯಾನಿಸುವ ಮೂಲಕ ಪ್ರಾರಂಭಿಸಬಹುದು ಮತ್ತು ಕ್ರಮೇಣ ಗಾಯತ್ರಿ ವಿದ್ಯೆಯ ಭಾಗವಾದ ನಿಗೂಢ ಅರ್ಥಗಳನ್ನೂ ತಿಳಿದು ಧ್ಯಾನಿಸಬಹುದು.

ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಬರಹದಲ್ಲಿ, ನಾವು ಧ್ಯಾನಿಸಬೇಕಾದ ಎರಡನೆಯ ವಿಷಯವನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುತ್ತೇವೆ; ಅಂದರೆ "ಅಕ್ಷಿ ವಿದ್ಯೆ".

ಮಧ್ವೇಶ ಕೆ

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್

— 

2. ಅಕ್ಷಿ ವಿದ್ಯೆ

ಅಕ್ಷಿ ವಿದ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ಕಣ್ಣುಗಳಿಂದ ದೊರೆಯುವ ಆನುಭಾವಿಕ ಸತ್ಯವನ್ನು ಧ್ಯಾನಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.

ಅಕ್ಷಿ ವಿದ್ಯೆಯನ್ನು ಮೂರು ದೃಷ್ಟಿಕೋನಗಳಿಂದ ಅರ್ಥೈಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು: ಆದಿಭೌತಿಕ, ಆದಿದೈವಿಕ ಮತ್ತು ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ.

ನಮ್ಮ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಮುಚ್ಚಿದಾಗ, ನಾವು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ, ಚಲಿಸುವ ಮೋಡಗಳಂತೆ, ಬೆಳಕಿನ ಚುಕ್ಕೆಗಳಂತೆ, ಬಿಳಿ ಹೊಳಪುಗಳು, ಹಿಮ ಇತ್ಯಾದಿಗಳನ್ನು ವೀಕ್ಷಿಸುತ್ತೇವೆ. ಇದು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ "ಫಾಸ್ಫೇನ್ಸ್" ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ ನರವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಚಟುವಟಿಕೆಯಾಗಿದೆ. ಧ್ಯಾನದ ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಕೇಂದ್ರೀಕರಿಸಲು ಇದನ್ನು ಬಳಸಬಹುದು ಮತ್ತು ಇದು ಅಕ್ಷಿ ವಿದ್ಯೆಯ ಆದಿಭೌತಿಕ ದೃಷ್ಟಿಕೋನವಾಗಿದೆ.

ವೈದಿಕ ಸಂಪ್ರದಾಯದಲ್ಲಿ, ಕಣ್ಣು ಪ್ರಮುಖ ಅಂಗಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಇದಕ್ಕೆ ಅನೇಕ ಅಭಿಮಾನಿ ದೇವತೆಗಳಿದ್ದಾರೆ (ಉದಾ. ಸೂರ್ಯ, ಚಂದ್ರ, ಇಂದ್ರ, ಶಚಿ ಇತ್ಯಾದಿ). ಇವರಲ್ಲಿ, ಸೂರ್ಯ ಪ್ರಧಾನ ದೇವತೆ ಮತ್ತು ಇವನ ಪ್ರೀತಿಗಾಗಿ ಋಗ್ವೇದದ "ಸೂರ್ಯ-ಸೂಕ್ತ", ವಾಲ್ಮೀಕಿ ರಾಮಾಯಣದ "ಆದಿತ್ಯಹೃದಯಂ" ಅಥವಾ ಸೂರ್ಯನಿಗೆ ಮೀಸಲಾದ ಇತರ ಸ್ತೋತ್ರಗಳನ್ನು ಧ್ಯಾನಿಸಬಹುದು. ಹಾಗೆಯೇ ಕಣ್ಣುಗಳಿಗೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದ ಇತರ ದೇವತೆಗಳಿಗೆ ಸಮರ್ಪಿತವಾದ ಸೂಕ್ತಗಳು ಅಥವಾ ಶ್ಲೋಕಗಳನ್ನು ಸಹ ಧ್ಯಾನಿಸಬಹುದು. ಇದು ಅಕ್ಷಿ ವಿದ್ಯೆಯ ಅಧಿದೈವಿಕ ದೃಷ್ಟಿಕೋನವಾಗಿದೆ.

ಮಾಂಡೂಕ್ಯ ಉಪನಿಷತ್ತಿನಲ್ಲಿ, ಕಣ್ಣುಗಳಲ್ಲಿ ಇರುವ ಪರಬ್ರಹ್ಮನನ್ನು "ವಿಶ್ವ" ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಪರಬ್ರಹ್ಮನ ಈ ಅಂಶವನ್ನು ಧ್ಯಾನಿಸುವುದು ಅಕ್ಷಿ ವಿದ್ಯೆಯ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ದೃಷ್ಟಿಕೋನವಾಗಿದೆ.

ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಬರಹದಲ್ಲಿ, ನಾವು ಧ್ಯಾನಿಸಬೇಕಾದ ಮೂರನೇ ವಿಷಯವನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುತ್ತೇವೆ; ಅಂದರೆ "ಪುರುಷ ವಿದ್ಯೆ".

ಮಧ್ವೇಶ ಕೆ

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್

—- 

3. ಪುರುಷ ವಿದ್ಯೆ

ಪುರುಷ ವಿದ್ಯೆಯಲ್ಲಿ, ಮಾನವನ ಜೀವಿತಾವಧಿಗೆ ಅಧಿಪತಿಯಾಗಿರುವ ದೇವತೆಗಳನ್ನು ಧ್ಯಾನಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.

ಜೀವನದ ಮೊದಲ 24 ವರ್ಷಗಳು "ವಸು" ದೇವತಾಗಣದ ಅಧೀನವಾಗಿರುತ್ತದೆ; ಮುಂದಿನ 44 ವರ್ಷಗಳು "ರುದ್ರ" ದೇವತಾಗಣದ ಹಾಗೇ ಮುಂದಿನ 48 ವರ್ಷಗಳು "ಆದಿತ್ಯ" ದೇವತಾಗಣದ ಅಧೀನವಾಗಿರುತ್ತದೆ. ಆದ್ದರಿಂದ, ವೈದಿಕ ಪರಿಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ, ಆರೋಗ್ಯಕರ ಜೀವನವನ್ನು 116 ವರ್ಷಗಳು ಎಂದು ಗ್ರಹಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. "ಪುರುಷ ವಿದ್ಯೆ" ಎಂದರೆ ಅಂತಹ ದೀರ್ಘ ಮತ್ತು ಆರೋಗ್ಯಕರ ಜೀವನವನ್ನು ಕರುಣಿಸುವ ಈ ದೇವತೆಗಳನ್ನು ಧ್ಯಾನಿಸುವುದು.

"ವಸು" ದೇವತಾಗಣ 8 ದೇವತೆಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿದೆ ಮತ್ತು ಅವರು ಗಾಯತ್ರಿ ಛಂದಸ್ಸಿನ ಪ್ರತಿ ಸಾಲಿನ 8 ಅಕ್ಷರಗಳನ್ನು ಪ್ರತಿನಿಧಿಸುತ್ತಾರೆ. (8 ಅಕ್ಷರಗಳು X 3 ಸಾಲುಗಳು = 24 ಅಕ್ಷರಗಳು). ಆದ್ದರಿಂದ ಅವರು ನಮ್ಮ ಜೀವನದ ಮೊದಲ 24 ವರ್ಷಗಳನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಾರೆ. 

"ರುದ್ರ" ದೇವತಾಗಣ 11 ದೇವತೆಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿದೆ ಮತ್ತು ಅವರು ತ್ರಿಷ್ಟುಪ್ ಛಂದಸ್ಸಿನ ಪ್ರತಿ ಸಾಲಿನ 11 ಅಕ್ಷರಗಳನ್ನು ಪ್ರತಿನಿಧಿಸುತ್ತಾರೆ. (11 ಅಕ್ಷರಗಳು X 4 ಸಾಲುಗಳು = 44 ಅಕ್ಷರಗಳು). ಆದ್ದರಿಂದ ಅವರು ನಮ್ಮ ಜೀವನದ ಮುಂದಿನ 44 ವರ್ಷಗಳನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಾರೆ. 

"ಆದಿತ್ಯ" ದೇವತಾಗಣ 12 ದೇವತೆಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿದೆ ಮತ್ತು ಅವರು ಜಗತಿ ಛಂದಸ್ಸಿನ ಪ್ರತಿ ಸಾಲಿನ 12 ಅಕ್ಷರಗಳನ್ನು ಪ್ರತಿನಿಧಿಸುತ್ತಾರೆ. (12 ಅಕ್ಷರಗಳು X 4 ಸಾಲುಗಳು = 48 ಅಕ್ಷರಗಳು). ಆದ್ದರಿಂದ ಅವರು ನಮ್ಮ ಜೀವನದ ಮುಂದಿನ 48 ವರ್ಷಗಳನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತಾರೆ.

ನೀವು ಯಾವಾಗಲೂ ಹೇಗೆ ವಿವಿಧ ಮಂತ್ರಗಳನ್ನು ಧ್ಯಾನಿಸಬಹುದೋ ಹಾಗೆಯೇ ನಿಮ್ಮ ವಯಸ್ಸಿಗೆ ಅನುಗುಣವಾಗಿ ಮತ್ತು ಪುರುಷ ವಿದ್ಯೆಯ ಪ್ರಕಾರ ಕೆಲವು ಮಂತ್ರಗಳ ಮೇಲೆ ಏಕಾಗ್ರತೆ ವಹಿಸಬಹುದು. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಗಾಯತ್ರಿ ಛಂದಸ್ಸಿನಲ್ಲಿರುವ ಋಗ್ವೇದದ ಗಾಯತ್ರಿ ಮಂತ್ರ (3.62.0), ಅಥವಾ ತ್ರಿಷ್ಟುಪ್ ಛಂದಸ್ಸಿನಲ್ಲಿರುವ ಹಿರಣ್ಯ ಗರ್ಭ ಸೂಕ್ತ (10.121), ಅಥವಾ ಹೆಚ್ಚಿನ ಭಾಗ ಜಗತಿ ಛಂದಸ್ಸನ್ನು ಹೊಂದಿರುವ ಬ್ರಾಹ್ಮಣಸ್ಪತಿ ಸೂಕ್ತ (2.23). ಈ ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಅಭ್ಯಾಸವು ಪುರುಷ ವಿದ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಮುಖವಾಗಿದೆ.

ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಬರಹದಲ್ಲಿ, ನಾವು ಧ್ಯಾನಿಸಬೇಕಾದ ನಾಲ್ಕನೇ ವಿಷಯವನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುತ್ತೇವೆ; ಅಂದರೆ "ಪಂಚಾಗ್ನಿಹೋತ್ರ ವಿದ್ಯೆ".

ಮಧ್ವೇಶ ಕೆ

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್

— 

4. ಪ್ರಾಣಾಗ್ನಿಹೋತ್ರ ವಿದ್ಯೆ

ಆದಿಭೌತಿಕವಾಗಿ "ಪ್ರಾಣ" ಎಂದರೆ ಇಂದ್ರಿಯಗಳ ಏಕದೇಶೀಯ ಅನುಭವ ಮತ್ತು ಜೀವಂತತೆಯ ಸ್ಥಿತಿ (ಹೋಮಿಯೋಸ್ಟಾಸಿಸ್) ಎಂದಾಗುತ್ತದೆ. 

ದೈವೀ ತತ್ವಗಳಲ್ಲಿ, ಪ್ರಾಣ ತತ್ವವು ಸೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿನ ಅತ್ಯುನ್ನತ ಜೀವವಾಗಿದ್ದು, ಇತರ ಎಲ್ಲಾ ಜೀವರ ಚಟುವಟಿಕೆಗೆ ಕಾರಣವಾಗಿದೆ.

"ಅಗ್ನಿಹೋತ್ರ" ಎಂಬುದು ಪವಿತ್ರವಾದ ಅಗ್ನಿಯಲ್ಲಿ ತುಪ್ಪ, ಹಾಲು ಅಥವಾ ಇತರ ವಸ್ತುಗಳನ್ನು ಅರ್ಪಿಸುವ ದೈನಂದಿನ (ಬಾಹ್ಯ) ಆಚರಣೆಯಾಗಿದೆ. ಹಾಗೆಯೇ "ಪ್ರಾಣಾಗ್ನಿಹೋತ್ರ" ಎಂಬುದು ಜಠರಾಗ್ನಿಯಲ್ಲಿ ಆಹಾರವನ್ನು ನೈವೇದ್ಯವಾಗಿ ಅರ್ಪಿಸುವ ದೈನಂದಿನ (ಆಂತರಿಕ) ಆಚರಣೆಯಾಗಿದೆ. ಇಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ದೇಹದಲ್ಲಿ ಇರುವ ಪ್ರಾಣದ ಐದು ರೂಪಗಳಿಗೆ ಅರ್ಪಣೆ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತದೆ.

ಪ್ರಾಣದ ಐದು ರೂಪಗಳೆಂದರೆ: 1. ಜೀವಂತಿಕೆಯನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸುವ "ಮುಖ್ಯ ಪ್ರಾಣ"; 2. ಶಕ್ತಿಗಳ ಕೆಳಮುಖ ಚಲನೆಯನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿಸುವ "ಅಪಾನ"; 3. ಶಕ್ತಿಗಳ ಮೇಲ್ಮುಖ ಚಲನೆಯನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿಸುವ "ಉದಾನ"; 4. ಶಕ್ತಿಯ ಸಮಾನ ಹಂಚಿಕೆಯನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸುವ "ಸಮಾನ"; 5. ಪ್ರಮುಖ ಅಂಗಗಳನ್ನು, ವಿಶೇಷವಾಗಿ ಹೃದಯವನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸುವ "ವ್ಯಾನ".

ಆಹಾರ ಸೇವನೆಯ ಪ್ರಾರಂಭದಲ್ಲಿ, "ಪ್ರಾಣಾಯ-ಸ್ವಾಹಾ, ಅಪಾನಯ-ಸ್ವಾಹಾ, ಉದಾನಾಯ-ಸ್ವಾಹಾ, ಸಮಾನಾಯ-ಸ್ವಾಹಾ ಮತ್ತು ವ್ಯಾಯನಯ-ಸ್ವಾಹಾ" ಎಂದು ಜಪಿಸುವ ಮೂಲಕ ಐದು ಸಣ್ಣ ತುತ್ತುಗಳನ್ನು ಸೇವಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಎಲ್ಲಾ ಸಾರವನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸುವುದು ಪರಬ್ರಹ್ಮ ತತ್ವವು ಎಂದು ಸೂಚಿಸಲು "ಬ್ರಹ್ಮಣೆ-ಸ್ವಾಹಾ" ಎಂದು ಜಪಿಸುವುದರ ಮೂಲಕ ಇನ್ನೂ ಒಂದು ಸಣ್ಣ ತುತ್ತನ್ನು ಸೇವಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ವೈದಿಕ ಸಂಪ್ರದಾಯದ ಪ್ರಕಾರ ದೀಕ್ಷೆ ಪಡೆಯುವ ಮೂಲಕ ಮತ್ತು ಗುರುವಿನಿಂದ ಸೂಕ್ತವಾಗಿ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನ ಪಡೆಯುವ ಮೂಲಕ ನೀವು ಈ "ಪ್ರಾಣಾಗ್ನಿಹೋತ್ರ ವಿದ್ಯೆಯನ್ನು" ಅಭ್ಯಾಸ ಮಾಡಬಹುದು.

ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಬರಹದಲ್ಲಿ, ನಾವು ಧ್ಯಾನಿಸಬೇಕಾದ ಐದನೇ ವಿಷಯವನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುತ್ತೇವೆ; ಅಂದರೆ

 "ಉದ್ಗೀಥ ವಿದ್ಯೆ"

ಮಧ್ವೇಶ ಕೆ

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್

— 

5. ಉದ್ಗೀಥ ವಿದ್ಯೆ

ಯಜ್ಞ ಆಚರಣೆಯಲ್ಲಿ, "ಉದ್ಗಾತೃ" ಸಾಮವೇದ ಮಂತ್ರಗಳನ್ನು ಹಾಡುವರು.

ದೈವೀ ತತ್ವಗಳಲ್ಲಿ, ಪ್ರಾಣ ತತ್ವವು ಸೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿನ ಅತ್ಯುನ್ನತ ಜೀವವಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ನಮ್ಮ ಉಸಿರಾಟಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗಿದೆ. ನಮ್ಮ ಉಸಿರಾಟವನ್ನು ಪರಬ್ರಹ್ಮನ ಸ್ತುತಿಯಾಗಿ ಹಾಡುವಂತೆ ಮಾಡುವುದರಿಂದ ಉಪನಿಷತ್ತುಗಳಲ್ಲಿ ಅವನನ್ನು "ಉದ್ಗೀಥ" ಎಂದೂ ಕರೆಯುತ್ತಾರೆ.

"ವಾಕ್" (ಭಾರತಿ) ಪ್ರಾಣನ ಪತ್ನಿ ಮತ್ತು ಅವಳು ನಮ್ಮ ಮಾತಿಗೆ ಅಭಿಮಾನಿನಿ. ಅವಳು ನಮ್ಮ ಮಾತನ್ನು ದೇವತೆಗಳು, ಮಾನವರು ಮತ್ತು ಪಿತೃಗಳಲ್ಲಿ ಇರುವ ಪರಬ್ರಹ್ಮಕ್ಕೆ ಅರ್ಪಿಸುತ್ತಾಳೆ. "ಉದ್ಗೀಥ ವಿದ್ಯೆಯಲ್ಲಿ, ಅವಳನ್ನು ಹಸುವಿನಂತೆ ಕಲ್ಪಿಸಲಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಅವಳ ನಾಲ್ಕು ಕಾಲುಗಳು ನಾಲ್ಕು ಸಮರ್ಪಣೆಯ ಉಚ್ಛಾರವಾಗಿವೆ (ದೇವತೆಗಳಿಗೆ ಎರಡು ಉಚ್ಛಾರಣೆಗಳು ಮತ್ತು ಮಾನವರು ಮತ್ತು ಪಿತೃಗಳಿಗೆ ತಲಾ ಒಂದು ಉಚ್ಛಾರಣೆ).  

ಹಾಗೆಯೇ ವಾಕ್ಕನ್ನು ನಾಲ್ಕು ಹಂತಗಳಾಗಿ ವರ್ಗೀಕರಿಸಬಹುದು: "ಪರಾ, ಪಶ್ಯಂತಿ, ಮಧ್ಯಮ, ವೈಖರಿ". "ಪರಾ" ಎಂಬುದು ಸುಪ್ತ ಪ್ರಜ್ಞೆಯ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿನ ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾದ ಮಾತು; "ಪಶ್ಯಂತಿ" ಎಂಬುದು ಜಾಗೃತ ಪ್ರಜ್ಞೆಯ ಮಟ್ಟಕ್ಕೆ ಏರಿದ ಆದರೆ ಯಾವುದೇ ಪದಗಳನ್ನು ನಿಯೋಜಿಸಲಾಗಿಲ್ಲದ ಮಾತು; “ಮಧ್ಯಮ” ಎಂಬುದು ಪದಗಳಲ್ಲಿ ರಚನೆಯಾಗಿರುವ ಆದರೆ ಇನ್ನೂ ಉಚ್ಚರಿಸಲಾಗಿಲ್ಲದ ಮಾತು; ಮತ್ತು "ವೈಖರಿ" ಎಂಬುದು ಉಚ್ಛಾರಣೆ ಆದ ಮಾತು. "ವಾಕ್" ಈ ನಾಲ್ಕು ಹಂತದ ಮಾತನ್ನೂ ನಿಯಂತ್ರಿಸುತ್ತಾಳೆ.

ಆದ್ದರಿಂದ ಉದ್ಗೀಥ ವಿದ್ಯೆಯಲ್ಲಿ, ನಾವು ನಮ್ಮ ಮಾತಿನ ಎಲ್ಲಾ ನಾಲ್ಕು ಹಂತಗಳನ್ನು "ಸ್ವಾಹಾ / ವಸತ್" ಉಚ್ಛಾರಣೆಯಿಂದ ದೇವತೆಗಳಿಗೆ ಅರ್ಪಿಸುತ್ತೇವೆ, "ಹಂತ" ಉಚ್ಛಾರಣೆಯಿಂದ ಮನುಷ್ಯರಿಗೆ ಮತ್ತು "ಸ್ವಧಾ" ಉಚ್ಛಾರಣೆಯಿಂದ ಪಿತೃಗಳಿಗೆ ಅರ್ಪಿಸುತ್ತೇವೆ. ವೈದಿಕ ಸಂಪ್ರದಾಯದ ಪ್ರಕಾರ ದೀಕ್ಷೆ ಪಡೆಯುವ ಮೂಲಕ ಮತ್ತು ಗುರುವಿನಿಂದ ಸೂಕ್ತವಾಗಿ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನ ಪಡೆಯುವ ಮೂಲಕ ನೀವು ಈ ಉದ್ಗೀಥ ವಿದ್ಯೆಯನ್ನು ಅಭ್ಯಾಸ ಮಾಡಬಹುದು.

ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಬರಹದಲ್ಲಿ, ನಾವು ಧ್ಯಾನಿಸಬೇಕಾದ ಆರನೇ ವಿಷಯವನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುತ್ತೇವೆ; ಅಂದರೆ

 "ಪಂಚಾಗ್ನಿ ವಿದ್ಯೆ"

ಮಧ್ವೇಶ ಕೆ

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್

— 

6. ಪಂಚಾಗ್ನಿ ವಿದ್ಯೆ

ವೈದಿಕ ಸಂಪ್ರದಾಯದಲ್ಲಿ, "ಶ್ರೌತ" ಆಚರಣೆಯ ಭಾಗವಾಗಿರುವ "ತ್ರೇತಾಗ್ನಿ" (ಮೂರು ಪವಿತ್ರ ಅಗ್ನಿ) ಎಂದರೆ ಗಾರ್ಹಪತ್ಯ-ಅಗ್ನಿ, ಆವಾಹನೀಯ-ಅಗ್ನಿ ಮತ್ತು ದಕ್ಷಿಣ-ಅಗ್ನಿ. ಉಪನಿಷತ್ತುಗಳಲ್ಲಿ, "ಪಂಚಾಗ್ನಿ" ವಿದ್ಯೆಗಾಗಿ ಇನ್ನೂ ಎರಡು ಅಗ್ನಿಗಳನ್ನು ಸೇರಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ: ಪುರುಷ (ಸಂತಾನೋತ್ಪತ್ತಿಗಾಗಿ ವೀರ್ಯವನ್ನು ಒದಗಿಸುವವನು) ಮತ್ತು ಮಹಿಳೆ (ಸಂತಾನೋತ್ಪತ್ತಿ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯನ್ನು ಪೂರ್ಣಗೊಳಿಸುವವಳು). 

ವೈದಿಕ ಸಂಪ್ರದಾಯವು ಸಂತಾನೋತ್ಪತ್ತಿ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯನ್ನು "ವಾಮ-ಯಜ್ಞ" ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಪುರುಷನನ್ನು ಮತ್ತು ಮಹಿಳೆಯನ್ನು - ಎರಡು ಅಗ್ನಿಗಳು ಎಂದು ರೂಪಕವಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತದೆ. ಪುರುಷನು ತಿನ್ನುವ ಆಹಾರವು ಸಂತಾನೋತ್ಪಗೆ ವೀರ್ಯವನ್ನು ಒದಗಿಸುವ ಹವಿಸ್ಸಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಮಹಿಳೆ ತಿನ್ನುವ ಆಹಾರವು ಸಂತಾನವನ್ನು ಉಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಮತ್ತು ಪೂರ್ಣಗೊಳಿಸುವ ಹವಿಸ್ಸಾಗಿದೆ.

ರೂಪಕವಾಗಿ ಹೇಳಲಾದ ಎರಡು ಅಗ್ನಿಗಳ ಜೊತೆಗೆ, ಇನ್ನೂ ಮೂರು ನಿಜವಾದ ಅಗ್ನಿಗಳು ಪಂಚಾಗ್ನಿಹೋತ್ರ ವಿದ್ಯೆಯ ಭಾಗವಾಗಿದೆ: ಗಾರ್ಹಪತ್ಯ-ಅಗ್ನಿ, ಆವಾಹನೀಯ-ಅಗ್ನಿ ಮತ್ತು ದಕ್ಷಿಣ-ಅಗ್ನಿ.

ಮದುವೆಯ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಗಾರ್ಹಪತ್ಯ-ಅಗ್ನಿಯನ್ನು ಬೆಳಗಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ ಮತ್ತು "ಅಗ್ನಿ-ಹೋತ್ರ" ಎಂಬ ಆಚರಣೆಯ ಭಾಗವಾಗಿ ನಿರಂತರವಾಗಿ ಪರಿಚರ್ಯೆ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತದೆ. ಇದು ಇತರ ಎರಡು ಅಗ್ನಿಗಳಿಗೆ ಮೂಲವಾಗುತ್ತದೆ. ಮನೆಯ ಯಜಮಾನನ ಮರಣದ ನಂತರ, ಅದೇ ಅಗ್ನಿಯನ್ನು ಅಂತ್ಯಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿ ಚಿತೆಯನ್ನು ಬೆಳಗಿಸಲು ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ.

"ಶ್ರೌತ ಯಜ್ಞ" ಆಚರಣೆಗಳಲ್ಲಿ ದೇವತೆಗಳಿಗೆ ಆಹುತಿ ನೀಡಲು ವಿಶೇಷ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಆವಾಹನೀಯ-ಅಗ್ನಿಯನ್ನು ಗಾರ್ಹಪತ್ಯ-ಅಗ್ನಿಯಿಂದ ಉರಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.

ಹಾಗೆಯೇ, "ಶ್ರೌತ ಯಜ್ಞ" ಆಚರಣೆಗಳಲ್ಲಿ ಪಿತೃಗಳಿಗೆ ನೈವೇದ್ಯಗಳನ್ನು ಮಾಡಲು ವಿಶೇಷ ಸಂದರ್ಭಗಳಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಆವಾಹನೀಯ-ಅಗ್ನಿಯಿಂದ ದಕ್ಷಿಣ-ಅಗ್ನಿಯನ್ನು ಉರಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.

ವೈದಿಕ ಸಂಪ್ರದಾಯದ ಪ್ರಕಾರ ದೀಕ್ಷೆ ಪಡೆಯುವ ಮೂಲಕ ಮತ್ತು "ಗುರುಗಳಿಂದ" ಸೂಕ್ತವಾಗಿ ಮಾರ್ಗದರ್ಶನ ಪಡೆಯುವ ಮೂಲಕ ನೀವು ಈ ಪಂಚಾಗ್ನಿ ವಿದ್ಯೆನ್ನು ಧ್ಯಾನಿಸಬಹುದು.

ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಬರಹದಲ್ಲಿ, ನಾವು ಧ್ಯಾನಿಸಬೇಕಾದ ಏಳನೇ ವಿಷಯವನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುತ್ತೇವೆ; ಅಂದರೆ

 "ಆನಂದಮಯ ವಿದ್ಯೆ"

ಮಧ್ವೇಶ ಕೆ

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್

— 

7. ಆನಂದಮಯ ವಿದ್ಯೆ

ಸಾಮಾನ್ಯ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ, ವೈದಿಕ ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನು "ಕರ್ಮ ಕಾಂಡ" ಮತ್ತು "ಜ್ಞಾನ ಕಾಂಡ" ಎಂದು ವಿಂಗಡಿಸಲಾಗಿದೆ. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಇವುಗಳ ಜೊತೆಗೆ ಇನ್ನೊಂದು ವಿಭಾಗವೂ ಇದೆ "ಉಪಾಸನಾ ಕಾಂಡ" (ಇದರ ಬಗೆಗಿನ ಜ್ಞಾನವನ್ನು ನಾವು ಇಂದು ಬಹುತೇಕ ಕಳೆದುಕೊಂಡಿದ್ದೇವೆ).

ಕರ್ಮ-ಕಾಂಡವು "ಕರ್ಮ ಮೀಮಾಂಸಾ" (ವೈದಿಕ ಆಚರಣೆಗಳ ಕುರಿತಾದ ಚಿಂತನೆ) ಆಗಿದೆ, ಉಪಾಸನಾ-ಕಾಂಡವು "ದೈವೀ ಮೀಮಾಂಸಾ" (ದೇವತೆಗಳ ಕುರಿತು ಚಿಂತನೆ) ಆಗಿದೆ ಮತ್ತು ಜ್ಞಾನ-ಕಾಂಡವು "ಬ್ರಹ್ಮ ಮೀಮಾಂಸಾ" (ಪರಬೃಹ್ಮದ ಚಿಂತನೆ) ಆಗಿದೆ.

ದೈವೀ ಮೀಮಾಂಸೆಯಲ್ಲಿ, ದೇವತೆಗಳ ತಾರತಮ್ಯ, ಅವರ ಸೂಕ್ಷ್ಮ ಸ್ವಭಾವ, ಅವರನ್ನು ಪೂಜಿಸುವ ವಿಧಾನ, ಭೌತಿಕ ಆಯಾಮದಲ್ಲಿ ಅವರ ರೂಪ ... ಇತ್ಯಾದಿ ಪ್ರಮೇಯಗಳನ್ನು ಚಿಂತಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.

ಉಪನಿಷತ್ತುಗಳಲ್ಲಿನ "ಆನಂದಮಯ ವಿದ್ಯೆಯು" ದೈವೀ ಮೀಮಾಂಸೆಯ ಒಂದು ಅಂಶವನ್ನು ಹೇಳುತ್ತದೆ - ಅಂದರೆ ದೇವತೆಗಳ ತಾರತಮ್ಯ. 

ಆದ್ದರಿಂದ, "ಆನಂದ ವಿದ್ಯೆ" ಎಂದರೆ ದೇವತೆಗಳ ತಾರತಮ್ಯದ ಪ್ರಕಾರ ಅವರ ಸ್ವರೂಪಭೂತವಾದ ಆನಂದ ಇದೆ ಎಂದು ತಿಳಿಯುವುದು ಮತ್ತು ಇದರ ಅನುಗುಣವಾಗಿ ಅವರನ್ನು ಉಪಾಸಿಸುವುದು. ಈ ರೀತಿಯ ಉಪಾಸನೆಯನ್ನು "ದೇವತಾ ತಾರತಮ್ಯ ಉಪಾಸನೆ" ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಇದು "ಪಂಚರಾತ್ರ" ಸಂಪ್ರದಾಯದ ಭಾಗವಾಗಿದೆ. ಈ ಸಂಪ್ರದಾಯವು ಇಂದಿಗೂ ತತ್ವವಾದದ ಅನುಯಾಯಿಗಳಲ್ಲಿ ಮುಂದುವರೆದಿದೆ.

ಹೆಚ್ಚಿನ ಮಾಹಿತಿಗಾಗಿ ನೀವು ಶ್ರೀ ಜಗನ್ನಾಥದಾಸರ "ಹರಿಕಥಾಮೃತಸಾರ"ದ "ಕಕ್ಷ ತಾರತಮ್ಯ ಸಂಧಿ"ಯನ್ನು ಓದಬಹುದು.

ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಬರಹದಲ್ಲಿ, ನಾವು ಧ್ಯಾನಿಸಬೇಕಾದ ಎಂಟನೇ ವಿಷಯವನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುತ್ತೇವೆ; ಅಂದರೆ

 "ದಹರ ವಿದ್ಯೆ"

ಮಧ್ವೇಶ ಕೆ

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್

— 

8. ದಹರ ವಿದ್ಯೆ

"ಓಂ" ಅನ್ನು "ಪ್ರಣವ" ಮತ್ತು "ಭೂಃ, ಭುವಃ, ಸುವಃ" ಅನ್ನು "ವ್ಯಾಹೃತಿ" ("ಓಂ" ನ ವಿಸ್ತರಣೆ) ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ.

ಭೌತಿಕ ಆಯಾಮದಲ್ಲಿ, "ಭೂಃ" ಎಂದರೆ ಭೂಮಿ, "ಭುವಃ" ಎಂದರೆ ಆಕಾಶ ಮತ್ತು "ಸುವಃ" ಎಂದರೆ ಅಂತಿರಿಕ್ಷ. 

ಅಂತರಿಕ್ಷವು ಭೂಮಿ ಮತ್ತು ಆಕಾಶ ಎರಡನ್ನೂ ಒಳಗೊಂಡಿದೆ. "ಅಗ್ನಿ" ಭೂಸ್ಥಾನೀಯ ದೇವತೆ, "ವಾಯು" ಆಕಾಶಕ್ಕೆ ದೇವತೆ ಮತ್ತು "ಬ್ರಹ್ಮಣಸ್ಪತಿ" ಅಂತರಿಕ್ಷದ ದೇವತೆ. ಅವರು ಭೂಃ, ಭುವಃ, ಸುವಃ ಎಂಬ ವ್ಯಾಹೃತಿಗಳನ್ನೂ ಸಹ ಪ್ರತಿನಿಧಿಸುತ್ತಾರೆ

"ದಹರ ವಿದ್ಯೆ" ಯಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಹೃದಯವು "ದಹರಾಕಾಶ" ಎಂಬ ಆಂತರಿಕ ಆಕಾಶವನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ ಎಂದು ಕಲ್ಪಿಸಲಾಗಿದೆ. ಈ ದಹರಾಕಾಶದಲ್ಲಿ ವಾಯು ಮತ್ತು ಅಗ್ನಿ ಈ ಇಬ್ಬರು ದೇವತೆಗಳೂ ಇದ್ದಾರೆ ಎಂದು ಉಪನಿಷತ್ತು ಹೇಳುತ್ತದೆ. ಅವರನ್ನು "ಭೂಃ, ಭುವಃ" ಎಂಬ ವ್ಯಾಹೃತಿಗಳ ಮೂಲಕ ಉಪಾಸಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಬ್ರಹ್ಮಣಸ್ಪತಿಯನ್ನು "ಸುವಃ" ಎಂಬ ವ್ಯಾಹೃತಿಯ ಮೂಲಕ ಉಪಾಸಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅಂತಿಮವಾಗಿ, ಈ ದೇವತೆಗಳ ಮೂಲಕ, ನಮ್ಮ ಹೃದಯದಲ್ಲಿರುವ ಪರಬ್ರಹ್ಮವನ್ನು ಉಪಾಸಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.

ನಿಮ್ಮ ದಹರಾಕಾಶದಲ್ಲಿ ಈ ದೇವತೆಗಳನ್ನು ಮತ್ತು ಪರಬ್ರಹ್ಮವನ್ನು ಧ್ಯಾನಿಸುವ ಅಭ್ಯಾಸವನ್ನು ನೀವು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು. 

ಈ ಪರಿಚಯಾತ್ಮಕ ಸರಣಿಯಲ್ಲಿ ಈ ಎಂಟು ವಿದ್ಯೆಗಳನ್ನು ನಿಮಗೆ ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸಲು ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್ ಗೆ ಸಂತೋಷವಾಗಿದೆ

ನಿಮ್ಮಲ್ಲಿ ಸಾಕಷ್ಟು ಕುತೂಹಲವನ್ನು ಹುಟ್ಟುಹಾಕುವುದು ನಮ್ಮ ಉದ್ದೇಶವಾಗಿದೆ, ಇದರಿಂದ ನೀವು ವೈದಿಕ ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನು ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡುತ್ತೀರಿ ಮತ್ತು ನಿಮ್ಮ ದೈನಂದಿನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಅವುಗಳನ್ನು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೀರಿ ಎಂಬ ಆಶಯ ನಮಗಿದೆ.

ಮಧ್ವೇಶ ಕೆ

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್

Eight Vidyas for meditation from Upanishads

Eight Vidyas for meditation from Upanishads 

Introduction

The word "Vidya" comes from the root "vid" which indicates "to know". So, in common parlance "vidya" indicates knowledge.

However, in Vedic parlance "Vidya" is the knowledge acquired through meditation. Because, the term also indicates subjective discovery of truth, which occurs when we meditate upon any subject.

Upanishads lay down many subjects for a "sadhaka" to meditate upon. These subjects of mediation are termed as "vidya" because they are the subjective reality of upanishadic rishis. In Vedic tradition, thirty two such vidyas are recognized and they are spread across Chandogya Upanishad, Brihadaranyaka Upanishad, Taittiriya Upanishad and Talavakara Upanishad.

Vedic Tribe is happy to discuss eight such vidyas in this introductory series: (1) Gayatri Vidya, (2) Akshi Vidya, (3) Purusha Vidya, (4) Pranagnihotra Vidya, (5) Udgitha Vidya, (6) Panchagni Vidya, (7) Anandamaya Vidya, & (8) Dahara Vidya

Our intention is to create enough curiosity in you so that you study Vedic literature and adopt them in your day to day life.

In our next write up we will discuss the first subject of meditation “Gayatri Vidya”.

Madhwesh K

Vedic Tribe

— 

1. Gayatri Vidya

In “Gayatri Vidya”, the meaning of Gayatri Mantra is meditated upon.

The mantra in Rigveda 3.62.10 is:

Tat saviturvarenyam. 

Bhargodevasya dhimahi. 

Dhio Yo Na: Prachodayat

The first line indicates the attribute of “Parabrahman”; the second line is a resolution to meditate upon it; and the third line is seeking our mind to be inspired in its path.

The attribute of “Parabrahman” is that it pervades the entire creation and drives the same being immanent as well as transcendent. Vedic texts lays down many more such attributes and the “Sadhaka” should meditate upon these attributes. “Sadhaka” should always endeavor to align his / her mind to the path of “Parabrahman”.

Apart from this simple meaning there are many other esoteric meanings to Gayatri Mantra. For example, the three lines of the mantra represent three states of consciousness, three segments of “Purusha Sukta”, three forms of presenting Vedic knowledge (poetry, prose & music)...etc.

If you are a beginner in spiritual practice, you may start by meditating upon the simple meaning of Gayatri Mantra and gradually move to esoteric meanings, which is part of “Gayatri Vidya”.

In our next write-up, we will discuss the second subject of meditation; i.e. “Akshi Vidya”.

Madhwesh K

Vedic Tribe

— 

2. Akshi Vidya

In “Akshi Vidya”, the experience of the eyes is meditated upon.

“Akshi Vidya” can be understood from three perspectives: “adibhoutika” (meaning in the physical realm); “adidaivika” (meaning in the realm of deities); and “adhyatmika” (the ultimate meaning referring to “Parabrahma”). 

When we close our eyes, we generally witness wispy clouds, moving specks of light, geometric shapes, flashes of white, snow …etc. It is a neurological activity generally called “phosphenes”. This can be used to focus our mind at the beginning of meditation and this is the “adibhoutika” perspective of “Akshi Vidya”.

In Vedic tradition, eyes are one of the prominent organs and many deities are associated with them (E.g. Surya, Chandra, Indra, Shachi etc) and among them, Surya is the presiding deity. “Surya-sukta” of Rigveda, “Adityahridayam” of Valmiki Ramayana or other “stotra” dedicated to Surya can be meditated upon. Similarly suktas or slokas dedicated to other dieties associated with eyes can also be meditated upon. This is the “adbhidaivika” perspective of “Akshi Vidya”.

In Mandukya Upanishad, the Parabrahman present in the eyes and driving our wakeful state is called “Vishwa”. Meditating upon this aspect of Parabrahman is the “adhyatmika” perspective of “Akshi Vidya”.

In our next write-up, we will discuss the third subject of meditation i.e., “purusha vidya”.

Madhwesh K

Vedic Tribe

—- 

3. Purusha Vidya

In “Purusha Vidya”, the deities presiding over the lifetime of a human being are meditated upon.

First 24 years of life are presided over by “Vasu” group of deities; next 44 years by “Rudra” group; and the next 48 years by “Aditya” group. Hence, in the Vedic parlance, a healthy life is perceived to be 116 years long. “Purusha Vidya'' is to meditate upon these deities seeking such a long and healthy life.

“Vasu” group includes 8 deities and they represent 8 syllables in each line of “Gayatri Chandas” (8 syllables X 3 lines = 24 syllables). Hence they preside over the first 24 years of our life. 

“Rudra” group includes 11 deities and they represent 11 syllables in each line of “Trishtup Chandas” (11 syllables X 4 lines = 44 syllables). Hence they preside over the next 44 years of our life. 

“Aditya” group includes 12 deities and they represent 12 syllables in each line of “Jagathi Chandas” (12 syllables X 4 lines = 48 syllables). Hence they preside over the next 48 years of our life. 

You may always meditate upon different mantras and depending on your age you may concentrate on matras as per Purusha Vidya. For example, Gayatri Mantra of Rigveda (3.62.0) which is in Gayatri Chandas OR Hiranya Garbha Sukta of Rigveda (10.121) which is in Trishtup Chandas OR Brahmanaspati Sukta of Rigveda (2.23) which is mostly in Jagati Chandas. This specific practice is key in “Purusha Vidya”.

In our next write-up, we will discuss the fourth subject of meditation: “Pranagnihotra Vidya”.

Madhwesh K

Vedic Tribe

— 

4. Pranagnihotra Vidya

In the physical realm, "Prana" means totality of senses and the state of aliveness (homeostasis). 

In the realm of deities, "Prana" is the highest conscious being in the creation who is responsible for homeostasis of all other consciousness.

"Agnihotra" is a daily (external) ritual of offering ghee, milk or other obligations in sacred fire. So "pranagnihotra" is a daily (inner) ritual of offering food as oblation in the sacred fire present in our stomach. Offering is made to five forms of "prana" present in our body.

"Prana" operates in five forms in our body: 1. "Mukhya Prana" maintaining homeostasis; 2. "Apana" controlling downward movement of energies; 3. "Udana" controlling upward movement of energies; 4. "Samana" ensuring equal distribution of energies; 5. "Vyana" maintaining vital organs especially the heart.

At the beginning of food consumption, five small bites are consumed by chanting "pranaya-swaha, apanaya-swaha, udanaya-swaha, samanaya-swah and vyanaya-swaha" indicating the said oblation. One more bite is consumed by chanting "brahmane-swaha" for indicating ultimately it's parabrahma who receives all the essence. You may practice this "Pranagnihotra Vidya" by getting initiated as per the Vedic tradition and by being appropriately guided by a “Guru”.

In our next write-up, we will discuss the fifth subject of meditation “Udgita Vidya”.

Madhwesh K

Vedic Tribe

— 

5. Ugditha Vidya

In yajnic ritual, "Udgatr" is the one who sings Samaveda mantras.

In the realm of deities, "Prana" is the highest conscious being in the creation and is responsible for our respiration. He is also called "Udgitha" in Upanishads because he turns our respiration into song in the praise of Parabrahma.

"Vak" (Bharati) is the consort of "Prana" and she regulates our speech. She turns our speech into oblation to Parabrahma present in Devas, humans and Pitrus. In “Udgitha Vidya”, she is imagined as a cow and her four legs are four chants dedicated to them (two chants for Devas and one chant each for humans & Pitrus). 

Speech also can be categorized into four levels: “Para, Pashyanti, Madhyama, Vaikhari”. “Para” is the subtle speech at unconscious level; “Pashyanthi” is the speech which has risen to conscious level but no words are assigned; “Madhyama” is the speech structured in words but not yet uttered; and “Vaikhari” is the speech uttered. “Vak” regulates these four levels of speech too.

So in Udgitha Vidya, we offer all the four levels of our speech as oblation to Devas by chanting "swaha / vasat”, to humans by chanting "hanta" and to Pitrus by chanting "swadha”. You may practice this "Udgitha Vidya" by getting initiated as per the Vedic tradition and by being appropriately guided by a “Guru”.

In the next write-up we will discuss the sixth subject of meditation: "Panchagni Vidya".

Madhwesh K

Vedic Tribe

— 

6. Panchagni Vidya

In Vedic tradition, "tretagni" (three sacred fire) which is part of "shrauta" ritual are: Garhapatya-agni, Avahaneeya-agni and Dakshina-agni". In Upanishads, two more fires are added to make “panchagni”; i.e., man (who provides seed for procreation) and woman (who completes the process of procreation).

Vedic tradition treats the process of procreation as “vama-yajna” and calls man & woman - two fires as a metaphor. The food eaten by the man is an oblation for providing seed of procreation and food eaten by woman is an oblation for sustaining & completing the process of procreation.

In addition to the said two metaphoric fires, three more actual fires are part of “panchagnihotra vidya”: Garhapatya-agni, Avahaneeya-agni and Dakshina-agni.

Garhapatya-agni is kindled during the marriage and is maintained continuously as a part of ritual called “agni-hotra”. It becomes the source for other two agnis. Upon the death of the householder, the same agni is used to kindle the funeral pire.

Avahaneeya-agni is kindled from Garhapatya-agni only on special occasions for making oblations to devas in “shrauta yajna” rituals.

Dakshina-agni is kindled from Avahaneeya-agni only on special occasions for making oblations to pitrus in “shrauta yajna” rituals.

You may meditate upon this "Panchagni Vidya" by getting initiated as per the Vedic tradition and by being appropriately guided by a “Guru”.

In the next write-up we will discuss the seventh subject of meditation: "Anandamaya Vidya".

Madhwesh K

Vedic Tribe

— 

7. Anandamaya Vidya

In common parlance, Vedic literature is divided into "karma kanda" (ritual segment) and "jnana kanda" (knowledge segment). However, there is another segment, knowledge of which is almost lost - "upanasa-kanda". 

Karma-kanda deals with "karma mimamsa" (contemplation on Vedic rituals), upasana-kanda deals with "daivee mimamsa" (contemplation on deities) and jnana-kanda deals with "Brahma mimamsa" (contemplation on Parabrahma).

In daivee mimamsa, hierarchy of deities, their subtle nature, method of worshipping them, their appearance in the physical realm…etc are dealt with.

"Anandamaya Vidya" in Upanishads captures one of the aspects of daivee mimamsa - i.e. hierarchy of deities. 

So, "anandamaya vidya" is to understand that the hierarchy of deities depend on their inherent "ananda" (bliss) and also to worship them according to their hierarchy. This form of worship is called "devata taratamya upasana" and it is also part of "panchatantra" tradition. This tradition is continued among adherents of "tatvavada" even today.

To know more you may read "kaksha taratamya sandhi" of "Harikathamrutasara" by Sri Jagannatha Dasa.

In the next write-up we will discuss "Dahara Vidya".

Madhwesh K

Vedic Tribe

— 

8. Dahara Vidya

"Om" is called "pranava" and "bhuh, bhuvah, suvah" are called "vyahriti" (extension of "om").

In the physical realm, "bhuh" means land, "bhuvah" means sky and "suvah" means space ("Akasha").

"Akasha" encompasses both the land and the sky. "Agni" is the deity of land, "Vayu" is the deity of sky and "brahmanaspati" is the deity of space. They also represent "bhuh", "bhuvah" & "suvah" respectively.

In "Dahara Vidya" our heart is imagined to have an inner space called "dahara-akasha". Upanishad says both "vayu" & "Agni" are present in "dahara-akasha". They are worshipped via "bhuh, bhuvah" chant and "brahmanaspati" is worshiped via "suvah" chant. Ultimately, through these deities, "Parabrahma" is worshipped inside our heart.

You may adopt this practice of meditating upon these deities and the Parabrahma inside your "dahara-akasha".

Vedic Tribe is happy to have brought you eight vidyas from upanishads in this introductory series.

Our intention is to create enough curiosity in you so that you study Vedic literature and adopt them in your day to day life.

All the best.

Madhwesh K

Vedic Tribe

"ಕಾಮ"ದ ಎರಡು ದೃಷ್ಟಿಕೋನಗಳು

"ಕಾಮ"ದ ಎರಡು ದೃಷ್ಟಿಕೋನಗಳು

ಪರಿಚಯ

ವೈದಿಕ ಸಂಪ್ರದಾಯದಲ್ಲಿ, "ಸ್ಮೃತಿ" ಗ್ರಂಥಗಳನ್ನು ಹೀಗೆ ವಿಂಗಡಿಸಬಹುದು: "ಧರ್ಮ ಶಾಸ್ತ್ರ, ಅರ್ಥ ಶಾಸ್ತ್ರ, ಕಾಮ ಶಾಸ್ತ್ರ ಮತ್ತು ಮೋಕ್ಷ ಶಾಸ್ತ್ರ".

"ಧರ್ಮ ಶಾಸ್ತ್ರ" ಸರಿಯಾದ ನಡವಳಿಕೆಗೆ ಮೀಸಲಾದ ಗ್ರಂಥಗಳನ್ನು ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ (ಉದಾ. ಯಾಜ್ಞವಲ್ಕ್ಯ ಸ್ಮೃತಿ); "ಅರ್ಥ ಶಾಸ್ತ್ರ" ಸಂಪನ್ಮೂಲಗಳಿಗೆ ಮೀಸಲಾದವುಗಳನ್ನು ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ (ಉದಾ. ಕೌಟಿಲ್ಯನ ಅರ್ಥಶಾಸ್ತ್ರ); "ಕಾಮ ಶಾಸ್ತ್ರ" ಸಹಜ ಬಯಕೆಗಳ ತೃಪ್ತಿಗೆ ಸಮರ್ಪಿತವಾಗಿದೆ (ಉದಾ. ವಾತ್ಸಯನನ ಕಾಮ ಸೂತ್ರ); ಮತ್ತು "ಮೋಕ್ಷ ಶಾಸ್ತ್ರ" ವಿಮೋಚನೆಗೆ ಸಮರ್ಪಿತವಾಗಿದೆ (ಉದಾ. ಬಾದರಾಯಣರ ಬ್ರಹ್ಮ ಸೂತ್ರ). ಮೊದಲ ಮೂರು ಇಹಕ್ಕೆ (ಪ್ರಸ್ತುತ ಕಾಲಕ್ಕೆ) ಮತ್ತು ನಾಲ್ಕನೆಯದು ಪರಕ್ಕೆ (ಮೋಕ್ಷಕ್ಕೆ) ಸಂಬಂಧಿಸಿದೆ. ಎಲ್ಲಾ ನಾಲ್ಕು ಒಟ್ಟಾಗಿ "ಪುರುಷಾರ್ಥ" (ಜೀವನದ ಉದ್ದೇಶಗಳು) ಆಗುತ್ತವೆ.

ಸಾಮಾನ್ಯ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ, "ಕಾಮ" ಪದವು ಲೈಂಗಿಕ ಕಾಮನೆಯನ್ನು ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಇದಕ್ಕೆ ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಸಂಸ್ಕೃತ ಪದ "ಲೋಲುಪ" ಎಂದು. ಕಾಮವು ಲೋಲುಪ ಆದಾಗ ಅದು ಅರಿಷಡ್ವರ್ಗಕ್ಕೆ (ಆರು ಶತ್ರುಗಳ ಗುಂಪಿಗೆ) ಸೇರುತ್ತದೆ. ಅಂದರೆ, "ಕಾಮ, ಕ್ರೋಧ, ಲೋಭ, ಮೋಹ, ಮದ, ಮಾತ್ಸರ್ಯ".

ಆದ್ದರಿಂದ "ಕಾಮ" ವನ್ನು ಎರಡು ದೃಷ್ಟಿಕೋನಗಳಿಂದ ನೋಡಬಹುದು: (1) ಸಹಜ ಬಯಕೆ ಮತ್ತು (2) ಲೋಲುಪತೆ. 

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್ ಗೆ ಕಾಮದ ಈ ಎರಡು ದೃಷ್ಟಿಕೋನಗಳ ಕುರಿತು ಈ ಪರಿಚಯಾತ್ಮಕ ಸರಣಿಯನ್ನು ನಿಮಗೆ ತರಲು ಸಂತೋಷವಾಗಿದೆ.

ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಬರಹದಲ್ಲಿ ನಾವು ಕಾಮದ ಮೊದಲ ದೃಷ್ಟಿಕೋನವಾದ ಸಹಜ ಬಯಕೆಯನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುತ್ತೇವೆ.

ವೈದಿಕ ಪರಂಪರೆಯಲ್ಲಿ ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನು ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಲು ಮತ್ತು ನಿಮ್ಮ ದೈನಂದಿನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಅವುಗಳನ್ನು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ನಿಮ್ಮನ್ನು ಪ್ರೇರೇಪಿಸುವುದು ನಮ್ಮ ಉದ್ದೇಶವಾಗಿದೆ.

ಮಧ್ವೇಶ ಕೆ

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್

— 

1. "ಕಾಮ" ಪುರುಷಾರ್ಥದ ದೃಷ್ಟಿಕೋನದಿಂದ

ಪುರುಷಾರ್ಥದ ದೃಷ್ಟಿಕೋನದಿಂದ ನೋಡಿದಾಗ "ಕಾಮ" ಮೂರನೇ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಪಡೆಯುತ್ತದೆ ("ಧರ್ಮ, ಅರ್ಥ, ಕಾಮ, ಮೋಕ್ಷ")

ಕಾಮ ಸೂತ್ರದಲ್ಲಿ, ವಾತ್ಸಯನನು ಕಾಮವನ್ನು ಪುರುಷಾರ್ಥದಲ್ಲಿ ಒಂದೆಂದು ಸಂಬೋಧಿಸುತ್ತಾನೆ ಮತ್ತು ವಿಶಾಲವಾದ ಅರ್ಥದಲ್ಲಿ ಸಹಜ ಬಯಕೆಯನ್ನು ಸೂಚಿಸಲು "ಕಾಮ" ಎಂಬ ಪದವನ್ನು ಬಳಸುತ್ತಾನೆ. ಅರ್ಥಕ್ಕಿಂತ (ಸಂಪನ್ಮೂಲಗಳಿಗಿಂತ) ಧರ್ಮ (ಸರಿಯಾದ ನಡವಳಿಕೆ) ಉತ್ತಮವಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಅರ್ಥವು ಕಾಮಕ್ಕಿಂತ (ಸಹಜ ಬಯಕೆಗಳಿಗಿಂತ) ಉತ್ತಮವಾಗಿದೆ ಎಂದು ವಾತ್ಸಾಯನು ಸೂಚಿಸುತ್ತಾನೆ.

ವೈದಿಕ ಸಂಪ್ರದಾಯದಲ್ಲಿ, ಧರ್ಮದ ಚೌಕಟ್ಟಿನೊಳಗೆ ಸಹಜ ಬಯಕೆಗಳನ್ನು ನೆರವೇರಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಅನುಮತಿಸಲಾಗಿದೆ. ಅಂದರೆ, ಸರಿಯಾದ ನಡವಳಿಕೆಯಿಂದ ಸಾಧಕರು ತಮ್ಮ ಸಹಜ ಬಯಕೆಗಳನ್ನು ಪೂರೈಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು. ಧರ್ಮಶಾಸ್ತ್ರದಲ್ಲಿ ವಿವರಿಸಿದಂತೆ ಈ ಸದಾಚಾರವು ನೈತಿಕತೆಯ ಭಾಗವಾಗಿದೆ.

ವೇದಗಳ ಆದಿಭೌತಿಕ ಅರ್ಥವು "ತ್ರಿವರ್ಗ" ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ ಮೊದಲ ಮೂರು ಪುರುಷಾರ್ಥಗಳಿಗೆ (ಧರ್ಮ, ಅರ್ಥ, ಕಾಮಗಳಿಗೆ) ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಸಮರ್ಪಿಸಲಾಗಿದೆ. ಅದೇ ವೇದಗಳ ಅಧ್ಯಾತ್ಮ ಅರ್ಥವು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಅಪವರ್ಗವಾದ ಮೋಕ್ಷಕ್ಕೆ ಸಮರ್ಪಿತವಾಗಿದೆ.

ಆದ್ದರಿಂದ, ವಿಮೋಚನೆಗಾಗಿ ಶ್ರಮಿಸುವ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಸಾಧಕನು ಧರ್ಮದ ಚೌಕಟ್ಟಿನೊಳಗೆ ಇರುವವರೆಗೂ ಸಹಜ ಬಯಕೆಗಳ ನೆರವೇರಿಕೆಯಿಂದ ದೂರ ಸರಿಯಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ. 

ಹೆಚ್ಚಿನ ತಿಳುವಳಿಕೆಗಾಗಿ, ನೀವು ಭಗವದ್ಗೀತೆಯ ನಾಲ್ಕನೇ ಅಧ್ಯಾಯವನ್ನು ಓದಬಹುದು.

ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಬರಹದಲ್ಲಿ ನಾವು "ಕಾಮ"ದ ಎರಡನೆಯ ದೃಷ್ಟಿಕೋನವಾದ ಲೋಲುಪತೆಯನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುತ್ತೇವೆ.

ಮಧ್ವೇಶ ಕೆ

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್

— 

2. “ಕಾಮ" ಲೋಲುಪತೆಯ ದೃಷ್ಟಿಕೋನದಿಂದ

ಕಾಮವು ಲೋಲುಪತೆ ಆಗಿರುವಾಗ ಅದು ಅರಿಷಡ್ವರ್ಗಗಳ (ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಬೆಳವಣಿಗೆಯ ಏಳು ಶತ್ರುಗಳ) ನಡುವೆ ಮೊದಲ ಶತ್ರುವಾಗುತ್ತದೆ (ಕಾಮ, ಕ್ರೋಧ, ಲೋಭ, ಮೋಹ, ಮದ, ಮಾತ್ಸರ್ಯ).

ಭಗವದ್ಗೀತೆಯಲ್ಲಿ ಭಗವಾನ್ ಕೃಷ್ಣನು ಆರು ಶ್ಲೋಕಗಳಲ್ಲಿ ಸಹಜ ಬಯಕೆಗಳ ನೆರವೇರಿಕೆಯನ್ನು ಸೂಚಿಸಲು "ಕಾಮ" ಎಂಬ ಪದವನ್ನು ಬಳಸುತ್ತಾನೆ. (4.19, 5.23, 5.26, 7.11, 17.5 and 17.6). ಆದರೆ ಅವನು ಕೇವಲ ಒಂದು ಶ್ಲೋಕದಲ್ಲಿ ಲೋಲುಪತೆಯನ್ನು ಸೂಚಿಸಲು ಕಾಮ ಪದವನ್ನು ಬಳಸುತ್ತಾನೆ (12.12). ಕೃಷ್ಣ ಹೇಳುತ್ತಾನೆ - ನೂರಾರು ಆಸೆಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟಿಕೊಂಡು, ಲೋಲುಪತೆ ಮತ್ತು ಕ್ರೋಧದಿಂದ ನಡೆಸಲ್ಪಡುತ್ತಿರುವಾಗ, ಮಾನವರು ತಮ್ಮ ಇಂದ್ರಿಯಗಳ ತೃಪ್ತಿಗಾಗಿ ಅನ್ಯಾಯದ ವಿಧಾನಗಳಿಂದ ಸಂಪತ್ತನ್ನು ಸಂಗ್ರಹಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಾರೆ. 

ಮಾನವರು ಸದಾಚಾರ / ನ್ಯಾಯದ ಚೌಕಟ್ಟಿನ ಹೊರಗೆ (ಅಂದರೆ, "ಧರ್ಮ" ಚೌಕಟ್ಟಿನ ಹೊರಗೆ) ತಮ್ಮ ಲೈಂಗಿಕ ಬಯಕೆಗಳನ್ನು ಪೂರೈಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದಾಗ, ಆಗ ಕಾಮವನ್ನು "ಲೋಲುಪತೆ" ಎಂದು ನೋಡಲಾಗುತ್ತದೆ. ಭಗವಾನ್ ಕೃಷ್ಣ ಹೇಳುತ್ತಾನೆ, ಸದಾ ಲೋಲುಪತೆಯಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಸಿಕೊಂಡವರು ದುಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಹುಟ್ಟುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ವಿಮೋಚನೆಯಿಂದ ದೂರ ಸರಿಯುತ್ತಾರೆ. (12.19 & 20)

ಆದ್ದರಿಂದ, ವಿಮೋಚನೆಗಾಗಿ ಶ್ರಮಿಸುವ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಸಾಧಕರು "ಧರ್ಮ"ದ ಚೌಕಟ್ಟಿನ ಹೊರಗೆ ಇರುವ ಲೋಲುಪತೆಯನ್ನು ತಪ್ಪಿಸಬೇಕು. ಹೆಚ್ಚಿನ ತಿಳುವಳಿಕೆಗಾಗಿ, ಭಗವದ್ಗೀತೆಯ ಹನ್ನೆರಡನೇ ಅಧ್ಯಾಯವನ್ನು ಓದಬಹುದು.

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್ ಗೆ ಕಾಮದ ಈ ಎರಡು ದೃಷ್ಟಿಕೋನಗಳ ಕುರಿತು ಈ ಪರಿಚಯಾತ್ಮಕ ಸರಣಿಯನ್ನು ನಿಮಗೆ ತಂದಿದ್ದಕ್ಕೆ ಸಂತೋಷವಾಗಿದೆ.

ವೈದಿಕ ಪರಂಪರೆಯಲ್ಲಿ ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನು ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಲು ಮತ್ತು ನಿಮ್ಮ ದೈನಂದಿನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಅವುಗಳನ್ನು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ನಿಮ್ಮನ್ನು ಪ್ರೇರೇಪಿಸುವುದು ನಮ್ಮ ಉದ್ದೇಶವಾಗಿದೆ.

ಒಳ್ಳೆಯದಾಗಲಿ.

ಮಧ್ವೇಶ ಕೆ

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್

Two perspectives of "kāma"

Two perspectives of "kāma"

Introduction

In Vedic tradition, “smruti” can be classified into: “Dharma Shastra, Artha Shastra, Kama Shastra and Moksha Shastra”.

“Dharma Shastra” indicates the scriptures dedicated to right conduct (E.g. Yajnavalkya Smruti); “Artha Shastra” indicates the ones dedicated to resources (E.g. Kautilya’s Artha Shastra); “Kāma Shastra” dedicated to satisfaction of desires(E.g. Vatsayana’s Kāma Sutra); and “Moksha Shastra” dedicated to liberation (E.g. Badarayana’s Brahma Sutra). While the first three pertain to “iha” (here & now) and fourth pertains to “para” (afterworld). All four put together become “purushartha” (objectives of life).

It should also be noted that in common parlance, “kāma” indicates lust. The specific Sanskrit word for lust is “lolupa”. When “kāma” is “lolupa” it is one of the “arishadvarga” (six enemies for spiritual growth). I.e., “Kāma, Krodha, Lobha, Moha, Mada, Matsarya” (lust, anger, greed, attachment, pride, envy).

So “Kāma” can be seen from two perspectives: (1) desire and (2) “lust”. Vedic Tribe is happy to bring you this introductory series on these two perspectives of “Kāma”.

In our next write up we will discuss the first perspective of “Kāma” as desire.

Our intention is to inspire you to study literature in Vedic tradition and adopt them in your day to day life.

Madhwesh K

Vedic Tribe

— 

1. “Kāma” as “purushartha”

“Kāma” when seen from purushartha’s perspective, takes the third position (“Dharma, Artha, Kāma, Moksha”)

In the Kama Sutra, Vatsayana addresses “kāma” as one of the “purushartha” and uses the term “kāma” to indicate desire in wide connotation. He suggests that “dharma” (right conduct) is better than “artha” (resources) and “artha” is better than “Kāma” (fulfillment of desires).

In Vedic tradition, fulfillment of one’s desire is allowed within the larger framework of “dharma”. I.e., one should fulfill his / her desire by the right conduct. Righteousness is part of morality as explained in Dharma Shastras.

The “Adibhautika” meaning of Vedas (i.e., meaning of Vedas in physical realm) is completely dedicated to first three purusharthas called “trivarga” (“Dharma, Artha, Kama”). Whereas “Adhyatma” meaning of Vedas (i.e., meaning in the spiritual realm) is completely dedicated to "apavarga" i.e. "moksha”/liberation.

Hence, a spiritual practitioner striving for liberation need not shy away from fulfillment of desires as long as it is within the framework of “dharma”. For further understanding, one may read Chapter 4 of Bhagavad Gita.

In our next write up we will discuss the second perspective of “Kāma” as lust.

Madhwesh K

Vedic Tribe

— 

2. “Kāma” as “lolupa”

When “kāma” is “lolupa” (lust) it becomes the first enemy of spiritual growth among “arishadvarga” (seven enemies of spiritual growth). I.e., “Kāma, Krodha, Lobha, Moha, Mada, Matsarya” (lust, anger, greed, attachment, pride, envy).

In Bhagavad Gita, Lord Krishna uses the word “kāma” to indicate fulfillment of desires in six shlokas (4.19, 5.23, 5.26, 7.11, 17.5 and 17.6). Whereas he uses the word to indicate lust in only one shloka (12.12) wherein he says - while tied to hundreds of desires, and driven by lust and anger, humans strive to accumulate wealth by unjust means, all for the gratification of their senses. 

When humans strive to satisfy their sensual desires, outside the framework of righteousness / just-means (i.e., outside the framework of “dharma”), then “kāma” is seen as “lolupa” (lust). Lord Krishna says, those who indulge in lust in one life will be born again among the devilish humans and the loop continues devoiding them of liberation (12.19 & 20)

Hence, a spiritual practitioner striving for liberation, must avoid gratification of sensual desires outside the framework of “dharma”. For further understanding, one may read Chapter 12 of Bhagavad Gita.

Vedic Tribe is happy to have brought you this introductory series on two perspectives of “Kāma”.

Our intention is to inspire you to study literature in Vedic tradition and adopt them in your day to day life.

Madhwesh K

Vedic Tribe

Five causes of suffering according to Yoga Darshana

Five causes of suffering according to Yoga Darshana

Introduction

All the schools of Vedic & non-vedic thought - acknowledge the brute fact that all the living creatures are experiencing the "suffering" in various forms and in various degrees.

In Buddhism, the worldly affair ("samsara") itself is the cause of suffering. In Jainism and Vedanta, the karmic-cycle is the cause of suffering.

In Yoga Darshana, this suffering is called "klesha" and it has five causes: Avidya (ignorance), Asmita (pride), Raga (attachment), Dvesha (aversion) and Abhinivesha (fear of death).

"Klesha" prevents the mind from evolving into a fertile ground for spiritual growth. 

With the right spiritual practice, "sadhaka" removes these five causes and progresses in his / her spiritual journey.

Vedic Tribe is happy to bring you this introductory series on "Five causes of suffering according to Yoga Darshana".

Our intention is to create enough curiosity in you to study Vedic literature and implement them in your day to day life.

In our next write-up we will discuss the first cause "Avidya" (ignorance)

Madhwesh K

Vedic Tribe

— 

1. Avidya (ignorance)

In Vedic tradition, "Vidya" (spiritual knowledge) produces "nishcaya jnana" (fixity on absolute truth). 

On the other hand, "Avidya" (lack of spiritual knowledge), produces "anishchaya jnana" (unhinged opinions about the truth). 

For example, when we suffer unexpected moral or natural evil, we ask “why me?”. This question comes from the ignorance of spiritual knowledge about the karmic-cycle and our own unhinged opinions about worldly affairs. Once we acquire “Vidya”, we discern our own karmic residues and accept the responsibility for the present situation. This “Vidya” reduces or even removes the suffering as we face up to the world with “nischaya jnana”.

In Yogic tradition, study of scriptures in Vedic tradition is recommended to cultivate "Vidya" and eliminate "anishchaya jnana".

If you are a beginner in spiritual practice, you may start your study with simple scriptures like Bhagavad Gita, Yoga Sutra etc. This will help you to cultivate the habit of continuously acquiring "Vidya" and gradually progress in your spiritual journey.

In our next write-up we will discuss the second cause of suffering "asmita" (pride).

Madhwesh K

Vedic Tribe

— 

2. Asmita (Pride)

In the yogic tradition, "Ahankara" is self-awareness, "Asmita" is pride and "Swanuraga" is narcissism.

An individual's view of oneself can range from simple self awareness to a complex pride and also to the destructive narcissism. Self awareness is part of "sattvika guna", pride is part of "rajasa guna" and narcissism is part of "tamasa guna". 

Self awareness ("Ahankara") is an essential aspect of survival. In Yogic tradition, it is observed as part of deep meditative practice.

Pride ("asmita") is also essential to create wellbeing at the social level but at the individual level, the “sadhaka” should endeavor to remove it. Because pride is one of the causes of an individual's suffering. Pride creates a self-image and any damage to this image causes mental agony.

Narcissism (“swanuraga”) along with psychopathy and machiavellianism makes “dark triad” as defined in contemporary psychology. Since narcissism benefits the self by force at the expense of others, it should be completely removed both at the individual & social level.

A daily meditative practice of observing our tendencies towards pride helps us to gradually remove it from our unconscious mind.

In our third write-up, we will discuss third cause of suffering “raga” (attachment)

Madhwesh K

Vedic Tribe

— 

3. Raga (attachment)

Humans are social animals and a bonding within the society is a key factor in the survival & procreation of humankind. 

The cognitive evolution in human beings has enabled the mind to turn a simple thought into a complex emotion. 

One of such simple thoughts is “love / affection” which often becomes a complex emotion i.e, “attachment”. While simple love / affection is enough for a fulfilling life, we unconsciously turn it into a complex attachment which creates a miserable life.

In Vedic tradition, love and affection is celebrated but attachment is discouraged. 

In Bhagavad Gita, Lord Krishna says that - continuous contemplation of a thing leads to attachment; attachment leads to desire; desire leads to anger; anger leads to clouded mind; a clouded mind becomes incapable of distinguishing right from wrong; then the intellect is destroyed; and ultimately jeevatma loses divinity (2: 62 & 63).

A daily meditative practice of observing our cravings helps us distinguish between our simple thoughts like love / affection and complex emotions like attachment. This enables us to distance ourselves from the things / ideas / humans..etc to which we are attached. 

In our next write-up, we will discuss the fourth cause of suffering “Dvesha” (aversion)

Madhwesh K

Vedic Tribe

— 

4. Dvesha (aversion)

In general parlance, “dvesha” is equated with “hatred”. However, in vedic tradition “raga-dvesha” indicates “attachment - aversion”.

The cognitive evolution in human beings has enabled the mind to turn a simple thought into a complex emotion. 

One of such simple thoughts is “protective avoidance” which often becomes a complex emotion i.e, “aversion”. While simple “protective avoidance” is enough for safety in life, we unconsciously turn it into a complex aversion which creates misery in life.

In Vedic tradition “protective avoidance” is encouraged but “aversion” is discouraged. 

In Bhagavad Gita, Lord Krishna says that it is natural for senses to experience attachment & aversion. But they are foes and should be avoided. (3.34)

A daily meditative practice of observing our likes & dislikes helps us distinguish between an essential protective-avoidance and a complex emotion like aversion. This enables us to enhance our ability to face-up-to the world and perform our duties irrespective of unnecessary aversions.

In our next write-up, we will discuss the fifth cause of suffering “Abhinivesha” (fear of death)

Madhwesh K

Vedic Tribe

— 

5. Abhinivesha (fear of death)

One of the fundamental questions of philosophy in all of human history has been the question on life after death. 

In non-religious / secular philosophy, most philosophers take the position of negating life after death. However, some hold that the life-essence continues its journey in the cosmos in different forms. 

In all the major religious philosophies, life after death is accepted in various forms. In Vedic philosophy, including yogic tradition, transmigration of “jeevatma” is accepted. In Bhagavad Gita, Lord Krishna says - as a person puts on new garments, giving up the old ones, “jeevatma” accepts new material bodies, giving up the old and useless ones (2.22). Many such metaphors are used in Bhagavad Gita to explain this transmigration of “jeevatma”.

Even for those who study scriptures, the fear of death remains - as the transmigration is not in their direct experience. Hence Vedic tradition suggests using “yukti” (inductive / deductive logic) to discern its proposition on transmigration.

The understanding of scriptures in Vedic tradition and logical thinking should be adopted in meditation - in order to get rid of the fear of death. 

Vedic Tribe is happy to have brought you this introductory series on "Five causes of suffering according to Yoga Darshana".

Our intention is to create enough curiosity in you to study Vedic literature and implement them in your day to day life.

All the best.

Madhwesh K

Vedic Tribe

ಯೋಗ ದರ್ಶನದ ಪ್ರಕಾರ ದುಃಖಕ್ಕೆ ಐದು ಕಾರಣಗಳು

ಯೋಗ ದರ್ಶನದ ಪ್ರಕಾರ ದುಃಖಕ್ಕೆ ಐದು ಕಾರಣಗಳು

ಪರಿಚಯ

ಎಲ್ಲಾ ವೈದಿಕ ಮತ್ತು ಅವೈದಿಕ ದರ್ಶನಗಳು - ಎಲ್ಲಾ ಜೀವಿಗಳು ದುಃಖವನ್ನು ವಿವಿಧ ರೂಪಗಳಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ವಿವಿಧ ಹಂತಗಳಲ್ಲಿ ಅನುಭವಿಸುತ್ತಿವೆ ಎಂಬ ಕಟು ಸತ್ಯವನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳುತ್ತವೆ.

ಬೌದ್ಧಧರ್ಮದಲ್ಲಿ, ಲೌಕಿಕ ಸಂಬಂಧ ("ಸಂಸಾರ") ದುಃಖಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗಿದೆ. ಜೈನ ಧರ್ಮ ಮತ್ತು ವೇದಾಂತದಲ್ಲಿ, ಕರ್ಮ-ಚಕ್ರವು ದುಃಖಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗಿದೆ.

ಯೋಗ ದರ್ಶನದಲ್ಲಿ, ಈ ದುಃಖವನ್ನು "ಕ್ಲೇಶ" ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಇದಕ್ಕೆ ಐದು ಕಾರಣಗಳನ್ನು ಹೇಳಲಾಗುತ್ತದೆ: ಅವಿದ್ಯಾ (ಅಜ್ಞಾನ), ಅಸ್ಮಿತಾ (ಅಭಿಮಾನ), ರಾಗ (ಅಂಟು), ದ್ವೇಷ (ವಿರಾಗತೆ) ಮತ್ತು ಅಭಿನಿವೇಶ (ಸಾವಿನ ಭಯ).

ಕ್ಲೇಶವು ಮನಸ್ಸನ್ನು ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಬೆಳವಣಿಗೆಗೆ ಫಲವತ್ತಾದ ನೆಲವಾಗಿ ವಿಕಸನಗೊಳ್ಳುವುದರಿಂದ ತಡೆಯುತ್ತದೆ.

ಸರಿಯಾದ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಅಭ್ಯಾಸದೊಂದಿಗೆ, ಸಾಧಕರು ಈ ಐದು ಕಾರಣಗಳನ್ನು ತೊಡೆದುಹಾಕುತ್ತಾರೆ ಮತ್ತು ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಪ್ರಗತಿ ಹೊಂದುತ್ತಾರೆ.

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್ ಗೆ "ಯೋಗ ದರ್ಶನದ ಪ್ರಕಾರ ದುಃಖಕ್ಕೆ ಐದು ಕಾರಣಗಳು" ಎಂಬ ಈ ಪರಿಚಯಾತ್ಮಕ ಸರಣಿಯನ್ನು ನಿಮಗೆ ತರಲು ಸಂತೋಷವಾಗಿದೆ.

ವೈದಿಕ ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನು ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಲು ಮತ್ತು ನಿಮ್ಮ ದೈನಂದಿನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಅವುಗಳನ್ನು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಕಷ್ಟು ಕುತೂಹಲವನ್ನು ನಿಮ್ಮಲ್ಲಿ ಮೂಡಿಸುವುದು ನಮ್ಮ ಉದ್ದೇಶವಾಗಿದೆ.

ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಬರಹದಲ್ಲಿ ನಾವು "ಅವಿದ್ಯೆ" (ಅಜ್ಞಾನ) ಎಂಬ ಮೊದಲ ಕಾರಣವನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುತ್ತೇವೆ

ಮಧ್ವೇಶ ಕೆ

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್

— 

1. ಅವಿದ್ಯಾ (ಅಜ್ಞಾನ)

ವೈದಿಕ ಸಂಪ್ರದಾಯದಲ್ಲಿ, "ವಿದ್ಯಾ" (ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಜ್ಞಾನ) ನಿಶ್ಚಯ ಜ್ಞಾನವನ್ನು (ಸಂಪೂರ್ಣ ಸತ್ಯದ ಮೇಲೆ ಸ್ಥಿರತೆಯನ್ನು) ಪ್ರದಾನ ಮಾಡುತ್ತದೆ. 

ಮತ್ತೊಂದೆಡೆ, "ಅವಿದ್ಯಾ" (ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಜ್ಞಾನದ ಕೊರತೆ), ಅನಿಶ್ಚಯ ಜ್ಞಾನವನ್ನು (ಸತ್ಯದ ಬಗ್ಗೆ ಅಸ್ಪಷ್ಟ ಅಭಿಪ್ರಾಯಗಳನ್ನು) ಪ್ರದಾನ ಮಾಡುತ್ತದೆ. 

ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ನಾವು ಅನಿರೀಕ್ಷಿತ ನೈತಿಕ ಅಥವಾ ನೈಸರ್ಗಿಕ ದುಃಖವನ್ನು ಅನುಭವಿಸಿದಾಗ, ನಾವು "ನನಗೇ ಏಕೆ ಹೀಗೆ?" ಎಂದು ಕೇಳುತ್ತೇವೆ. ಈ ಪ್ರಶ್ನೆಯು ಕರ್ಮ-ಚಕ್ರದ ಬಗೆಗಿನ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಜ್ಞಾನದ ಅಭಾವದಿಂದ ಮತ್ತು ನಮ್ಮದೇ ಆದ ಅಸ್ಪಷ್ಟ ಅಭಿಪ್ರಾಯಗಳಿಂದ ಬಂದಿದೆ. ಒಮ್ಮೆ ನಾವು "ವಿದ್ಯಾ"ವನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಂಡರೆ, ನಾವು ನಮ್ಮದೇ ಆದ ಕರ್ಮದ ಫಲಗಳನ್ನು ಗ್ರಹಿಸುತ್ತೇವೆ ಮತ್ತು ಪ್ರಸ್ತುತ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯ ಜವಾಬ್ದಾರಿಯನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸುತ್ತೇವೆ. ಈ "ವಿದ್ಯಾ" ನಾವು ಜಗತ್ತನ್ನು ಎದುರಿಸುತ್ತಿರುವಾಗ ಆಗುವ ದುಃಖವನ್ನು ಕಡಿಮೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ತೆಗೆದೂಹಾಕುತ್ತದೆ 

ಯೋಗ ಸಂಪ್ರದಾಯದಲ್ಲಿ, "ವಿದ್ಯಾ"ವನ್ನು ಬೆಳೆಸಲು ಮತ್ತು ಅನಿಶ್ಚಯ ಜ್ಞಾನ ವನ್ನು ತೊಡೆದುಹಾಕಲು ವೈದಿಕ ಸಂಪ್ರದಾಯದಲ್ಲಿನ ಗ್ರಂಥಗಳ ಅಧ್ಯಯನವನ್ನು ಶಿಫಾರಸು ಮಾಡಲಾಗಿದೆ. 

ನೀವು ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಅಭ್ಯಾಸದಲ್ಲಿ ಆರಂಭಿಕರಾಗಿದ್ದರೆ, ಭಗವದ್ಗೀತೆ, ಯೋಗ ಸೂತ್ರ ಮುಂತಾದ ಸರಳ ಗ್ರಂಥಗಳೊಂದಿಗೆ ನಿಮ್ಮ ಅಧ್ಯಯನವನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಬಹುದು. ಇದು ನಿರಂತರವಾಗಿ "ವಿದ್ಯಾ"ವನ್ನು ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುವ ಅಭ್ಯಾಸವನ್ನು ಬೆಳೆಸಿಕೊಳ್ಳಲು ನಿಮಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತದೆ.

ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಬರಹದಲ್ಲಿ ನಾವು "ಅಸ್ಮಿತಾ" (ಅಭಿಮಾನ) ಎಂಬ ಎರಡನೇ ಕಾರಣವನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುತ್ತೇವೆ.

ಮಧ್ವೇಶ ಕೆ

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್

— 

2. ಅಸ್ಮಿತಾ (ಅಭಿಮಾನ)

ಯೋಗ ಸಂಪ್ರದಾಯದಲ್ಲಿ, ಅಹಂಕಾರ ಎಂಬುದು "ತನ್ನ ಅಸ್ತಿತ್ವದ ಅರಿವು"; ಅಸ್ಮಿತಾ ಎಂಬುದು "ತನ್ನ ಬಗೆಗಿನ ಅಭಿಮಾನ"; ಮತ್ತು ಸ್ವಾನುರಾಗ ಎಂಬುದು "ತನ್ನ ಬಗೆಗಿನ ದುರಭಿಮಾನ" ಆಗಿದೆ.

ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ದೃಷ್ಟಿಕೋನವು ಸರಳವಾದ ಅಸ್ತಿತ್ವದ ಅರಿವಿನಿಂದ, ಸಂಕೀರ್ಣವಾದ ಅಭಿಮಾನದವರೆಗು ಮತ್ತು ವಿನಾಶಕಾರಿಯಾದ ದುರಭಿಮಾನದವರೆಗೂ ಇರಬಹುದು. ಅಸ್ತಿತ್ವದ ಅರಿವು "ಸಾತ್ವಿಕ ಗುಣ"ದ ಭಾಗವಾಗಿದೆ, ಅಭಿಮಾನವು "ರಾಜಸ ಗುಣ"ದ ಭಾಗವಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ದುರಭಿಮಾನವು "ತಾಮಸ ಗುಣ" ದ ಭಾಗವಾಗಿದೆ. 

ಅಸ್ತಿತ್ವದ ಅರಿವು ಪ್ರಾಪಂಚಿಕ ವ್ಯವಹಾರಕ್ಕೆ ಅತ್ಯಗತ್ಯ. ಯೋಗ ಸಂಪ್ರದಾಯದಲ್ಲಿ, ಇದನ್ನು ಆಳವಾದ ಧ್ಯಾನ ಅಭ್ಯಾಸದ ಭಾಗವಾಗಿ ಗಮನಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.

ಅಭಿಮಾನವು ಸಾಮಾಜಿಕ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಯೋಗಕ್ಷೇಮವನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಲು ಅತ್ಯಗತ್ಯ. ಆದರೆ ವೈಯಕ್ತಿಕ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ, ಸಾಧಕರು ಅಭಿಮಾನವನ್ನು ತೆಗೆದುಹಾಕಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಬೇಕು. ಏಕೆಂದರೆ ಅಭಿಮಾನವು ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಒಂದು ತನ್ನತನದ ಚಿತ್ರಣವನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಈ ಚಿತ್ರಕ್ಕೆ ಯಾವುದೇ ಧಕ್ಕೆ ಬಂದರೂ ಮಾನಸಿಕ ದುಃಖ ಉಂಟಾಗುತ್ತದೆ.

ಸ್ವಾನುರಾಗವು, ಇತರ ಮನೋವಿಕಾರಗಳ ಜೊತೆಗೆ ಸಮಕಾಲೀನ ಮನೋವಿಜ್ಞಾನದಲ್ಲಿ ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸಿದಂತೆ "ಡಾರ್ಕ್ ಟ್ರೈಡ್" ಎನಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಸ್ವಾನುರಾಗವು ಇತರರ ನಷ್ಟದಿಂದ ತನಗೆ ಲಾಭವುಂಟುಮಾಡುವುದರಿಂದ, ಅದನ್ನು ವೈಯಕ್ತಿಕ ಮತ್ತು ಸಾಮಾಜಿಕ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ತೊಡೆದುಹಾಕಬೇಕಾಗಿದೆ.

ಅಭಿಮಾನದ ಕಡೆಗಿನ ನಮ್ಮ ಪ್ರವೃತ್ತಿಯನ್ನು ಗಮನಿಸುವ ದೈನಂದಿನ ಧ್ಯಾನದ ಅಭ್ಯಾಸವು ನಮ್ಮ ಸುಪ್ತ ಮನಸ್ಸಿನಿಂದ ಕ್ರಮೇಣ ಅದನ್ನು ತೆಗೆದುಹಾಕಲು ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತದೆ.

ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಬರಹದಲ್ಲಿ, "ರಾಗ" (ಅಂಟು) ಎಂಬ ಮೂರನೇ ಕಾರಣವನ್ನು ನಾವು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುತ್ತೇವೆ.

ಮಧ್ವೇಶ ಕೆ

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್

— 

3. ರಾಗ (ಅಂಟು)

ಮಾನವರು ಸಾಮಾಜಿಕ ಪ್ರಾಣಿಗಳು ಮತ್ತು ಸಮಾಜದೊಳಗಿನ ಭಾಂದವ್ಯವು ಮಾನವಕುಲದ ಉಳಿವು ಮತ್ತು ಸಂತಾನೋತ್ಪತ್ತಿಯಲ್ಲಿ ಪ್ರಮುಖ ಅಂಶವಾಗಿದೆ. 

ಮನುಷ್ಯರಲ್ಲಿರುವ "ಅರಿವಿನ ವಿಕಸನ"ವು ಸರಳವಾದ ಆಲೋಚನೆಯನ್ನು ಸಂಕೀರ್ಣವಾದ ಭಾವನೆಯಾಗಿ ಪರಿವರ್ತಿಸಲು ಮನಸ್ಸನ್ನು ಶಕ್ತಗೊಳಿಸಿದೆ. 

ಅಂತಹ ಸರಳ ಆಲೋಚನೆಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾದ "ಪ್ರೀತಿ / ವಾತ್ಸಲ್ಯ" ಇದು ಸಂಕೀರ್ಣವಾದ ಭಾವನೆಯಾಗಿ, ಅಂದರೆ ಅಂಟಿನ ಸ್ವಾಮ್ಯಸೂಚಕತೆಯಾಗಿ ಪರಿವರ್ತನೆ ಆಗಿಬಿಟ್ಟಿದೆ. ಸರಳವಾದ ಪ್ರೀತಿ / ವಾತ್ಸಲ್ಯವು ಒಂದು ಸಾರ್ಥಕ ಜೀವನಕ್ಕೆ ಸಾಕು, ಆದರೆ ನಾವು ಅರಿವಿಲ್ಲದೆ ಅದನ್ನು ಅಂಟಿನ ಸ್ವಾಮ್ಯಸೂಚಕತೆಯಾಗಿ ಬದಲಾಯಿಸಿಕೊಂಡು ದುಃಖಿತರಾಗಿದ್ದೇವೆ.

ವೈದಿಕ ಸಂಪ್ರದಾಯದಲ್ಲಿ, ಪ್ರೀತಿ ಮತ್ತು ವಾತ್ಸಲ್ಯಗಳಿಗೆ ಹೇರಳವಾದ ಪುಷ್ಟಿ ಇದೆ, ಆದರೆ ಅಂಟಿನ ಸ್ವಾಮ್ಯಸೂಚಕತೆಯನ್ನು ವಿರೋಧಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. 

ಭಗವದ್ಗೀತೆಯಲ್ಲಿ, ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣನು ಹೇಳುತ್ತಾನೆ - ಒಂದು ವಿಷಯದ ನಿರಂತರ ಚಿಂತನೆಯು ಅಂಟಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತದೆ; ಅಂಟು ಬಯಕೆಗೆ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತದೆ; ಬಯಕೆ ಕೋಪಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತದೆ; ಕೋಪವು ಮೋಡ ಕವಿದ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತದೆ; ಮೋಡ ಕವಿದ ಮನಸ್ಸು ಸರಿ ತಪ್ಪುಗಳನ್ನು ಗುರುತಿಸಲು ಅಸಮರ್ಥವಾಗುತ್ತದೆ; ಆಗ ಬುದ್ಧಿ ನಾಶವಾಗುತ್ತದೆ; ಮತ್ತು ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಜೀವಾತ್ಮ ಪ್ರಕಾಶವನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ (2: 62 & 63).

ನಮ್ಮ ಕಡುಬಯಕೆಗಳನ್ನು ಗಮನಿಸುವ ದೈನಂದಿನ ಧ್ಯಾನದ ಅಭ್ಯಾಸವು ಪ್ರೀತಿ / ವಾತ್ಸಲ್ಯದಂತಹ ನಮ್ಮ ಸರಳ ಆಲೋಚನೆಗಳು ಮತ್ತು ಅಂಟಿನಂತಹಾ ಸಂಕೀರ್ಣ ಭಾವನೆಗಳ ನಡುವೆ ವ್ಯತ್ಯಾಸವನ್ನು ಕಂಡುಹಿಡಿಯಲು ನಮಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಇದು ಅಂಟಿನಿಂದ ಉಂಟಾಗುವ ದುಃಖದಿಂದ ದೂರವಿರಲು ಅನುವು ಮಾಡಿಕೊಡುತ್ತದೆ 

ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಬರಹದಲ್ಲಿ, "ದ್ವೇಷ" (ವಿರಾಗತೆ) ಎಂಬ ನಾಲ್ಕನೇ ಕಾರಣವನ್ನು ನಾವು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುತ್ತೇವೆ.

ಮಧ್ವೇಶ ಕೆ

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್

— 

4. ದ್ವೇಷ (ವಿರಾಗತೆ)

ಸಾಮಾನ್ಯ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ, "ದ್ವೇಷ" ವನ್ನು "hatred" ಎಂದು ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಆದರೆ, ವೈದಿಕ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ "ರಾಗ-ದ್ವೇಷ" ಎಂದರೆ "ರಾಗ-ವಿರಾಗತೆ" ಎಂದು ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ.

ಮನುಷ್ಯರಲ್ಲಿರುವ "ಅರಿವಿನ ವಿಕಸನ"ವು ಸರಳವಾದ ಆಲೋಚನೆಯನ್ನು ಸಂಕೀರ್ಣವಾದ ಭಾವನೆಯಾಗಿ ಪರಿವರ್ತಿಸಲು ಮನಸ್ಸನ್ನು ಶಕ್ತಗೊಳಿಸಿದೆ. 

ಅಂತಹ ಸರಳ ಆಲೋಚನೆಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದಾದ "ಸಹಜ ರಕ್ಷಣಾತ್ಮಕತೆ" ಸಂಕೀರ್ಣ ಭಾವನೆಯಾದ "ವಿರಾಗತೆ" ಆಗಿ ಪರಿಣಮಿಸುತ್ತದೆ. ಸರಳವಾದ ಸಹಜ ರಕ್ಷಣಾತ್ಮಕತೆ ಒಂದು ಸುರಕ್ಷಿತ ಜೀವನಕ್ಕೆ ಸಾಕು, ಆದರೆ ನಾವು ಅರಿವಿಲ್ಲದೆ ಅದನ್ನು ವಿರಾಗತೆಯಾಗಿ ಬದಲಾಯಿಸಿಕೊಂಡು ದುಃಖಿತರಾಗಿದ್ದೇವೆ.

ವೈದಿಕ ಸಂಪ್ರದಾಯದಲ್ಲಿ, ಸಹಜ ರಕ್ಷಣಾತ್ಮಕತೆಗೆ ಹೇರಳವಾದ ಪುಷ್ಟಿ ಇದೆ, ಆದರೆ ವಿರಾಗವನ್ನು ವಿರೋಧಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. 

ಭಗವದ್ಗೀತೆಯಲ್ಲಿ, ಭಗವಾನ್ ಕೃಷ್ಣನು ಇಂದ್ರಿಯಗಳಿಗೆ ರಾಗ ಮತ್ತು ದ್ವೇಷವನ್ನು ಅನುಭವಿಸುವುದು ಒಂದು ಸಹಜ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಾನೆ. ಆದರೆ ಅವು ಶತ್ರುಗಳು ಮತ್ತು ಅವುಗಳನ್ನು ತಪ್ಪಿಸಬೇಕು ಎಂದೂ ಹೇಳುತ್ತಾನೆ. (3.34)

ನಮ್ಮ ಇಷ್ಟಗಳನ್ನು ಮತ್ತು ಅನಿಷ್ಟಗಳನ್ನು ಗಮನಿಸುವ ದೈನಂದಿನ ಧ್ಯಾನದ ಅಭ್ಯಾಸವು ನಮಗೆ ಸಹಜವಾದ ರಕ್ಷಣಾತ್ಮಕತೆ ಮತ್ತು ವಿರಾಗತೆಗಳ ನಡುವೆ ಇರುವ ವ್ಯತ್ಯಾಸವನ್ನು ಕಂಡುಹಿಡಿಯಲು ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಇದು ಜಗತ್ತಿಗೆ ಮುಖಾಮುಖಿಯಾಗುವ ನಮ್ಮ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವನ್ನು ಹೆಚ್ಚಿಸಲು ಮತ್ತು ಅನಗತ್ಯ ವಿರಾಗಗಳನ್ನು ಲೆಕ್ಕಿಸದೆ ನಮ್ಮ ಕರ್ತವ್ಯಗಳನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸಲು ನಮಗೆ ಅನುವು ಮಾಡಿಕೊಡುತ್ತದೆ.

ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಬರಹದಲ್ಲಿ, ನಾವು "ಅಭಿನಿವೇಶ" (ಸಾವಿನ ಭಯ) ಎಂಬ ಐದನೇ ಕಾರಣವನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುತ್ತೇವೆ.

ಮಧ್ವೇಶ ಕೆ

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್

— 

5. ಅಭಿನಿವೇಶ (ಸಾವಿನ ಭಯ)

ಮಾನವ ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಾ ತತ್ವಶಾಸ್ತ್ರದ ಮೂಲಭೂತ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಲ್ಲಿ ಒಂದು ಸಾವಿನ ನಂತರದ ಏನಿದೆ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆಯಾಗಿದೆ. 

ಧಾರ್ಮಿಕವಲ್ಲದ / ಜಾತ್ಯತೀತ ತತ್ತ್ವಶಾಸ್ತ್ರದಲ್ಲಿ, ಹೆಚ್ಚಿನ ತತ್ವಜ್ಞಾನಿಗಳು ಸಾವಿನ ನಂತರದ ಜೀವನವನ್ನು ನಿರಾಕರಿಸುವ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಾರೆ. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಜೀವ-ಸತ್ವವು ವಿವಿಧ ರೂಪಗಳಲ್ಲಿ ಬ್ರಹ್ಮಾಂಡದಲ್ಲಿ ತನ್ನ ಪ್ರಯಾಣವನ್ನು ಮುಂದುವರೆಸುತ್ತದೆ ಎಂದು ಕೆಲವರು ನಂಬುತ್ತಾರೆ. 

ಎಲ್ಲಾ ಪ್ರಮುಖ ಧಾರ್ಮಿಕ ತತ್ವಗಳಲ್ಲಿ, ಸಾವಿನ ನಂತರದ ಜೀವನವನ್ನು ವಿವಿಧ ರೂಪಗಳಲ್ಲಿ ಸ್ವೀಕರಿಸಲಾಗಿದೆ. ಯೋಗ ಸಂಪ್ರದಾಯವನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಂತೆ ವೈದಿಕ ತತ್ತ್ವಶಾಸ್ತ್ರದಲ್ಲಿ, "ಜೀವಾತ್ಮ" ದ ಜನ್ಮಾಂತರಗಳನ್ನು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಲಾಗಿದೆ. ಭಗವದ್ಗೀತೆಯಲ್ಲಿ, ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣನು ಹೇಳುತ್ತಾನೆ - ಒಬ್ಬ ವ್ಯಕ್ತಿಯು ಹೊಸ ಬಟ್ಟೆಗಳನ್ನು ಧರಿಸಿ, ಹಳೆಯದನ್ನು ತ್ಯಜಿಸಿದಂತೆ, "ಜೀವಾತ್ಮ" ಹೊಸ ಭೌತಿಕ ದೇಹಗಳನ್ನು ಸ್ವೀಕರಿಸುತ್ತದೆ, ಹಳೆಯ ಮತ್ತು ನಿಷ್ಪ್ರಯೋಜಕವಾದವುಗಳನ್ನು ತ್ಯಜಿಸುತ್ತದೆ. (2.22). ಭಗವದ್ಗೀತೆಯಲ್ಲಿ "ಜೀವಾತ್ಮ" ದ ಈ ಜನ್ಮಾಂತರಗಳನ್ನು ವಿವರಿಸಲು ಇಂತಹ ಅನೇಕ ರೂಪಕಗಳನ್ನು ಬಳಸಲಾಗಿದೆ.

ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಗ್ರಂಥಗಳನ್ನು ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡುವ ಪಂಡಿತರಿಗೂ ಸಾವಿನ ಭಯ ಉಳಿದಿರುತ್ತದೆ, ಏಕೆಂದರೆ ಅವರ ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷ ಅನುಭವದಲ್ಲಿ ಜನ್ಮಾಂತರಗಳನ್ನು ಕಂಡಿಲ್ಲದ ಕಾರಣ.. ಆದ್ದರಿಂದ ವೈದಿಕ ಸಂಪ್ರದಾಯವು "ಯುಕ್ತಿ" (ಇಂಡಕ್ಟಿವ್ / ಡಿಡಕ್ಟಿವ್ ಲಾಜಿಕ್) ಅನ್ನು ಜನ್ಮಾಂತರದ ಪ್ರತಿಪಾದನೆಯನ್ನು ವಿವೇಚಿಸಲು ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ.

ವೈದಿಕ ಸಂಪ್ರದಾಯದಲ್ಲಿನ ಗ್ರಂಥಗಳ ತಿಳುವಳಿಕೆಯನ್ನು ಮತ್ತು ತಾರ್ಕಿಕ ಚಿಂತನೆಯನ್ನು ಧ್ಯಾನದಲ್ಲಿ ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು - ಇದರಿಂದ ಸಾವಿನ ಭಯವನ್ನು ತೊಡೆದುಹಾಕಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. 

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್ ಗೆ "ಯೋಗ ದರ್ಶನದ ಪ್ರಕಾರ ದುಃಖಕ್ಕೆ ಐದು ಕಾರಣಗಳು" ಎಂಬ ಈ ಪರಿಚಯಾತ್ಮಕ ಸರಣಿಯನ್ನು ನಿಮಗೆ ತಂದಿದ್ದಕ್ಕೆ ಸಂತೋಷವಾಗಿದೆ.

ವೈದಿಕ ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನು ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಲು ಮತ್ತು ನಿಮ್ಮ ದೈನಂದಿನ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಅವುಗಳನ್ನು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಕಷ್ಟು ಕುತೂಹಲವನ್ನು ನಿಮ್ಮಲ್ಲಿ ಮೂಡಿಸುವುದು ನಮ್ಮ ಉದ್ದೇಶವಾಗಿದೆ.

ಒಳ್ಳೆಯದಾಗಲಿ

ಮಧ್ವೇಶ ಕೆ

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್

Seven step meditation in Bhagavad Gita

Introduction

In Bhagavad Gita’s Chapter 3, 4 & 5, Lord Krishna emphasizes on productive detachment. I.e., performing action profeciently & intensely and yet detaching from the results. In other words, “process oriented action with detachment” is recommended over “goal oriented action with attachment”. In a nutshell it is “karma-yoga” coupled with “sanyasa-yoga”.

Though one achieves karma-yoga to some extent, the mind remains to be the biggest deterrent for further spiritual progress. Hence, in the next chapter (6th), Lord Krishna addresses the “mind”.

In Vedic tradition, the sixth chapter of Bhagavad Gita is called "Dhyana Yoga”. The term “dhyana” is derived from “dhya” which means to contemplate, meditate or think - which are the focused states of mind.

In Bhagavad Gita, Lord Krishna says - mind is both an enemy and a friend. To turn the mind into a friend - he prescribes a deliberate practice of meditation (verses 6.10 to 6.15)

The reason for the prescription of a deliberate practice - is that mind is not easy to regulate. Irrespective of our resolution to meditate, the mind wanders away easily. Hence, Krishna suggests: (1) Seclusion, (2) sanctified place, (3) vow of celibacy, (4) appropriate seat, (5) comfortable posture, (6) fixed gaze and (7) one pointed concentration - as the code for deliberate practice of meditation.

Lord Krishna says - that the tranquility in meditation helps “sadhaka” in transcending “karma yoga” itself (6.3). 

Vedic Tribe is happy to bring you this introductory series on “seven step meditation” in Bhagavad Gita.

Our goal is to inspire you to study Vedic literature and adopt them in your day-to-day practice.

In our next write-up, we will present the first step “seclusion”.

Madhwesh K

Vedic Tribe

— 

1. Seclusion

In Bhagavad Gita, Lord Krishna says - those who wish to achieve tranquility in meditation, must reside in seclusion (6.10).

In popular culture, residing in seclusion is romanticized and is presented as an ideal way of life for the wise & enlightened. But, in reality, survival in seclusion is highly difficult for someone who is used to social comforts. 

Seclusion immediately removes all external cues from the senses and it may seem as an ideal way to sit & meditate. However, in the absence of external cues the mind often enters a panic mode and meditation becomes impossible.

Hence, “sadhaka” should allow the mind to acclimatize to seclusion and then initiate meditative practices. The best way to start is to reside for 5-10 days in an “ashram” far from civilization and take a vow of silence. The purpose should be to acclimatize to seclusion and not to achieve a meditative state of mind.

Once the mind is acclimatized to seclusion, one may move to the next step - creating a sanctified place. We will discuss the same in our next write-up.

Madhwesh K

Vedic Tribe

 

— 

2. Creating a sanctified place

In Bhagavad Gita, Lord Krishna says - to meditate, one must prepare a seat in a sanctified place (“shuchau deshe”) (6.11).

“Shaucha” indicates cleanliness, clearness and purity. 

Cleanliness of a place can be achieved by physically cleaning it; clearness of that place can be achieved by performing verbal actions; and purity can be achieved by mental actions at that place.

Before meditation, physically cleaning the place is essential. In addition, clearing the place of adverse energies by chanting mantras and also purifying the place by mentally consecrating the almighty - are also essential.

Chanting shanti mantras from Vedas or dhyana slokas from specific traditions - verbally clears the place of any adverse energies in the place of meditation. Similarly, observing the presence of almighty in the place of meditation through mental focus brings purity to such a place.

Once our mind is acclimatized to seclusion and the place of meditation is ready - sadhaka can move on to the most important preparatory step “celibacy”. We will discuss the same in our next write-up

Madhwesh K

Vedic Tribe

—

3. Vow of celibacy

In Bhagavad Gita, Lord Krishna says - for deliberation meditation practice, one must take vow of celibacy (“brahmachari vrata”) (6.14)

In Tantra Shastras, seven major energy centers in the human body are recognized. The lower three are “muladhara, swadhishtana & manipura”. The upper three are “sahasrara, ajna & vishuddhi”. The middle one is “anahatha”. 

“Anahata” (situated at the height of thymus gland) is the major center because raising the life energies above this level is a herculean task. At the same time, raising them upto “Anahata” is relatively a simple task.

The life energies which have been raised upto “anahata” can easily slide downwards due to many reasons: engaging sexual activities, consuming tamasic food, excessive sleep…etc.

For deliberate meditation practice (as suggested by Lord Krishna), it is essential to bring life energies upto the level of “anahata” and then strive to raise it further. Any sexual activity will make life energies slide downwards and the spiritual progress is deferred (“thirodhana”).

A vow of celibacy before initiating deliberate meditation will ensure that the “sadhaka” achieves the intended goal without any “thirodhana”.

In the next write up, we will discuss “appropriate seat” for meditation.

Madhwesh K

Vedic Tribe

— 

4. Appropriate seat

In Bhagavad Gita, Lord Krishna prescribes - “darbha” grass, deer skin, and a cloth as the appropriate seat for meditation. (6.11)

“Darbha” / “Kusha” grass is scientifically known as “desmostachya bipinnata”. It is also an ayurvedic herb used to treat skin diseases, improve lactation in women…etc. In puranas it is considered to have born from Lord Vishnu's hair. It plays an essential part in all Vedic rituals. Hence, a seat made of “darbha” is considered the most sacred in Vedic tradition.

Use of deer skin however, is not legal anymore in India due to excessive hunting of wildlife. However, in ancient India where the wildlife was plentiful, skin of deer, elephant, tiger…etc were used by ascetics due to their varied benefits. For example, using a deer skin seat for meditation would repel snakes & other creatures, ensuing bodily safety. 

It should be noted that in Vedic tradition “pratyamnaya” (alternatives) are always allowed and hence, instead of deer skin, silk cloth can be used for the seat.

Finally using a cotton cloth cover for the seat will enable “satvik” tendencies in the “sadhaka” while practicing deliberation meditation.

In the next write-up, we will discuss “comfortable posture”.

Madhwesh K

Vedic Tribe

— 

5. Comfortable posture

In Bhagavad Gita, Lord Krishna says - for meditation, one must hold the body, neck, and head firmly in a straight line. (6.13)

“Ardha Padmasana” is the easiest and the most comfortable posture where the straight line of body, neck & head can be firmly held for a long time. While“Padmasana”, “Vajrasana”...etc also help in achieving this, they cannot be held for a long time in case of beginners. 

In modern physiology, holding the body, neck & head in a straight line is considered as a “good posture”. Many researchers have suggested that holding “good posture” for a long period of time improves both physical & mental health.

In yogic tradition, holding this “good posture” is considered as a key to access higher planes of creation.

Nonetheless, holding this “good posture” is essential for meditation as prescribed by Lord Krishna.

In our next write up, we will discuss “fixed gaze”.

Madhwesh K

Vedic Tribe

— 

6. Fixed gaze

In Bhagavad Gita, Lord Krishna says - in meditation, gaze should be at the tip of the nose and eyes should not be allowed to be wandered away. (6.13)

In Hatha Yoga tradition, “Nasikagra Mudra” or “Nasikagra Drishti Mudra” is performed by keeping the eyes open (see “Gheranda Samhita”). For the beginners, the thumb is used to direct the eyes towards the tip of the nose. For intermediate practitioners, it is suggested to keep the gaze at the tip of the nose without any external help. This mudra helps us to practice the gaze as Krishna suggests in Bhagavad Gita.

In mudra of Hatha Yoga, the eyes are kept open for practice, whereas in Gita's deliberate meditation, the eyelids are kept closed & gaze is concentrated on the tip of the nose. This practice in meditation is difficult and hence it is suggested to practice mudra first & then attempt the same.

In the beginning one will observe that deliberately gazing at the tip of the nose brings focus to the mind mechanically. But as the mind wanders away, the gaze also move away from the center. As and when such movement occurs, one needs to bring back the gaze thereby deliberately bringing back the focus to mind.

This deliberate practice lays the foundation for the final step of the meditation “one pointed concentration”, which we shall discuss in the next write-up.

Madhwesh K

Vedic Tribe

— 

7. One pointed concentration

In Bhagavad Gita, Lord Krishna says - with the help of a disciplined mind absorbed in almighty, a yogi attains nirvana. (6.15)

In different meditation methods, the mind is focused on different objects or ideas (ex: on breath, on life energies, on physical sensations, on a lamp…etc). However, Krishna prescribes a meditation where the mind is focused on the universal consciousness (i.e., almighty)

This universal consciousness is both immanent and transcendent; ie., it is present within all aspects of creation and yet is beyond this creation. In meditation, the mind must be focused on this attribute of the almighty; i.e., mind should be completely engaged in contemplating & observing both immanent & transcendent attributes of the almighty.

There are many Vedic mantras and suktas which help us observe these attributes; ex: Gayatri mantra, Purusha sukta…etc. While meditating, the meaning of these mantras can be contemplated coupled with observing our own experience of the creation. This will help in keeping the mind completely absorbed in almighty. Consequently the “sadhaka” accumulates enough “jeeva-samskara” so that the original essence of jeevatma blossoms (“nirvana”) and it unifies with the almighty (“moksha”).

Vedic Tribe is happy to have brought this series on seven step meditation in Bhagavad Gita.

Our goal is to inspire you to study Vedic literature and adopt them in your day-to-day practice.

All the best

Madhwesh K

Vedic Tribe

ಭಗವದ್ಗೀತೆಯಿಂದ ಧ್ಯಾನಕ್ಕೆ ಬೇಕಾದ ಏಳು ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಗಳು

ಪರಿಚಯ

ಭಗವದ್ಗೀತೆಯ ಅಧ್ಯಾಯ 3, 4 ಮತ್ತು 5 ರಲ್ಲಿ, ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣನು ಕರ್ಮಯೋಗಕ್ಕೆ ಮತ್ತು ಸಕ್ರಿಯ ಸನ್ಯಾಸಕ್ಕೆ ಒತ್ತು ನೀಡುತ್ತಾನೆ. ಅಂದರೆ, ಕಾರ್ಯವನ್ನು ಸಮರ್ಥವಾಗಿ ಮತ್ತು ತೀವ್ರವಾಗಿ ನಿರ್ವಹಿಸುವುದು ಮತ್ತು ಫಲಕ್ಕೆ ಅಂಟು ಕೊಳ್ಳದೇ ಇರುವುದು. ಬೇರೆ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಹೇಳುವುದಾದರೆ, ಇಲ್ಲಿ ಗುರಿ-ಆಧಾರಿತ ಅಂಟು-ಕರ್ಮಕ್ಕಿಂತಾ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆ-ಆಧಾರಿತ ನಿರ್ಲೇಪ-ಕರ್ಮವನ್ನು ಶಿಫಾರಸು ಮಾಡಲಾಗಿದೆ. 

ಒಬ್ಬನು ಸ್ವಲ್ಪ ಮಟ್ಟಿಗೆ ಕರ್ಮ-ಯೋಗವನ್ನು ಸಾಧಿಸಿದರೂ, ಮುಂದಿನ ಪ್ರಗತಿಗೆ ಮನಸ್ಸು ದೊಡ್ಡ ಪ್ರತಿಬಂಧಕವಾಗಿ ಉಳಿಯುತ್ತದೆ. ಆದ್ದರಿಂದ, ಮುಂದಿನ ಅಧ್ಯಾಯದಲ್ಲಿ (6 ನೇ), ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣನು ಮನಸ್ಸನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿಸುವ ಧ್ಯಾನಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯನ್ನು ಹೇಳುತ್ತಾನೆ.

ವೈದಿಕ ಸಂಪ್ರದಾಯದಲ್ಲಿ, ಭಗವದ್ಗೀತೆಯ ಆರನೇ ಅಧ್ಯಾಯವನ್ನು "ಧ್ಯಾನ ಯೋಗ" ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. "ಧ್ಯಾನ" ಎಂಬ ಪದವು "ಧ್ಯಾ" ದಿಂದ ಬಂದಿದೆ. ಇದರರ್ಥ ಯೋಚಿಸುವುದು, ಧ್ಯಾನಿಸುವುದು ಅಥವಾ ನಿಧಿಧ್ಯಾನಿಸುವುದು. ಇವು ಮನಸ್ಸಿನ ಕೇಂದ್ರೀಕೃತವಾದ ಸ್ಥಿತಿಗಳಾಗಿವೆ.

ಭಗವದ್ಗೀತೆಯಲ್ಲಿ ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣ ಹೇಳುತ್ತಾನೆ - ಮನಸ್ಸು ಶತ್ರುವೂ ಹೌದು, ಮಿತ್ರನೂ ಹೌದು. ಮನಸ್ಸನ್ನು ಸ್ನೇಹಿತನನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಲು - ಅವನು ಧ್ಯಾನದ ಉದ್ದೇಶಪೂರ್ವಕ ಅಭ್ಯಾಸವನ್ನು ಸೂಚಿಸುತ್ತಾನೆ (ಶ್ಲೋಕಗಳು 6.10 ರಿಂದ 6.15 ರವರೆಗೆ.)

ಉದ್ದೇಶಪೂರ್ವಕ ಅಭ್ಯಾಸವನ್ನು ಸೂಚಿಸಲು ಕಾರಣ - ಮನಸ್ಸನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿಸುವುದು ಸುಲಭವಲ್ಲ. ಧ್ಯಾನ ಮಾಡುವ ನಮ್ಮ ನಿರ್ಣಯವನ್ನು ತಳ್ಳಿಕೊಂಡು, ಮನಸ್ಸು ಸುಲಭವಾಗಿ ದೂರ ಸರಿಯುತ್ತದೆ. ಆದ್ದರಿಂದ, ಕೃಷ್ಣ ಈ ಏಳು ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಗಳುಳ್ಳ ಧ್ಯಾನವನ್ನು ಸೂಚಿಸುತ್ತಾನೆ: (1) ಏಕಾಂತ, (2) ಪವಿತ್ರ ಸ್ಥಳ, (3) ಬ್ರಹ್ಮಚರ್ಯದ ಪ್ರತಿಜ್ಞೆ, (4) ಸೂಕ್ತವಾದ ಆಸನ, (5) ಆರಾಮದಾಯಕ ಭಂಗಿ, (6) ಸ್ಥಿರ ನೋಟ ಮತ್ತು (7) ಒಂದು ಮೊನಚಾದ ಏಕಾಗ್ರತೆ.

ಭಗವಾನ್ ಕೃಷ್ಣ ಹೇಳುತ್ತಾನೆ - ಧ್ಯಾನದಲ್ಲಿನ ಶಾಂತತೆಯು ಕರ್ಮಯೋಗದ ಹಂತವನ್ನು ದಾಟುವಲ್ಲಿ ಸಾಧಕನಿಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತದೆ (6.3). 

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್ ಗೆ "ಭಗವದ್ಗೀತೆಯಿಂದ ಧ್ಯಾನಕ್ಕೆ ಬೇಕಾದ ಏಳು ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಗಳು" ಎಂಬ ಈ ಪರಿಚಯಾತ್ಮಕ ಸರಣಿಯನ್ನು ನಿಮಗೆ ತರಲು ಸಂತೋಷವಾಗಿದೆ .

ವೈದಿಕ ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನು ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಲು ಮತ್ತು ನಿಮ್ಮ ದೈನಂದಿನ ಅಭ್ಯಾಸದಲ್ಲಿ ಅವುಗಳನ್ನು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ನಿಮ್ಮನ್ನು ಪ್ರೇರೇಪಿಸುವುದು ನಮ್ಮ ಗುರಿಯಾಗಿದೆ.

ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಬರಹದಲ್ಲಿ, ನಾವು ಮೊದಲ ಹಂತದ "ಏಕಾಂತ" ವನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುತ್ತೇವೆ.

ಮಧ್ವೇಶ ಕೆ

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್

— 

1. ಏಕಾಂತ

ಭಗವದ್ಗೀತೆಯಲ್ಲಿ, ಭಗವಾನ್ ಕೃಷ್ಣ ಹೇಳುತ್ತಾನೆ - ಧ್ಯಾನದಲ್ಲಿ ಶಾಂತಿಯನ್ನು ಸಾಧಿಸಲು ಬಯಸುವವರು ಏಕಾಂತದಲ್ಲಿ ನೆಲೆಸಬೇಕು. (6.10).

ಜನಪ್ರಿಯ ಸಂಸ್ಕೃತಿಯಲ್ಲಿ, ಏಕಾಂತದಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುವುದನ್ನು ಮನೋಹರವಾಗಿ ಚಿತ್ರಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಇದು ಪ್ರಬುದ್ಧರಿಗೆ ಆದರ್ಶ ಜೀವನ ಎಂಬುವಂತೆ ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಆದರೆ, ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ, ಸಾಮಾಜಿಕ ಸೌಕರ್ಯಗಳಿಗೆ ಒಗ್ಗಿಕೊಂಡಿರುವ ವ್ಯಕ್ತಿಗೆ ಏಕಾಂತದಲ್ಲಿ ಬದುಕುವುದು ಬಹಳ ಕಷ್ಟ. 

ಏಕಾಂತವು ಇಂದ್ರಿಯಗಳ ಎಲ್ಲಾ ಬಾಹ್ಯ ಸಂಪಕ್ರಗಳನ್ನೂ ತಕ್ಷಣವೇ ತೆಗೆದುಹಾಕುತ್ತದೆ, ಹಾಗಾಗಿ ಹಾಯಾಗಿ ಕುಳಿತು ಧ್ಯಾನ ಮಾಡಲು ಇದೇ ಸೂಕ್ತ ಮಾರ್ಗವೆಂದು ತೋರುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ವಾಸ್ತವವಾಗಿ, ಬಾಹ್ಯ ಸಂಪರ್ಕಗಳ ಅನುಪಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಮನಸ್ಸು ಅತಿರೇಕದ ಹೊಯ್ದಾಟಕ್ಕೆ ಒಳಪಟ್ಟು ಧ್ಯಾನವು ಅಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ.

ಆದ್ದರಿಂದ, ಸಾಧಕರು ತಮ್ಮ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಏಕಾಂತಕ್ಕೆ ಒಗ್ಗಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಮಯಾವಕಾಶ ನೀಡಬೇಕು ಮತ್ತು ನಂತರ ಧ್ಯಾನದ ಅಭ್ಯಾಸಗಳನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಬೇಕು. ಪ್ರಾರಂಭಿಸಲು ಉತ್ತಮ ಮಾರ್ಗವೆಂದರೆ ನಾಗರಿಕತೆಯಿಂದ ದೂರವಿರುವ ಆಶ್ರಮ ದಲ್ಲಿ 5-10 ದಿನಗಳ ಕಾಲ ವಾಸಿಸುವುದು ಮತ್ತು ಮೌನದ ಪ್ರತಿಜ್ಞೆ ಮಾಡುವುದು. ಇದರ ಉದ್ದೇಶವು ಏಕಾಂತಕ್ಕೆ ಒಗ್ಗಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಮತ್ತು ಧ್ಯಾನಸ್ಥ ಮನಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಸಾಧಿಸುವುದು ಆಗಿರಬೇಕು.

ಮನಸ್ಸು ಏಕಾಂತಕ್ಕೆ ಒಗ್ಗಿಕೊಂಡ ನಂತರ, ಸಾಧಕರು ಮುಂದಿನ ಹಂತಕ್ಕೆ ಹೋಗಬಹುದು; ಅದೆ - ಪವಿತ್ರ ಸ್ಥಳವನ್ನು ರಚಿಸುವುದು. ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಬರಹದಲ್ಲಿ ನಾವು ಅದನ್ನೇ ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುತ್ತೇವೆ.

ಮಧ್ವೇಶ ಕೆ

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್

 

— 

2. ಪವಿತ್ರ ಸ್ಥಳವನ್ನು ರಚಿಸುವುದು

ಭಗವದ್ಗೀತೆಯಲ್ಲಿ, ಭಗವಾನ್ ಕೃಷ್ಣ ಹೇಳುತ್ತಾನೆ - ಧ್ಯಾನ ಮಾಡಲು, ಒಬ್ಬನು ಪವಿತ್ರವಾದ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ಆಸನವನ್ನು ಸಿದ್ಧಪಡಿಸಬೇಕು (“ಶುಚೌ ದೇಶೇ”) (6.11).

"ಶೌಚ" ಎಂಬ ಪದವು ಸ್ವಚ್ಛತೆ, ಸ್ಪಷ್ಟತೆ ಮತ್ತು ಶುದ್ಧತೆಯನ್ನು ಸೂಚಿಸುತ್ತದೆ. 

ಒಂದು ಸ್ಥಳದ ಶುಚಿತ್ವವನ್ನು ಭೌತಿಕವಾಗಿ ಸ್ವಚ್ಛಗೊಳಿಸುವ ಮೂಲಕ ಸಾಧಿಸಬಹುದು; ವಾಕ್ ಶಕ್ತಿಯ ಮೂಲಕ ಆ ಸ್ಥಳದ ಸ್ಪಷ್ಟತೆಯನ್ನು ಸಾಧಿಸಬಹುದು; ಮತ್ತು ಆ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ನಡೆಸುವ ಮಾನಸಿಕ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಗಳಿಂದ ಶುದ್ಧತೆಯನ್ನು ಸಾಧಿಸಬಹುದು.

ಧ್ಯಾನ ಮಾಡುವ ಮೊದಲು, ಸ್ಥಳವನ್ನು ಭೌತಿಕವಾಗಿ ಸ್ವಚ್ಛಗೊಳಿಸುವುದು ಅತ್ಯಗತ್ಯ. ಜೊತೆಗೆ, ಮಂತ್ರಗಳನ್ನು ಪಠಿಸುವ ಮೂಲಕ ಆ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿರುವ ಪ್ರತಿಕೂಲ ಶಕ್ತಿಗಳನ್ನು ತೆರವುಗೊಳಿಸುವುದು ಮತ್ತು ಸರ್ವಶಕ್ತನನ್ನು ಅಲ್ಲಿ ಅನುಸಂಧಾನ ಮಾಡುವ ಮೂಲಕ ಸ್ಥಳವನ್ನು ಶುದ್ಧೀಕರಿಸುವುದು ಸಹ ಅಗತ್ಯವಾಗಿದೆ.

ವೇದಗಳ ಶಾಂತಿ ಮಂತ್ರಗಳನ್ನು ಪಠಿಸುವುದರಿಂದ ಅಥವಾ ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಧ್ಯಾನ ಶ್ಲೋಕಗಳನ್ನು ಪಠಿಸುವುದರಿಂದ - ಧ್ಯಾನದ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿರುವ ಯಾವುದೇ ಪ್ರತಿಕೂಲ ಶಕ್ತಿಗಳು ತೆರವುಗೊಳ್ಳುತ್ತವೆ. ಅಂತೆಯೇ, ಧ್ಯಾನದ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ಪರಬ್ರಹ್ಮದ ಉಪಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಅನುಸಂಧಾನದ ಮೂಲಕ ಗಮನಿಸುವುದು ಅಂತಹ ಸ್ಥಳಕ್ಕೆ ಶುದ್ಧತೆಯನ್ನು ತರುತ್ತದೆ.

ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸು ಏಕಾಂತಕ್ಕೆ ಒಗ್ಗಿಕೊಂಡ ನಂತರ ಮತ್ತು ಧ್ಯಾನದ ಸ್ಥಳವು ಸಿದ್ಧವಾದಾಗ - ಸಾಧಕನು ಅತ್ಯಂತ ಪ್ರಮುಖವಾದ ಪೂರ್ವಸಿದ್ಧತಾ ಹಂತವಾದ ಬ್ರಹ್ಮಚರ್ಯವನ್ನು ಕೈಗೊಳ್ಳಬಹುದು. ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಬರಹದಲ್ಲಿ ನಾವು ಅದನ್ನೇ ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುತ್ತೇವೆ

ಮಧ್ವೇಶ ಕೆ

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್

—

3. ಬ್ರಹ್ಮಚರ್ಯದ ಪ್ರತಿಜ್ಞೆ

ಭಗವದ್ಗೀತೆಯಲ್ಲಿ, ಭಗವಾನ್ ಕೃಷ್ಣ ಹೇಳುತ್ತಾನೆ - ಉದ್ದೇಶಪೂರ್ವಕವಾದ ಧ್ಯಾನದ ಅಭ್ಯಾಸಕ್ಕಾಗಿ, ಸಾಧಕರು ಬ್ರಹ್ಮಚರ್ಯದ ಪ್ರತಿಜ್ಞೆಯನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು ("ಬ್ರಹ್ಮಚಾರಿ ವ್ರತ") (6.14)

ತಂತ್ರ ಶಾಸ್ತ್ರಗಳಲ್ಲಿ, ಮಾನವ ದೇಹದಲ್ಲಿನ ಏಳು ಪ್ರಮುಖ ಶಕ್ತಿ ಕೇಂದ್ರಗಳನ್ನು ಗುರುತಿಸಲಾಗಿದೆ. ಕೆಳಗಿನ ಮೂರು "ಮೂಲಾಧಾರ, ಸ್ವಾಧಿಷ್ಠಾನ ಮತ್ತು ಮಣಿಪುರ". ಮೇಲಿನ ಮೂರು "ಸಹಸ್ರಾರ, ಆಜ್ಞಾ ಮತ್ತು ವಿಶುದ್ಧಿ". ಮಧ್ಯಮವು "ಅನಾಹತ". 

ಅನಾಹತ (ಥೈಮಸ್ ಗ್ರಂಥಿಯ ಮೇಲಿನ) ಪ್ರಮುಖ ಕೇಂದ್ರವಾಗಿದೆ. ಅನಾಹತದ ಮಟ್ಟಕ್ಕಿಂತ ಮೇಲೆ ಜೀವ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಏರಿಸುವುದು ಕಠಿಣ ಸಾಧನೆಯಾಗಿದೆ. ಅದೇ, ಅನಾಹತದವರೆಗೆ ಏರಿಸುವುದು ಸುಲಭ ಸಾಧನೆಯಾಗಿದೆ.

"ಅನಾಹತ" ದವರೆಗೆ ಏರಿದ ಜೀವ ಶಕ್ತಿಯು ಅನೇಕ ಕಾರಣಗಳಿಂದ ಸುಲಭವಾಗಿ ಕೆಳಕ್ಕೆ ಜಾರಬಹುದು: ಲೈಂಗಿಕ ಚಟುವಟಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ತೊಡಗಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು, ತಾಮಸಿಕ ಆಹಾರವನ್ನು ಸೇವಿಸುವುದು, ಅತಿಯಾದ ನಿದ್ರೆ... ಇತ್ಯಾದಿ.

ಉದ್ದೇಶಪೂರ್ವಕ ಧ್ಯಾನದ ಅಭ್ಯಾಸಕ್ಕಾಗಿ (ಭಗವಾನ್ ಕೃಷ್ಣನು ಸೂಚಿಸಿದಂತೆ), ಜೀವ ಶಕ್ತಿಗಳನ್ನು "ಅನಾಹತ" ಮಟ್ಟಕ್ಕೆ ತರುವುದು ಮತ್ತು ನಂತರ ಅದನ್ನು ಮತ್ತಷ್ಟು ಏರಿಸುವುದು ಅತ್ಯಗತ್ಯ. ಯಾವುದೇ ಲೈಂಗಿಕ ಚಟುವಟಿಕೆಯು ಜೀವನದ ಶಕ್ತಿಗಳನ್ನು ಕೆಳಕ್ಕೆ ಜಾರುವಂತೆ ಮಾಡುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಸಾಧನೆಯು ತಿರೋಧನವಾಗುತ್ತದೆ.

ಉದ್ದೇಶಪೂರ್ವಕ ಧ್ಯಾನವನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸುವ ಮೊದಲು ಬ್ರಹ್ಮಚರ್ಯದ ಪ್ರತಿಜ್ಞೆಯನ್ನು ಮಾಡಿ ಸಾಧಿಸಿದರೆ, ಆಧ್ಯಾತ್ಮ ಸಾಧನೆಯು ಯಾವುದೇ ತಿರೋಧನವಿಲ್ಲದೆ ಉದ್ದೇಶಿತ ಗುರಿಯನ್ನು ಮುಟ್ಟುತ್ತದೆ.

ಮುಂದಿನ ಬರಹದಲ್ಲಿ, ನಾವು ಧ್ಯಾನಕ್ಕೆ ಬೇಕಾದ ಸೂಕ್ತವಾದ ಆಸನವನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುತ್ತೇವೆ.

ಮಧ್ವೇಶ ಕೆ

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್

— 

4. ಸೂಕ್ತವಾದ ಆಸನ

ಭಗವದ್ಗೀತೆಯಲ್ಲಿ, ಭಗವಾನ್ ಕೃಷ್ಣನು ಹೇಳುತ್ತಾನೆ - ದರ್ಭೆ, ಜಿಂಕೆ ಚರ್ಮ ಮತ್ತು ಬಟ್ಟೆ ಇವು ಧ್ಯಾನಕ್ಕೆ ಸೂಕ್ತವಾದ ಆಸನ. (6.11)

"ದರ್ಭಾ" / "ಕುಶಾ" ಎಂಬ ಹುಲ್ಲು ವೈಜ್ಞಾನಿಕವಾಗಿ "ಡೆಸ್ಮೋಸ್ಟಾಚ್ಯಾ ಬಿಪಿನ್ನಟಾ" ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುತ್ತದೆ. ಇದು ಚರ್ಮದ ಕಾಯಿಲೆಗಳಿಗೆ ಚಿಕಿತ್ಸೆ ನೀಡಲು, ಮಹಿಳೆಯರಲ್ಲಿ ಹಾಲುಣಿಸುವಿಕೆಯನ್ನು ಸುಧಾರಿಸಲು ಇತ್ಯಾದಿಯಾಗಿ ಬಳಸಲಾಗುವ ಆಯುರ್ವೇದ ಮೂಲಿಕೆಯಾಗಿದೆ. ಇದು ಎಲ್ಲಾ ವೈದಿಕ ಆಚರಣೆಗಳಲ್ಲಿ ಪ್ರಮುಖ ಪಾತ್ರವನ್ನು ವಹಿಸುತ್ತದೆ. ಪುರಾಣದಲ್ಲಿ ಧರ್ಭಯು ವಿಷ್ಣುವಿನ ಕೂದಲಿಂದ ಜನಿಸಿದ್ದು ಎಂದು ಹೇಳಲಾಗುತ್ತದೆ. ಆದ್ದರಿಂದ, ವೈದಿಕ ಸಂಪ್ರದಾಯದಲ್ಲಿ ದರ್ಭೆಯಿಂದ ಮಾಡಿದ ಆಸನವನ್ನು ಅತ್ಯಂತ ಪವಿತ್ರವೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗಿದೆ.

ಇಂದು, ವನ್ಯಜೀವಿಗಳ ಅತಿಯಾದ ಬೇಟೆಯಿಂದಾಗಿ ಜಿಂಕೆ ಚರ್ಮದ ಬಳಕೆ ಕಾನೂನುಬದ್ಧವಾಗಿಲ್ಲ. ಆದಾಗ್ಯೂ, ಪ್ರಾಚೀನ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ವನ್ಯಜೀವಿಗಳು ಹೇರಳವಾಗಿದ್ದಾಗ, ಜಿಂಕೆ, ಆನೆ, ಹುಲಿ ಇತ್ಯಾದಿಗಳ ಚರ್ಮವನ್ನು ತಪಸ್ವಿಗಳು ಬಳಸುತ್ತಿದ್ದರು. ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಧ್ಯಾನಕ್ಕಾಗಿ ಜಿಂಕೆ ಚರ್ಮದ ಆಸನವನ್ನು ಬಳಸುವುದರಿಂದ ಹಾವುಗಳು ಮತ್ತು ಇತರ ಜೀವಿಗಳು ಹಿಮ್ಮೆಟ್ಟಿ, ಸುರಕ್ಷತೆಯು ಉಂಟಾಗುತ್ತದೆ. 

ವೈದಿಕ ಸಂಪ್ರದಾಯದಲ್ಲಿ "ಪ್ರತ್ಯಾಮ್ನಾಯ" (ಪರ್ಯಾಯಗಳು) ಯಾವಾಗಲೂ ಅನುಮತಿಸಲಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಆದ್ದರಿಂದ ಜಿಂಕೆ ಚರ್ಮದ ಬದಲಿಗೆ ರೇಷ್ಮೆ ಬಟ್ಟೆಯನ್ನು ಆಸನಕ್ಕೆ ಬಳಸಬಹುದಾಗಿದೆ.

ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಆಸನಕ್ಕಾಗಿ ಹತ್ತಿ ಬಟ್ಟೆಯನ್ನು ಬಳಸುವುದರಿಂದ ಸಾಧಕರಲ್ಲಿ ಸಾತ್ವಿಕ ಪ್ರವೃತ್ತಿಯು ಹೆಚ್ಚಿ ಧ್ಯಾನವನ್ನು ಅಭ್ಯಾಸ ಮಾಡುವಾಗ ಶಾಂತಿಯು ಮೈಗೂಡುತ್ತದೆ.

ಮುಂದಿನ ಬರಹದಲ್ಲಿ, ನಾವು ಆರಾಮದಾಯಕ ಭಂಗಿಯನ್ನು ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುತ್ತೇವೆ

ಮಧ್ವೇಶ ಕೆ

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್

— 

5. ಆರಾಮದಾಯಕ ಭಂಗಿ

ಭಗವದ್ಗೀತೆಯಲ್ಲಿ, ಭಗವಾನ್ ಕೃಷ್ಣ ಹೇಳುತ್ತಾನೆ - ಧ್ಯಾನಕ್ಕಾಗಿ, ದೇಹ, ಕುತ್ತಿಗೆ ಮತ್ತು ತಲೆಯನ್ನು ಸರಳ ರೇಖೆಯಲ್ಲಿ ದೃಢವಾಗಿ ಹಿಡಿದಿರಬೇಕು. (6.13)

ಅರ್ಧ ಪದ್ಮಾಸನವು ಸುಲಭವಾದ ಮತ್ತು ಅತ್ಯಂತ ಆರಾಮದಾಯಕವಾದ ಭಂಗಿಯಾಗಿದ್ದು, ಈ ಆಸನದಲ್ಲಿ ದೇಹ, ಕುತ್ತಿಗೆ ಮತ್ತು ತಲೆಯ ನೇರ ರೇಖೆಯನ್ನು ದೀರ್ಘಕಾಲದವರೆಗೆ ದೃಢವಾಗಿ ಹಿಡಿದಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳಬಹುದು. "ಪದ್ಮಾಸನ", "ವಜ್ರಾಸನ"... ಇತ್ಯಾದಿಗಳು ಇದನ್ನು ಸಾಧಿಸಲು ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತವೆಯಾದರೂ, ಆರಂಭಿಕರಿಗೆ ಅವುಗಳನ್ನು ದೀರ್ಘಕಾಲ ಹಿಡಿದಿಡಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. 

ಆಧುನಿಕ ಶರೀರಶಾಸ್ತ್ರದಲ್ಲಿ, ದೇಹ, ಕುತ್ತಿಗೆ ಮತ್ತು ತಲೆಯನ್ನು ಸರಳ ರೇಖೆಯಲ್ಲಿ ಹಿಡಿದಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವುದನ್ನು "ಗುಡ್ ಪಾಶ್ಚರ್" ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ಭಂಗಿಯನ್ನು ದೀರ್ಘಕಾಲದವರೆಗೆ ಹಿಡಿದಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವುದರಿಂದ ದೈಹಿಕ ಮತ್ತು ಮಾನಸಿಕ ಆರೋಗ್ಯವು ಸುಧಾರಿಸುತ್ತದೆ ಎಂದು ಅನೇಕ ಸಂಶೋಧಕರು ಸೂಚಿಸಿದ್ದಾರೆ.

ಯೋಗ ಸಂಪ್ರದಾಯದಲ್ಲಿ, ಈ "ಗುಡ್ ಪಾಶ್ಚರ್"ಅನ್ನು ಹಿಡಿದಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವುದು ಸೃಷ್ಟಿಯ ಉನ್ನತ ಸ್ಥರಗಳನ್ನು ಪ್ರವೇಶಿಸಲು ಕೀಲಿಯಾಗಿದೆ ಎಂದು ಹೇಳಲಾಗುತ್ತದೆ.

ಅದೇನೇ ಇದ್ದರೂ, ಭಗವಾನ್ ಕೃಷ್ಣನು ಸೂಚಿಸಿದಂತೆ ಧ್ಯಾನದಲ್ಲಿ ಈ ಭಂಗಿಯನ್ನು ಹಿಡಿದಿಟ್ಟುಕೊಳ್ಳುವುದು ಅತ್ಯಗತ್ಯ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಾಗಿದೆ.

ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಬರಹದಲ್ಲಿ, ನಾವು "ಸ್ಥಿರ ನೋಟ" ವನ್ನು ಚರ್ಚಿಸುತ್ತೇವೆ.

 

ಮಧ್ವೇಶ ಕೆ

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್

— 

6. ಸ್ಥಿರ ನೋಟ

ಭಗವದ್ಗೀತೆಯಲ್ಲಿ, ಭಗವಾನ್ ಕೃಷ್ಣ ಹೇಳುತ್ತಾನೆ - ಧ್ಯಾನದಲ್ಲಿ, ದೃಷ್ಟಿ ಮೂಗಿನ ತುದಿಯಲ್ಲಿರಬೇಕು ಮತ್ತು ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಅಲೆದಾಡಲು ಬಿಡಬಾರದು. (6.13)

ಹಠಯೋಗ ಸಂಪ್ರದಾಯದಲ್ಲಿ, "ನಾಸಿಕಾಗ್ರ ಮುದ್ರಾ" ಅಥವಾ "ನಾಸಿಕಾಗ್ರ ದೃಷ್ಟಿ ಮುದ್ರೆ"ಯಲ್ಲಿ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ತೆರೆದಿಟ್ಟು ಈ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯನ್ನು ಅಭ್ಯಾಸಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ ("ಘೇರಾಂಡಾ ಸಂಹಿತಾ" ನೋಡಿ). ಆರಂಭಿಕರಿಗಾಗಿ, ಮೂಗಿನ ತುದಿಗೆ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ನಿರ್ದೇಶಿಸಲು ಹೆಬ್ಬೆರಳನ್ನು ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಮಧ್ಯಂತರ ಅಭ್ಯಾಸ ಮಾಡುವವರಿಗೆ, ಯಾವುದೇ ಬಾಹ್ಯ ಸಹಾಯವಿಲ್ಲದೆ ಮೂಗಿನ ತುದಿಯಲ್ಲಿ ದೃಷ್ಟಿ ಇಡಲು ಸೂಚಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ಮುದ್ರೆಯು ಭಗವದ್ಗೀತೆಯಲ್ಲಿ ಕೃಷ್ಣ ಸೂಚಿಸುವ ಧ್ಯಾನದ ಅಭ್ಯಾಸ ಮಾಡಲು ನಮಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತದೆ.

ಹಠಯೋಗದ ಮುದ್ರೆಯಲ್ಲಿ, ಅಭ್ಯಾಸಕ್ಕಾಗಿ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ತೆರೆದಿಡಲಾಗುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ಗೀತೆಯ ಧ್ಯಾನ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿ, ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಮುಚ್ಚಿಡಲಾಗುತ್ತದೆ‌ (ಕಣ್ಣನ್ನು ಮುಚ್ಚಿಕೊಂಡೇ ದೃಷ್ಟಿಯನ್ನು ಮೂಗಿನ ತುದಿಯಲ್ಲಿ ಕೇಂದ್ರೀಕರಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ). ಧ್ಯಾನದಲ್ಲಿ ಈ ಅಭ್ಯಾಸವು ಕಷ್ಟಕರವಾಗಿರುವ ಕಾರಣ ಮೊದಲು ನಾಸಿಕಾಗ್ರ ಮುದ್ರೆಯನ್ನು ಅಭ್ಯಾಸ ಮಾಡಿ ನಂತರ ಅದನ್ನು ಧ್ಯಾನಸ್ಥಿತಿಗೆ ತರಲು ಸೂಚಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.

ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಮೂಗಿನ ತುದಿಯಲ್ಲಿ ಉದ್ದೇಶಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ದೃಷ್ಟಿ ಇಡುವುದರಿಂದ ಯಾಂತ್ರಿಕವಾಗಿ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಏಕಾಗ್ರತೆ ಬರುತ್ತದೆ .. ಆದರೆ ಮನಸ್ಸು ದೂರ ಸರಿಯುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ಕಣ್ಣುಗುಡ್ಡೆಗಳೂ ಕೇಂದ್ರದಿಂದ ದೂರ ಸರಿಯುತ್ತವೆ. ಅಂತಹ ಚಲನೆಯು ಸಂಭವಿಸಿದಾಗ, ಸಾಧಕರು ದೃಷ್ಟಿಯನ್ನು ಮರಳಿ ಕೇಂದ್ರೀಕೃತ ಮಾಡಿ ಉದ್ದೇಶಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಏಕಾಗ್ರತೆಯನ್ನು ಮನಸ್ಸಿಗೆ ತರಬೇಕು.

ಈ ಉದ್ದೇಶಪೂರ್ವಕ ಅಭ್ಯಾಸವು ಧ್ಯಾನದ ಅಂತಿಮ ಹಂತಕ್ಕೆ ಅಡಿಪಾಯವನ್ನು ಹಾಕುತ್ತದೆ - "ಒಂದು ಮೊನಚಾದ ಏಕಾಗ್ರತೆ". ಇದನ್ನು ನಾವು ಮುಂದಿನ ಬರಹದಲ್ಲಿ ಪ್ರಸ್ತುತಪಡಿಸುತ್ತೇವೆ.

ಮಧ್ವೇಶ ಕೆ

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್

— 

7. ಒಂದು ಮೊನಚಾದ ಏಕಾಗ್ರತೆ

ಭಗವದ್ಗೀತೆಯಲ್ಲಿ, ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣನು ಹೇಳುತ್ತಾನೆ - ಶಿಸ್ತಿನ ಮನಸ್ಸಿನ ಸಹಾಯದಿಂದ ಯೋಗಿಯು ನಿರ್ವಾಣವನ್ನು ಪಡೆದು ಪರಬ್ರಹ್ಮವನ್ನು ಸೇರುತ್ತಾರೆ. (6.15)

ವಿಭಿನ್ನ ಧ್ಯಾನ ವಿಧಾನಗಳಲ್ಲಿ, ಮನಸ್ಸನ್ನು ವಿಭಿನ್ನ ವಸ್ತುಗಳ ಅಥವಾ ವಿಚಾರಗಳ ಮೇಲೆ ಕೇಂದ್ರೀಕೃತ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತದೆ (ಉದಾ: ಉಸಿರಾಟದ ಮೇಲೆ, ಜೀವ ಶಕ್ತಿಗಳ ಮೇಲೆ, ದೈಹಿಕ ಸಂವೇದನೆಗಳ ಮೇಲೆ, ದೀಪದ ಮೇಲೆ... ಇತ್ಯಾದಿ). ಆದರೆ ಕೃಷ್ಣನು ಹೇಳುವ ಧ್ಯಾನದಲ್ಲಿ ಮನಸ್ಸು ಪರಬ್ರಹ್ಮದ ಮೇಲೆ ಕೇಂದ್ರೀಕೃತವಾಗಿರುತ್ತದೆ.

ಈ ಪರಬ್ರಹ್ಮವು ಸೃಷ್ಟಿಯ ಒಳಗೂ ಹೊರಗೂ ಅನಂತವಾಗಿ ವ್ಯಾಪ್ತವಾಗಿದೆ. ಧ್ಯಾನದಲ್ಲಿ, ಪರಬ್ರಹ್ಮದ ಈ ಗುಣಲಕ್ಷಣದ ಮೇಲೆ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಕೇಂದ್ರೀಕರಿಸಿ, ಸಕ್ರಿಯವಾಗಿ ಆಲೋಚಿಸಿ ಮತ್ತು ಆನುಭಾವಿಕವಾಗಿ ಗಮನಿಸಬೇಕು. ಈ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಲ್ಲಿ ಮನಸ್ಸು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ತೊಡಗಿರಬೇಕು.

ಈ ಗುಣಲಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ಗಮನಿಸಲು ನಮಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡುವ ಅನೇಕ ವೇದ ಮಂತ್ರಗಳು ಮತ್ತು ಸೂಕ್ತಗಳಿವೆ; ಉದಾ: ಗಾಯತ್ರಿ ಮಂತ್ರ, ಪುರುಷ ಸೂಕ್ತ... ಇತ್ಯಾದಿ. ಧ್ಯಾನ ಮಾಡುವಾಗ, ಈ ಮಂತ್ರಗಳ ಅರ್ಥವನ್ನು ನಮ್ಮ ಸ್ವಂತ ಅನುಭವಗಳೊಂದಿಗೆ ಗಮನಿಸಬಹುದು. ಇದು ಮನಸ್ಸನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಪರಮಾತ್ಮನಲ್ಲಿ ಕೇಂದ್ರೀಕರಿಸಲು ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಪರಿಣಾಮವಾಗಿ ಸಾಧಕರು ಸಾಕಷ್ಟು ಜೀವ-ಸಂಸ್ಕಾರವನ್ನು ಸಂಗ್ರಹಿಸಿ ನಿರ್ವಾಣವನ್ನು ಹೊಂದುವರು ಮತ್ತು ಕಡೆಯಲ್ಲಿ ಪರಬ್ರಹ್ಮವನ್ನು ಹೊಂದುವರು.

"ಭಗವದ್ಗೀತೆಯಿಂದ ಧ್ಯಾನಕ್ಕೆ ಬೇಕಾದ ಏಳು ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಗಳು" ಎಂಬ ಈ ಸರಣಿಯನ್ನು ತಂದಿರುವುದಕ್ಕೆ ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್ ಗೆ ಸಂತೋಷವಾಗಿದೆ.

ವೈದಿಕ ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನು ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಲು ಮತ್ತು ನಿಮ್ಮ ದೈನಂದಿನ ಅಭ್ಯಾಸದಲ್ಲಿ ಅವುಗಳನ್ನು ಅಳವಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ನಿಮ್ಮನ್ನು ಪ್ರೇರೇಪಿಸುವುದು ನಮ್ಮ ಗುರಿಯಾಗಿದೆ.

ಒಳ್ಳೆಯದಾಗಲಿ.

ಮಧ್ವೇಶ ಕೆ

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್

ಜೀವಾತ್ಮದ ನಾಲ್ಕು ದೇಹಗಳು

ಜೀವಾತ್ಮದ ನಾಲ್ಕು ದೇಹಗಳು

ಪರಿಚಯ

ವೈದಿಕ ತತ್ತ್ವಶಾಸ್ತ್ರದಲ್ಲಿ, ಜೀವಾತ್ಮವನ್ನು ಪರಮಾತ್ಮನ ಪ್ರತಿಬಿಂಬವೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಒಂದು ರೂಪಕವಾಗಿ, ಪರಮಾತ್ಮನ ಗುಣಗಳು ಸಾಗರದಂತೆ, ಜೀವಾತ್ಮ ಗುಣಲಕ್ಷಣಗಳು ನೀರಿನ ಹನಿಯಂತೆ ಎನ್ನಲಾಗುತ್ತದೆ.

ಜೀವಾತ್ಮದ ಸ್ವರೂಪ ದೇಹವು ನಾಲ್ಕು ಅಲೌಕಿಕ ಲಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ; ಅಂದರೆ “ಸತ್” (ಸಂಪೂರ್ಣತೆ), “ಚಿತ್” (ಜಾಗೃತಿ), “ಆನಂದ” (ಆನಂದ) ಮತ್ತು “ಆತ್ಮ” (ದೈವಿಕತೆ). 

ಆದಾಗ್ಯೂ, ಸ್ವರೂಪ ದೇಹದ ಈ ಅಲೌಕಿಕ ಗುಣಲಕ್ಷಣಗಳು ಮೂರು ನೈಸರ್ಗಿಕ ಕಾಯಗಳ ಪದರಗಳಿಂದ ಮುಚ್ಚಲ್ಪಟ್ಟಿವೆ. ಆದ್ದರಿಂದ ಜೀವಾತ್ಮವು ತನ್ನ ನಾಲ್ಕು ದೇಹಗಳೊಂದಿಗೆ ಪ್ರಪಂಚದೊಂದಿಗೆ ಸಂವಹನ ನಡೆಸುತ್ತದೆ: (1) "ಸ್ವರೂಪ ದೇಹ" (ಮೂಲ ದೇಹ); (2) ಸ್ವರೂಪ ದೇಹವನ್ನು ಆವರಿಸಿರುವ "ಲಿಂಗ ದೇಹ" (ಕಾರಣ ದೇಹ); (3) ಲಿಂಗ ದೇಹವನ್ನು ಆವರಿಸಿರುವ "ಅನಿರುದ್ಧ ದೇಹ" (ಮಾನಸಿಕ ದೇಹ); ಮತ್ತು (4) ಅನಿರುದ್ಧ ದೇಹವನ್ನು ಆವರಿಸಿರುವ "ಸ್ಥೂಲ ದೇಹ" (ಭೌತಿಕ ದೇಹ).

ಕಾರಣ, ಮಾನಸಿಕ ಮತ್ತು ಭೌತಿಕ ದೇಹಗಳು ಸ್ವರೂಪ ದೇಹದ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಬೆಳವಣಿಗೆಗೆ ಅಡ್ಡಿ ಮತ್ತು ಸಾಧನ ಎರಡೂ ಆಗಿವೆ. ಬಾಹ್ಯ ಪ್ರಪಂಚಕ್ಕೆ ಅಂಟಿಕೊಂಡಿರುವವರಿಗೆ ಈ ದೇಹಗಳು ಅಡ್ಡಿಯಾಗುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ಅಂತರ್ಮುಖಿಯಾಗಿ ಪ್ರಯಾಣಿಸುವವರಿಗೆ ಈ ದೇಹಗಳು ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಪ್ರಗತಿಯ ಸಾಧನಗಳಾಗಿವೆ.

ವೇದಾಂತದ ಸಂಪೂರ್ಣ ಉದ್ದೇಶವು ಹೇಳಲಾದ ಮೂರು ನೈಸರ್ಗಿಕ ದೇಹಗಳನ್ನು ಮೀರುವುದಾಗಿದೆ ಮತ್ತು ಇದರಿಂದ ಜೀವಾತ್ಮದ ಸ್ವರೂಪ ದೇಹವು ಪರಮಾತ್ಮನನ್ನು ಸೇರುವುದಾಗಿದೆ.

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್ ಗೆ "ಜೀವಾತ್ಮದ ನಾಲ್ಕು ದೇಹಗಳು" ಎಂಬ ಈ ಪರಿಚಯಾತ್ಮಕ ಸರಣಿಯನ್ನು ನಿಮಗೆ ತರಲು ಸಂತೋಷವಾಗಿದೆ.

ನೀವು ವೈದಿಕ ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನು ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಲು ಮತ್ತು ಅವುಗಳನ್ನು ಕಾರ್ಯಗತಗೊಳಿಸಲು ನಿಮ್ಮಲ್ಲಿ ಸಾಕಷ್ಟು ಕುತೂಹಲವನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡುವುದು ನಮ್ಮ ಉದ್ದೇಶವಾಗಿದೆ 

ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಬರಹದಲ್ಲಿ, ನಾವು ಸ್ವರೂಪ ದೇಹವನ್ನು ಪರಿಚಯಿಸುತ್ತೇವೆ.

ಮಧ್ವೇಶ ಕೆ

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್

— 

1. ಸ್ವರೂಪ ದೇಹ (ಮೂಲ ದೇಹ)

ವೈದಿಕ ತತ್ತ್ವಶಾಸ್ತ್ರದಲ್ಲಿ, ಜೀವಾತ್ಮನ ಸ್ವರೂಪ ದೇಹವು ಪರಮಾತ್ಮನ ಪ್ರತಿಬಿಂಬವಾಗಿದೆ. 

ಈ ಸ್ವರೂಪ ದೇಹವು “ಸತ್” (ಸಂಪೂರ್ಣತೆ), “ಚಿತ್” (ಜಾಗೃತಿ), “ಆನಂದ” (ಆನಂದ) ಮತ್ತು “ಆತ್ಮ” (ದೈವಿಕತೆ)‌ ಎಂಬ ಗುಣಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಂಡಿದೆ. ಪರಮಾತ್ಮನ ಅಂತಹ ಗುಣಲಕ್ಷಣಗಳು ಅಪರಿಮಿತವಾಗಿಯೂ ಮತ್ತು ಸ್ವತಂತ್ರವಾಗಿಯೂ ಇದ್ದರೆ, ಜೀವಾತ್ಮನದ್ದು ಸೀಮಿತವಾಯೂ ಮತ್ತು ಅಸ್ವತಂತ್ರವಾಗಿಯೂ ಇರುತ್ತದೆ.

ಜೀವಾತ್ಮದಲ್ಲಿ ಈ ಗುಣಲಕ್ಷಣಗಳು ಸೃಷ್ಟಿಗೆ ಬರುವ ಮೊದಲು ಸುಪ್ತವಾಗಿರುತ್ತವೆ. ಈ ಗುಣಲಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ಜನ್ಮಾಂತರಗಳಲ್ಲಿ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳವುದು ಸೃಷ್ಟಿಯ ಮುಖ್ಯ ಧ್ಯೇಯವಾಗಿದೆ; ಅಂದರೆ, ಜೀವಾತ್ಮನು ತನ್ನ ಸಂಪೂರ್ಣ ಅಸ್ತಿತ್ವವೆಂದು ಅರಿಯುವುದು; ಪೂರ್ಣ ಪ್ರಜ್ಞೆಯನ್ನು ತಲುಪುವುದು; ಸಂಪೂರ್ಣ ಆನಂದವನ್ನು ಸಾಧಿಸಿವುದು; ಮತ್ತು ದೈವತ್ವವನ್ನು ಸಿದ್ಧಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು. ರೂಪಕವಾಗಿ, ವೈದಿಕ ತತ್ತ್ವಶಾಸ್ತ್ರದಲ್ಲಿ ಮರವಾಗುವ ಬೀಜದ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವನ್ನು ಜೀವದ ಸಾಮರ್ಥ್ಯಕ್ಕೆ ಹೋಲಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ

ಈ ಸ್ವರೂಪ ದೇಹದ ಗುಣಲಕ್ಷಣಗಳನ್ನು ಭಗವದ್ಗೀತೆಯ ಎರಡನೇ ಅಧ್ಯಾಯದಲ್ಲಿ ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣನು ಮತ್ತಷ್ಟು ವಿವರಿಸಿದ್ದಾನೆ. ಅದು ಅವಿನಾಶಿಯಾದುದು, ಅಳೆಯಲಾಗದ್ದು, ಶಾಶ್ವತವಾದದ್ದು, ಅಮರವೂ, ವಯಸ್ಸಾಗದ್ದೂ, ಅದನ್ನು ಚೂರುಚೂರು ಮಾಡಲು ಅಥವಾ ಸುಡಲು ಅಥವಾ ಒಣಗಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲದ್ದೂ ... ಇತ್ಯಾದಿ ಎಂದು ಕೃಷ್ಣ ಹೇಳುತ್ತಾನೆ.

ನೀವು ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಅಭ್ಯಾಸದಲ್ಲಿ ಆರಂಭಿಕರಾಗಿದ್ದರೆ, ಭಗವದ್ಗೀತೆಯ ಎರಡನೇ ಅಧ್ಯಾಯ ಮತ್ತು ಮಾಂಡೂಕ್ಯ ಉಪನಿಷತ್ ಅನ್ನು ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಲು ನಾವು ಶಿಫಾರಸು ಮಾಡುತ್ತೇವೆ. ಇದು ವೇದಾಂತ ಪ್ರಮೇಯಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಉತ್ತಮ ಒಳನೋಟವನ್ನು ನೀಡುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ನಿಮ್ಮ ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಅಭ್ಯಾಸದಲ್ಲಿ ಪ್ರಗತಿಗೆ ಸಹಾಯ ಮಾಡುತ್ತದೆ.

ಮುಂದಿನ ಬರಹದಲ್ಲಿ ನಾವು ಸ್ವರೂಪ ದೇಹ ವನ್ನು ಆವರಿಸಿರುವ ಲಿಂಗ ದೇಹವನ್ನು ಚರ್ಚಿಸುತ್ತೇವೆ.

ಮಧ್ವೇಶ ಕೆ

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್

— 

2. ಲಿಂಗ ದೇಹ (ಕಾರಣ ದೇಹ)

ವೈದಿಕ ತತ್ತ್ವಶಾಸ್ತ್ರದಲ್ಲಿ, ಬೀಜವನ್ನು ಜೀವಾತ್ಮದ ಸಾಮರ್ಥ್ಯಕ್ಕೆ ರೂಪಕವಾಗಿ ಬಳಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಒಂದು ಬೀಜವು ಸಾಮಾನ್ಯವಾಗಿ ಸೀಡ್-ಕೋಟ್ (ಟೆಸ್ಟಾ) ನೊಂದಿಗೆ ಬರುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಈ ಟೆಸ್ಟಾ ಬೀಜವನ್ನು ಆವರಿಸುತ್ತದೆ. 

ಲಿಂಗ ದೇಹವನ್ನು ಈ ಟೆಸ್ಟಾಗೆ ಹೋಲಿಸಬಹುದು; ಅಂದರೆ ಲಿಂಗ ದೇಹವು ಸ್ವರೂಪ ದೇಹವನ್ನು ಟೆಸ್ಟಾದಂತೆ ಆವರಿಸಿರುತ್ತದೆ.

ಬೀಜವನ್ನು ಟೆಸ್ಟಾದಲ್ಲಿ ಮುಚ್ಚಿದ್ದಾಗ, ಅದನ್ನು ಸಂರಕ್ಷಿಸಬಹುದು ಮತ್ತು ಎಲ್ಲೂ ಕೊಂಡೊಯ್ಯಬಹುದು. ಸೂಕ್ತವಾದ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ, ಬೀಜವು ಟೆಸ್ಟಾದಿಂದ ಹೊರಬರುವ ಮೂಲಕ ಮೊಳಕೆಯೊಡೆಯುತ್ತದೆ. ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯು ಸೂಕ್ತವಾಗುವ ತನಕ, ಟೆಸ್ಟಾ ಬೀಜವನ್ನು ಸಂರಕ್ಷಿಸುತ್ತದೆ. ಅಂತೆಯೇ, ಸೃಷ್ಟಿಯ ಕೊನೆಯಲ್ಲಿ, ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಹೊಂದಿದ ಜೀವಾತ್ಮದ ಲಿಂಗ ದೇಹ ಭಂಗವಾಗುತ್ತದೆ, ಆದ್ದರಿಂದ ಸ್ವರೂಪ ದೇಹ ಪರಮಾತ್ಮನನ್ನು ಸೇರುತ್ತದೆ. ಅಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಲಿಂಗ ದೇಹವು ಜೀವಾತ್ಮನ ಜನ್ಮಾಂತರಗಳಿಗೆ ಕಾರಣವಾಗುತ್ತದೆ. ಇದು ಜೀವಾತ್ಮಕ್ಕೆ ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಗೊಳ್ಳಲು ಸಾಧನವಾಗುತ್ತದೆ.

ಬೀಜವು ಬೀಜದ ಹೊದಿಕೆಯೊಂದಿಗೆ ಹುಟ್ಟಿ ನಂತರ ಅದರಿಂದ ಹೊರಬರುವಂತೆ, ಜೀವಾತ್ಮವು ಲಿಂಗದೇಹದೊಂದಿಗೆ ಸೃಷ್ಟಿಗೆ ತರಲ್ಪಡುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಪೂರ್ಣ ಬೆಳವಣಿಗೆಯ ನಂತರ ಅದರಿಂದ ಹೊರಬರುತ್ತದೆ.

ನೀವು ಇನ್ನಷ್ಟು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳಲು ಆಸಕ್ತಿ ಹೊಂದಿದ್ದರೆ, ನೀವು ಶ್ರೀ ವಿಷ್ಣುತೀರ್ಥ (ಮದನೂರು) ಅವರ "ಷೋಡಶಿ" ಅನ್ನು ಓದಬಹುದು.

ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಬರಹದಲ್ಲಿ ನಾವು ಲಿಂಗ ದೇಹವನ್ನು ಆವರಿಸಿರುವ ಅನಿರುದ್ಧ ದೇಹವನ್ನು ಚರ್ಚಿಸುತ್ತೇವೆ.

ಮಧ್ವೇಶ ಕೆ

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್

—- 

3. ಅನಿರುದ್ಧ ದೇಹ (ಮಾನಸಿಕ ದೇಹ)

ವೈದಿಕ ತತ್ತ್ವಶಾಸ್ತ್ರದಲ್ಲಿ, "ಮನಸ್ಸು" ಮೂಲಪೃಕೃತಿಯ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿಯಾಗಿದೆ. ಆದ್ದರಿಂದ, ಮನಸ್ಸು ಭೌತಿಕ ಪ್ರಪಂಚದ ಎಲ್ಲಾ ಸ್ಥರಗಳಲ್ಲೂ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತದೆ. ನಿರ್ಜೀವ ವಸ್ತುಗಳಲ್ಲಿ, ಇದು ಸುಪ್ತವಾಗಿ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತದೆ; ಜೀವಿಗಳಲ್ಲಿ, ಇದು ಸೂಕ್ಷ್ಮವಾಗಿ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತದೆ; ಮತ್ತು ಮಾನವರಲ್ಲಿ ಇದು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಕಾರ್ಯನಿರ್ವಹಿಸುತ್ತದೆ.

ಅನಿರುದ್ಧ ದೇಹ ಎಂಬುದು ಜೀವಿಗಳ ಮಾನಸಿಕ ದೇಹವಾಗಿದೆ. ಚಿಂತನೆಯ ಶಕ್ತಿ, ಆತ್ಮಾವಲೋಕನ, ಧ್ಯಾನ ... ಇತ್ಯಾದಿ ಅನಿರುದ್ಧ ದೇಹದ ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆಯ ನೇರ ಪರಿಣಾಮವಾಗಿದೆ. ಇದರಿಂದ ಜೀವಾತ್ಮಕ್ಕೆ ತನ್ನ ಮಾನಸಿಕ ಕ್ರಿಯೆಗಳನ್ನು ನಡೆಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ.

ಲಿಂಗ ದೇಹದಂತೆ, ಇದು ಪ್ರಾರಂಭದಿಂದಲೂ ಜೀವಾತ್ಮಕ್ಕೆ ಅಂಟಿಕೊಂಡಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಬದಲಿಗೆ ಅದು ಜನ್ಮಾಂತರಗಳಲ್ಲಿ ಜೀವಾತ್ಮಕ್ಕೆ ಒದಗಿಬರುತ್ತದೆ. ಈ ಅನಿರುದ್ಧ ದೇಹದ ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆಯ ಮಟ್ಟವು ಅದು ಪಡೆಯುವ ಭೌತಿಕ ದೇಹದ ಸ್ವರೂಪವನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಅವಲಂಬಿಸಿರುತ್ತದೆ.

ಜೀವಾತ್ಮವು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ವಿಕಾಸ ಹೊಂದುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ಮನಸ್ಸು ಲಯವಾಗುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಅನಿರುದ್ಧ ದೇಹದ ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆಗಳು ಭೌತಿಕ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಕನಿಷ್ಠವಾಗುತ್ತವೆ. ಜೀವಾತ್ಮವು ಮುಕ್ತವಾದಾಗ ಇದು ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಪೃಕೃತಿಯಲ್ಲಿ ಲಯವಾಗುತ್ತದೆ.

ನೀವು ಇನ್ನಷ್ಟು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳಲು ಆಸಕ್ತಿ ಹೊಂದಿದ್ದರೆ, ನೀವು ಶ್ರೀ ವಿಷ್ಣುತೀರ್ಥ (ಮದನೂರು) ಅವರ "ಷೋಡಶಿ" ಅನ್ನು ಓದಬಹುದು.

ನಮ್ಮ ಮುಂದಿನ ಬರಹದಲ್ಲಿ ನಾವು ಅನಿರುದ್ಧ ದೇಹವನ್ನು ಆವರಿಸಿರುವ ಸ್ಥೂಲ ದೇಹವನ್ನು ಚರ್ಚಿಸುತ್ತೇವೆ.

ಮಧ್ವೇಶ ಕೆ

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್

—- 

4. ಸ್ಥೂಲ ದೇಹ (ಭೌತಿಕ ದೇಹ)

ವೈದಿಕ ತತ್ತ್ವಶಾಸ್ತ್ರದಲ್ಲಿ, "ಜೀವಾತ್ಮ" ದ ಭೌತಿಕ ದೇಹವು ನೈಸರ್ಗಿಕ ಅಂಶಗಳಿಂದ ಮಾಡಲ್ಪಟ್ಟಿದೆ. ಈ ನೈಸರ್ಗಿಕ ಅಂಶಗಳನ್ನು "ಪಂಚ ಭೂತ" ಎಂದು ವಿಂಗಡಿಸಲಾಗಿದೆ (ಅಂದರೆ, ಭೂಮಿ, ನೀರು, ಗಾಳಿ, ಆಕಾಶ ಮತ್ತು ಬೆಂಕಿ / ಪ್ರಕಾಶ).

ಮಾಂಡೂಕ್ಯ ಉಪನಿಷತ್ತಿನಲ್ಲಿ, ಭೌತಿಕ ದೇಹವನ್ನು ಎರಡು ಪಕ್ಷಿಗಳು ವಾಸಿಸುವ ಮರಕ್ಕೆ ಹೋಲಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ: ಜೀವಾತ್ಮ ಮತ್ತು ಪರಮಾತ್ಮ. ಭಗವದ್ಗೀತೆಯಲ್ಲಿ, ಭೌತಿಕ ದೇಹವನ್ನು "ಕ್ಷೇತ್ರ" (ಜೀವಾತ್ಮ ವಾಸಿಸುವ ಸ್ಥಳ) ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಸರ್ವಶಕ್ತನನ್ನು "ಕ್ಷೇತ್ರಜ್ಞ" (ಈ ಕ್ಷೇತ್ರದ ಯಜಮಾನ) ಎಂದು ಕರೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ (ಅಧ್ಯಾಯ 13 ನೋಡಿ).

ವೈದಿಕ ಸಂಪ್ರದಾಯದಲ್ಲಿ, "ಅರ್ಜುನ" ರಥದಲ್ಲಿ ಅಂದರೆ ದೇಹದಲ್ಲಿ ಸಂಚಾರ ಮಾಡುವ ಜೀವಾತ್ಮ ಎಂದು ಮತ್ತು ಅದನ್ನು ನಿರ್ದೇಶಿಸುವ ಸರ್ವಶಕ್ತ "ಕೃಷ್ಣ" ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಆದ್ದರಿಂದ, ಭೌತಿಕ ದೇಹವನ್ನು ಜೀವಾತ್ಮವು ಪರಮಾತ್ಮನನ್ನು ಪೂಜಿಸಬೇಕಾದ ದೇವಾಲಯವೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ.

ಆಯುರ್ವೇದ ಮತ್ತು ಹಠಯೋಗ ಶಾಸ್ತ್ರಗಳು ಸಂಪೂರ್ಣ ಭೌತಿಕ ದೇಹದ ಆರೋಗ್ಯಕರ ನಿರ್ವಹಣೆಗೆ ಸಮರ್ಪಿಸಲಾಗಿದೆ. ಈ ಭೌತಿಕ ದೇಹವನ್ನು ಆಹಾರದ ಮೂಲಕ ಪೋಷಿಸುವುದು "ವೈಶ್ವಾನರ ಯಜ್ಞ" ಎಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ವೇದಾಂತದಲ್ಲಿ ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಸರ್ವಶಕ್ತನು ಈ ಭೌತಿಕ ದೇಹದ ಮೂಲಕ ಜೀವಾತ್ಮದ ಎಲ್ಲಾ ಅನುಭವಗಳನ್ನೂ ಸ್ವೀಕರಿಸುತ್ತಾನೆ ಎಂಬ ಉಪಾಸನೆ ಮಾಡಲಾಗುತ್ತದೆ.

ನೀವು ಇನ್ನಷ್ಟು ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳಲು ಆಸಕ್ತಿ ಹೊಂದಿದ್ದರೆ, ನೀವು ಶ್ರೀ ಚಂದ್ರ ವಾಸು ಅವರ "ಘೇರಾಂಡಾ ಸಂಹಿತಾ" ಓದಬಹುದು.

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್ ಗೆ "ಜೀವಾತ್ಮದ ನಾಲ್ಕು ದೇಹಗಳು" ಎಂಬ ಈ ಪರಿಚಯಾತ್ಮಕ ಸರಣಿಯನ್ನು ನಿಮಗೆ ತರಲು ಸಂತೋಷವಾಗಿದೆ.

ನೀವು ವೈದಿಕ ಸಾಹಿತ್ಯವನ್ನು ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಲು ಮತ್ತು ಅವುಗಳನ್ನು ಕಾರ್ಯಗತಗೊಳಿಸಲು ನಿಮ್ಮಲ್ಲಿ ಸಾಕಷ್ಟು ಕುತೂಹಲವನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡುವುದು ನಮ್ಮ ಉದ್ದೇಶವಾಗಿದೆ 

ಒಳ್ಳೆಯದಾಗಲಿ.

ಮಧ್ವೇಶ ಕೆ

ವೇದಿಕ್ ಟ್ರೈಬ್